Από τις ΗΠΑ στην Καταλονία…

Ίσως δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι κάθε λογής νεοφιλελεύθεροι αλλά και οι αντίπαλοί τους ποικίλοι «πατριώτες» και λοιποί εθνικιστές γυρνάνε την πλάτη και δεν τρέφουν την παραμικρή συμπάθεια -όταν βέβαια δεν επιτίθενται βίαια- στα…
δυο μαζικότερα και ριζοσπαστικότερα λαϊκά κινήματα των καιρών μας: Στο ανεξαρτησιακό κίνημα του καταλανικού λαού και στα κινήματα που πολεμάνε τις πολιτικές του Τραμπ αλλά και το κατεστημένο των Δημοκρατικών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!

Σύμπτωση απόψεων και πράξεων καθόλου τυχαία και μάλλον απολύτως λογική καθώς τόσο το καταλανικό, όσο και το βορειοαμερικανικό λαϊκό κίνημα όχι μόνο απορρίπτουν αλλά είναι η ζωντανή άρνηση του ψευτοδιλήμματος «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ή πατριωτική/εθνική αναδίπλωση»…

Καμιά έκπληξη λοιπόν όταν σύσσωμος ο παγκόσμιος νεοφιλευθερισμός (ευρωπαϊκές -και όχι μόνο- κυβερνήσεις, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΜΜΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, και όλοι οι διεθνείς τους οργανισμοί) αλλά και η αντίπαλη -και όχι λιγότερο νεοφιλελεύθερη- ευρωπαϊκή και υπερατλαντική «πατριωτική παράταξη» (Τραμπ, Πούτιν, Ορμπάν, Σαλβίνι,…) κάνουν τα πάντα, εδώ και ένα χρόνο, για να συντρίψουν το ανεξαρτησιακό κίνημα της Καταλονίας και ταυτόχρονα αγνοούν, δυσφημούν ή και χτυπούν τα μαζικά ριζοσπαστικά κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα στις ΗΠΑ. 

Καμιά έκπληξη επειδή όλοι αυτοί και όλες αυτές οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις δεν κάνουν παρά τη δουλειά τους, έχοντας πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι είναι η έκβαση των υπό εξέλιξη ιστορικών συγκρούσεων στις ΗΠΑ και στην Καταλονία που θα κρίνει την τύχη όλων μας…

Αν λοιπόν υπάρχει έκπληξη αυτή οφείλεται στην ευρωπαϊκή -και ειδικά στην ελληνική- αριστερά που αρνείται πεισματικά να κάνει τη δική της δουλειά, καθώς στη μεγάλη της πλειοψηφία, όχι μόνο δεν υποστηρίζει ενεργά αυτά τα κινήματα αλλά τα αγνοεί επιδεικτικά, τους αρνείται συστηματικά την αλληλεγγύη της, φτάνοντας μάλιστα μερικές φορές να συντάσσεται με τους ορκισμένους εχθρούς τους! Πρόκειται για μια αληθινή τραγωδία ή μάλλον για κάτι που μοιάζει με αληθινή αυτοκτονία αυτής της παραπαίουσας και σε βαθειά κρίση ευρωπαϊκής αριστεράς καθώς δεν σπεύδει ούτε να εμπνευστεί ούτε να συνδεθεί με τους αγώνες και το καλό παράδειγμα αυτών των δυό -μοναδικών στον κόσμο- οάσεων μαζικού ριζοσπαστισμού και αυθεντικής κινηματικότητας, χάνοντας έτσι τη (μόνη) ευκαιρία που της προσφέρεται σήμερα για να αρχίσει να ανακάμπτει και να κερδίσει την χαμένη αξιοπιστία της!

Έστω λοιπόν και με καθυστέρηση 2-3 ετών, θα ήταν όχι απλώς χρήσιμο αλλά μάλλον ζωτικής σημασίας για αυτή την παραπαίουσα και σε ελεύθερη πτώση ευρωπαϊκή αριστερά να αντιληφτεί μια μεγάλη αλήθεια των καιρών μας: Ότι υπάρχει σήμερα μια χώρα που αποτελεί εξαίρεση στο κανόνα που θέλει την αριστερά και τις ιδέες της σε άτακτη υποχώρηση μπροστά στη -συχνά σαρωτική- άνοδο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και των εθνικισμών. Και αυτή η χώρα δεν είναι όποια κι όποια, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής της ιστορικής κρίσης, των ερειπίων του δικομματισμού και της πιο ακραίας κοινωνικής πόλωσης!

Υπερβολές; Την απάντηση την δίνουν τα γεγονότα που μιλούν από μόνα τους. Σε πλήρη αντίθεση λοιπόν με ό,τι συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκες -και όχι μόνο- χώρες μας, είναι στην αμερικανική κοινωνία που η αριστερά και ο σοσιαλισμός ξαναβρίσκουν την παλιά τους αίγλη και ελκτική δύναμη, που οι νέοι κατά εκατομμύρια στρατεύονται σε κάθε λογής κοινωνικά κινήματα και δηλώνουν σοσιαλιστές, που ακόμα και ο μαρξισμός ξαναγίνεται της «μόδας»! Και είναι επίσης στην αμερικανική κοινωνία που υποψήφιοι/ες σε κάθε λογής εκλογικές αναμετρήσεις, κατορθώνουν εσχάτως να επικρατήσουν δηλώνοντας σοσιαλιστές και με σημαία τους ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών διεκδικήσεων που θα ήταν εντελώς αδιανόητο μόλις πριν από 2-3 χρόνια! 

Φυσικά, η εμφάνιση ακόμα και σε εκλογικό επίπεδο της στροφής προς τον (δημοκρατικό) σοσιαλισμό ενός πολύ μεγάλου μέρους των αμερικανών Millennials ηλικίας από 18 μέχρι 35 ετών, θορυβεί ή ακόμα και πανικοβάλει το κατεστημένο της χώρας που δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι η «βρώμικη λέξη που αρχίζει από Σ» εισβάλει και πάλι στο αμερικανικό πολιτικό προσκήνιο μετά από 120 ολάκερα χρόνια! Και τα μεγάλα ΜΜΕ -στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον κόσμο- δεν παραλείπουν να περάσουν στην αντεπίθεση, συκοφαντώντας και… πανηγυρίζοντας το τέλος μιας εν τέλει εφήμερης «σοσιαλιστικής μόδας» κάθε φορά που μια σοσιαλιστική υποψηφιότητα δεν καταφέρνει να κερδίσει.

Να λοιπόν που το είδαμε και αυτό: Σύσσωμο το (Ρεπουμπλικανικό και Δημοκρατικό) καπιταλιστικό κατεστημένο των ΗΠΑ να θριαμβολογεί όταν κάποια νεαρή Λατίνα ή Αφροαμερικανίδα σοσιαλίστρια δεν καταφέρνει να νικήσει κάποιο «βαρόνο» του παραδοσιακού δικομματισμού της χώρας! Και ομολογουμένως, αν και οι εκλεγμένοι σοσιαλιστές και σοσιαλίστριες υποψήφιοι/ες σε όλα τα επίπεδα ξεπερνούν ήδη τους 550 (!), στην πλεοψηφία των εκλογικών αναμετρήσεων είναι οι εκπρόσωποι του κατεστημένου που υπερισχύουν…

Όμως, οποία ιστορική αλλαγή που εγκυμονεί αυριανές πρωτοφανείς κοινωνικές εκρήξεις! Οποία αλλαγή (που οι καλοί μας Ευρωπαίοι αριστεροί αδυνατούν να αντιληφτούν και να συνειδητοποιήσουν) όταν ακόμα και όταν χάνουν, οι νέοι και οι νέες σοσιαλιστές και σοσιαλίστριες των ΗΠΑ χάνουν με σκορ (30%, 40%, 45% ή ακόμα και 48%) που είναι -αλίμονο- αδιανόητα στη σημερινή μας Ευρώπη και που θα φάνταζαν εντελώς εξωπραγματικά μόλις πριν από λίγους μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες!…

Κάτι ανάλογο συμβαίνει όμως και πολύ πιο κοντά μας, στην καρδιά της Ευρώπης, στην Καταλονία. Μόλις πριν από λίγες μέρες, στις 11 του Σεπτέμβρη, 1 εκατομμύριο Καταλανοί -μετρημένοι ένας προς ένα και ανά τετραγωνικό μέτρο- διαδήλωσαν στην ετήσια Diada τους στη Βαρκελώνη υπέρ της πολυπόθητης ανεξάρτητης Καταλανικής τους Δημοκρατίας (Republica)! Και όμως, η είδηση πέρασε στο ντούκου και η καλή μας ευρωπαϊκή -και ελληνική- αριστερά όλων των αποχρώσεων προτίμησε να σφυρίξει αδιάφορα καθώς όπως φαίνεται, έχει… βαρεθεί να βλέπει τέτοιες γιγάντιες λαϊκές διαδηλώσεις στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και στις άλλες ευρωπαΪκές χώρες στις τελευταίες δεκαετίες…



Αυτό που όμως κάνει την Καταλονία των τεράστιων λαϊκών κινητοποιήσεων να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα στη σημερινή καταθλιπτική και συντηρητική Ευρώπη, δεν είναι μόνο η ποσότητα, είναι και η ποιότητα του λαϊκού της κινήματος. Είναι ότι αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές είναι αυτο-οργανωμένοι όσο πουθενά αλλού και ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική Ευρώπη. Είναι ότι οι εκατοντάδες Επιτροπές Υπεράσπισης της Δημοκρατίας (CDR) του καταλανικού λαού είναι ήδη καθ’οδόν για να αποτελέσουν σύντομα (;) το πρόπλασμα μιας δεύτερης και μάλιστα λαϊκής εξουσίας. 

Είναι ότι αυτός ο αυτο-οργανωμένος και τόσο προοδευτικός καταλανικός λαός διαδηλώνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες υπέρ των μεταναστών και των ανοικτών συνόρων, που κάποιοι επαίσχυντοι Ευρωπαίοι αριστεροί ηγέτες κατακεραυνώνουν ως «νεοφιλελεύθερο» εφεύρημα. Και είναι, φυσικά, ότι αυτός ο καταλανικός λαός κάνει όλα αυτά και πολλά άλλα ενώ η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή του είναι είτε στα σίδερα είτε στην εξορία, ενώ εκατοντάδες δήμαρχοί και καλλιτέχνες του διώκονται για…τρομοκρατία, και ενώ σύσσωμος ο διεθνής συρφετός του κεφαλαίου, του σκοταδισμού και της εστεμένης και μη αντίδρασης τού έχει κηρύξει πόλεμο μέχρις εσχάτων!…

Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο. Προφανώς, δεν μπορούμε να προβλέψουμε την τελική έκβαση της τιτάνιας σύγκρουσης ανάμεσα στους «από πάνω» και στους «από κάτω» που έχει αρχίσει και είναι ήδη σε πλήρη εξέλιξη τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στη Καταλονία. Όμως, για εμάς ένα πράγμα είναι ήδη βέβαιο: Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο όπου οι λαϊκές αντιστάσεις έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και το μέλλον διαγράφεται πιο σκοτεινό από ποτέ, στις ΗΠΑ και στη Καταλονία οι «από κάτω» δεν πρόκειται να πέσουν αμαχητί. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο αγώνας τους ξεπερνάει τα σύνορα και επειδή σημαία τους είναι ο πιο αυθεντικός έμπρακτος διεθνισμός, δίνουν και θα δώσουν τη μάχη τους και για λογαριασμό όλων μας, γνωρίζοντας ότι εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, τα πάντα είναι πια δυνατά, το χειρότερο αλλά -ευτυχώς- και το καλύτερο!…

Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι περνάει από το χέρι του καθενός και της καθεμιάς μας, για να κάνουμε τη δική τους μάχη και δική μας. Επειδή αυτή θα είναι πιθανότατα και η τελεταία μας ευκαιρία…

Γιώργος Μητραλιάς

contra-xreos.gr