Ανήκουμε εκεί που μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα

Κάθε στιγμή της ζωής μας κρέμεται από λέξεις. Η ευτυχία και η δυστυχία μας εξαρτάται από τις λέξεις των άλλων κι από αυτές που θα πούμε. Πολλές φορές μία λέξη είναι αρκετή για ν’ ανατρέψει τα πάντα. Μία λέξη που ειπώθηκε την κατάλληλη στιγμή, μια λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ όταν θέλαμε να την ακούσουμε. Ναι, ακόμη και οι λέξεις που δεν βρίσκουν ποτέ το δρόμο τους από το μυαλό στο στόμα μας, πληγώνουν ή λυτρώνουν.

Nα λέμε αυθόρμητα ό,τι νιώθουμε ή να φιλτράρουμε τις σκέψεις μας προτού τις εκφράσουμε; Ποιο είναι τελικά το σωστό; Έχει σημασία τι είναι σωστό ή τι είναι αληθινό; Κι αν ο τρόπος που εκφραζόμαστε είναι λάθος; Αν δεν έχουμε την ευχέρεια του λόγου; Αν δεν ξέρουμε να βρούμε τις σωστές λέξεις για να τις βάλουμε στη σωστή σειρά; Τότε αυτά που θέλουμε να πούμε δε βγαίνουν ποτέ σωστά από μέσα μας. Τότε καλύτερα είναι να σκεφτόμαστε καλά πριν μιλήσουμε.

Οι λέξεις προηγούνται των πράξεων ή τις συνοδεύουν. Κάποιες απ’ αυτές έχουν μεγάλη επιρροή από εμάς, γιατί μας μένουν καρφωμένες στο μυαλό. Άλλες μας βασανίζουν κι άλλες μας κάνουν να γελάμε. Οι αναμνήσεις μας είναι έντονα συνδεδεμένες με τα αισθήματα που μας προκάλεσαν οι λέξεις που ανταλλάξαμε με άλλα πρόσωπα. Οι λέξεις ντύνουν τα αισθήματά μας, κάποτε όμορφα κάποτε άσχημα. Έχουν σημασία και βαρύτητα. Μπορούν να μας σώσουν από μία δύσκολη κατάσταση αλλά και να μας καταστρέψουν.

Με τους ανθρώπους που εκφραζόμαστε ελεύθερα, χωρίς ν’ αγχωνόμαστε για την κάθε λέξη που θα πούμε, μ’ αυτούς ανήκουμε. Μ’ αυτούς που δεν παρεξηγούμαστε. Μ’ αυτούς που ο διάλογος παίρνει μία όμορφη διάσταση. Που μας εξιτάρει ν’ ακούμε και ν’ ανταλλάζουμε απόψεις. Που γινόμαστε χαζά παιδιά λέγοντας βλακείες, που βρίζουμε χωρίς να φοβόμαστε. Με τους ανθρώπους που νιώθουμε ότι έχουμε απόλυτη ελευθερία λόγου και έκφρασης, μ’ αυτούς ανήκουμε.

Τις αγαπάω τις λέξεις. Γι’ αυτό και τις γράφω, δεν τις λέω. Δεν τις χαραμίζω. Προτιμώ να τις γράφω γιατί είναι ένα υπέροχο παιχνίδι που δε βαριέμαι ποτέ. Γιατί οι λέξεις έχουν χιλιάδες συνδυασμούς που μπορεί να γραφτούν. Υπάρχουν λέξεις ακόμη και μετά από τόσα χρόνια που κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει δίπλα.

Υπάρχουν ακόμη χιλιάδες ιστορίες και χιλιάδες σκέψεις που περιμένουν να ειπωθούν. Υπάρχουν ακόμη λέξεις που περιμένω να πεις και δεν είπες. Κι άλλες που τόλμησες να πεις μια φορά και μετά τις ξέχασες. Κρέμομαι από τα χείλη σου κάθε φορά, όχι μόνο γιατί με ηρεμεί απόλυτα το να μου μιλάς, αλλά και γιατί περιμένω ν’ ακούσω από σένα αυτές τις λυτρωτικές λέξεις που κάθε τρελά ερωτευμένος δε χορταίνει ν’ ακούει.

Μια φορά μου είπες να μην έχω ανάγκη τις λέξεις. Μου είπες να μην εξαρτώμαι απ’ αυτές. Μου είπες ότι είναι μεγάλη αδυναμία να θέλει κανείς ν’ ακούει τα αυτονόητα. Κι εγώ που έχω τόση ανάγκη ν’ ακούω να λες ότι μ’ αγαπάς πρέπει ν’ αρκεστώ στις πράξεις. Οι πράξεις θα ‘πρεπε να μου ήταν αρκετές. Όμως, εγώ αγαπώ τις λέξεις περισσότερο από τις πράξεις. Ίσως γιατί είμαι τεμπέλα και οκνηρή. Προτιμώ να γράφω παρά να αθλούμαι ή να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να σ’ ακούω να μιλάς, παρά να κάνουμε έρωτα.

Υπάρχουν ακόμη λέξεις που υπάρχουν μέσα σου και με ψάχνουν. Που αν τις πεις, θα απελευθερωθείς και θα ξαλαφρώσεις. Να είσαι σίγουρος πως μαζί μου οι λέξεις σου θα είναι ασφαλείς. Έχω φυλάξει γι’ αυτές την πιο όμορφη και ζεστή γωνιά του μυαλού μου. Μη μου θυμώνεις που πάντα προσπαθώ να βρω τρόπους να στις κλέψω. Είναι κι αυτό ένα παιχνίδι του έρωτα. Έτσι να το βλέπεις. Ένα παιχνίδι που θέλω να κερδίσω γιατί έτσι θα κερδίσουμε κι οι δυο. Στον έρωτα όταν και οι δύο αγαπούν το ίδιο, κανείς δεν βγαίνει χαμένος.



Πράξια Αρεστή – Photo: Author/Depositphotos


enallaktikidrasi.comΠηγή Ανήκουμε εκεί που μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα