Από τον Χίτλερ στον Unabomber…

Σημεία διάλυσης στη Χρυσή Αυγή, μετά τον πανικό που έχει κυριεύσει την ηγεσία της με τις αποκαλύψεις στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης. Αυτή τη φορά, πάντως, η…
ναζιστική ομάδα ξεπέρασε τον εαυτό της.

Το νέο βιβλίο που εξέδωσαν για να «εκπαιδεύσουν» τα μέλη τους δεν είναι ούτε λίγο ούτε πολύ παρά το «Μανιφέστο» του Τεντ Κατζίνσκι (Ted Kaczynski), του διαβόητου Αμερικανού τρομοκράτη Γιουναμπόμπερ (Unabomber).

Με άλλα λόγια, την ώρα που επιχειρεί να συσκοτίσει όσα έχουν έρθει στο φως για τη δράση της οργάνωσής του, ο Μιχαλολιάκος επιλέγει να ταυτιστεί με έναν πατενταρισμένο δολοφόνο, ο οποίος εκτίει στις ΗΠΑ ποινή τέσσερις φορές ισόβια, χωρίς δυνατότητα αναστολής. Ο μόνος λόγος που γλίτωσε την εκτέλεση ο Κατζίνσκι ήταν ότι οι συνήγοροί του επικαλέστηκαν ότι είναι παρανοϊκός και σχιζοφρενής.

Ως γνωστόν, ο Κατζίνσκι ήταν αυτός που μεταξύ 1978 και 1995 δολοφόνησε τρία άτομα και τραυμάτισε άλλα 23, στο όνομα μιας «επανάστασης» κατά της «τεχνολογίας» και του «συστήματος».

Το FBI τού είχε δώσει το προσωνύμιο Unabomber (από το University και Airline Bomber), επειδή οι στόχοι του ήταν σε πανεπιστήμια και αεροπορικές εταιρείες. Ανάμεσα στα θύματα κι ένας Ελληνοαμερικανός, ο καθηγητής Διογένης Αγγελάκος στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ.

Το «Μανιφέστο» αυτό έχει βέβαια ήδη δημοσιευτεί προ καιρού στην Ελλάδα. Ηδη το 1995, προτού δηλαδή συλληφθεί ο Κατζίνσκι (3.4.1996), μεταφράστηκε από το «Ποντίκι», ενώ το 2006 ακολούθησε και νέα έκδοση, από τις εκδόσεις «Αγνωστο».

Ποια είναι η διαφορά; Οι προγενέστερες εκδόσεις αναφέρουν με σαφήνεια το ποιος είναι ακριβώς ο συγγραφέας, καθώς και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Η έκδοση του 2006, λ.χ., φέρει τον τίτλο «Το μανιφέστο του Unabomber» και έχει τον ακόλουθο υπότιτλο: «Η ζωή και η δράση του μεγαλύτερου και του πιο παράξενου τρομοκράτη στην ιστορία των ΗΠΑ».

Στην έκδοση, όμως, της Χρυσής Αυγής δεν υπάρχει καμιά σχετική αναφορά. Δεν υπάρχει ούτε λέξη για το ποιος είναι αυτός ο Κατζίνσκι. Ως εκδότης εμφανίζεται το «Χ.Α. κατάστημα», δηλαδή το προσωπικό εμπορικό μαγαζί του Αρχηγού Μιχαλολιάκου, το οποίο διαχειρίζεται μέσω του έμπιστου συνεργάτη του Δημητρίου Βλαχόπουλου, υπεύθυνου για όλα τα οικονομικά ζητήματα της ναζιστικής οργάνωσης.

Την εισαγωγή υπογράφει ο επίσης έμπιστος συνεργάτης του Αρχηγού, Αρτέμης Ματθαιόπουλος.

Στο κείμενό του, ο Ματθαιόπουλος δεν διστάζει να ταυτιστεί με τις υποδείξεις του Αμερικανού τρομοκράτη. Αποκαλεί το «Μανιφέστο» επαναστατική διακήρυξη, και εκτιμά ότι «δεν αποκτά μόνο φιλοσοφικό νόημα, αλλά μετατρέπεται σε ζωντανό πρακτικό πρόβλημα».

Σύμφωνα με τον υπόδικο Ματθαιόπουλο, πρόκειται για «μια γλαφυρή περιγραφή ενός παγκοσμιοποιημένου προβλήματος κι όσο πιο εύστοχα ξεδιπλώνει τις πολύπλευρες πτυχές του, τόσο μας μεταμορφώνει από απλούς παρατηρητές σε λειτουργικό του μέρος, παρουσιάζοντάς μας όμως μια ρηξικέλευθη εναλλακτική που δύναται να οδηγήσει στην αμετάκλητη λύση του».

Δεν είναι πρώτη φορά που ταυτίζεται με τον Unabomber η ναζιστική οργάνωση. Μεγάλο απόσπασμα του «Μανιφέστου» δημοσιεύτηκε πριν από 23 χρόνια στην εφημερίδα της («Χρυσή Αυγή», 17.11.1995), ενώ ο στενός συνεργάτης του Αρχηγού και διορισμένος στην Ελληνική Βουλή Γεώργιος Μισιάκας, που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο «Μάστορας», αφιέρωσε μετά τη σύλληψη των «συναγωνιστών» του τρία συνεχόμενα άρθρα στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», όπου εξυμνεί τον Κατζίνσκι («Οι αριστεριστές, υπηρέτες του συστήματος», 9, 16 και 23.7.2014).

Αλλά τι είναι αυτό που προσέλκυσε τον Μιχαλολιάκο, τον Μισιάκα και τον Ματθαιόπουλο στο αιματοβαμμένο «Μανιφέστο»; Πολύ απλά, το γεγονός ότι από την αρχή μέχρι το τέλος στρέφεται εναντίον της Αριστεράς και των αριστερών (όχι των «αριστεριστών», όπως λανθασμένα μεταφράζει ο ανώνυμος χρυσαυγίτης το «leftist»).

Εκεί που φαίνεται να ταυτίζεται απολύτως με τον Unabomber ο Μιχαλολιάκος είναι ο τρόπος οργάνωσης και δράσης: «Πριν από την τελική σύγκρουση», γράφει ο Unabomber και αντιγράφει η Χρυσή Αυγή, «οι επαναστάτες δεν θα πρέπει να έχουν την πλειοψηφία του κόσμου με το μέρος τους. Η ιστορία γράφεται από δραστήριες, αποφασισμένες μειοψηφίες, όχι από την πλειοψηφία, η οποία σπάνια έχει μια ξεκάθαρη και συνεπή ιδέα αυτού που πραγματικά θέλει. Μέχρι να έρθει η ώρα της τελικής ώθησης προς την επανάσταση, το καθήκον των επαναστατών δεν είναι και τόσο το να κερδίσουν μια ρηχή υποστήριξη, αλλά να χτίσουν έναν μικρό πυρήνα βαθιά αφοσιωμένων ανθρώπων».

Αλλά αυτό είναι ακριβώς που κάνει η Χρυσή Αυγή. Γι’ αυτό τον λόγο, την ώρα που τα στελέχη της ζητούν από το δικαστήριο να διαβαστούν οι κοινοβουλευτικές τους ερωτήσεις, έτσι ώστε να φανεί ότι πρόκειται για «κανονικό» κόμμα, δεν διστάζουν να συνταχθούν με τον άνθρωπο ο οποίος, μαζί με τον Τίμοθι Μακβέι που προκάλεσε το μακελειό στην Οκλαχόμα στις 19.4.1996, θεωρείται ο μεγαλύτερος «εγχώριος» τρομοκράτης στις ΗΠΑ.

Μάλιστα στη φυλακή που συνέπεσαν, ο Κατζίνσκι και ο Μακβέι διαπίστωσαν τη συγγένεια των απόψεων και της πρακτικής τους, όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Unabomber (Lou Michel, Dan Herbeck, «American Terrorist: Timothy McVeigh & the Oklahoma city bombing», 2001, σ. 398-402).

Περιττό να θυμίσω ότι και τον Μακβέι έχει υμνήσει η Χρυσή Αυγή (ενδεικτικά, στο φύλλο της 16.11.2001).

Οσο για τα κίνητρα του Κατζίνσκι, τον οποίο τόσο πολύ θαυμάζει ο Μιχαλολιάκος και οι Μισιάκας-Ματθαιόπουλος, τα έχει ο ίδιος αποκαλύψει στο ημερολόγιό του: «Δρω κυρίως από τον πόθο μου να εκδικηθώ», έγραφε στην αρχή της δράσης του το 1971.

Και λίγο προτού συλληφθεί: «Οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι η κινητήρια δύναμη πίσω από τις πράξεις μου προέρχεται από την προσωπική μου δυσαρέσκεια και τη μνησικακία απέναντι στο τεχνολογικό σύστημα» (Chris Waits, Dave Shors, «Unabomber: the secret life of Ted Kaczynski», 1999, σ. 265).

Εφημερίδα των Συντακτών