Το πρόσωπο της γυναίκας που βλέπετε στη Νο 1 φωτό [εδώ από πάνου] θα μπορούσε να ήταν μια εικόνα της αθωότητας, της ειλικρίνειας, της αγάπης και της ανθρωπιάς.
Αυτό άλλωστε υποτίθεται ότι παρίστανε στην ταινία, από όπου είναι παρμένο…
Κοιτάξτε το όμως πιο προσεκτικά.
Άραγε, σας θυμίζει κάτι;
Όχι;
Τίποτε απολύτως;
Κι επειδή είμαι βέβαιος ότι δεν σας θυμίζει τίποτα [εξόν και αν είσαστε πολύ φανατικοί σινεφίλ…] να σας πω εγω, ποιανής γυναίκας είναι αυτό το “αθώο” πρόσωπο…
Της συντρόφισας Άννας Βαγενά, από την ταινία του 70: “Το προξενιό της Άννας”!
Ναι-ναι!
Αυτή η εικόνα της αθωότητας, της νεανικής δροσιάς, της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο, δεν ήταν παρά μία απάτη. Μια κατασκευασμένη μάσκα, την οποία ο αμείλικτος Χρόνος διέλυσε, όπως διαλύει όλες τις απάτες, τις φενάκες και τις ψευδαισθήσεις.
Μια ανάλγητη εξουσιολάγνα, ένας κακάσχημος άνθρωπος, μια στρεβλωμένη ψυχή, ένα ακόμα δεκανίκι για να πατούν απάνω του μεγαλοεργολάβοι και αρπαχτικά, μια βολευτίνα, που δουλειά της είναι να ψηφίζει όρντινα και φετφάδες, για να στέλνει εκατοντάδες χιλιάδες φουκαράδων στην ανεργία, στην ακραία ένδεια, στους δρόμους και στα συσίστια.
Ενα ειδος κακιας μαγισσας, που απωθει και μοναχα με την φρικαλεα οψη της. Μια Μάτζικα ντε Σπελ, που με τη σκουπα και το ραβδι του νόμου, εξοντώνει συστηματικά ένα ολόκληρο έθνος.
Αδέκαστε Χρόνε… Πόσο σκληρή και πόσο δίκαια είναι η Αλήθεια σου…
Νο 2 φωτό: η αλήθεια του αδέκαστου χρόνου
Ιδού λοιπόν η αλήθεια για εκείνο το υπέροχο πρόσωπο της αθωότητας, κυρίες και κύριοι. Το θηλυκό πλάσμα που βλέπετε να παραπατάει στα έδρανα της σκυλοβουλίου των ελληνόφωνων, είναι ο ίδιος άνθρωπος με την κοπέλα που είδατε στην νούμερο 1 φωτογραφία, απάνου-απάνου στο βλογ. Ένας δαίμονας, στη θέση ενός Αγγέλου…
Χρησιμοποιώ όμως λάθος έκφραση. Δεν πρόκειται καν για την ίδια γυναίκα. Εκείνη η Άννα της ταινίας του 70, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Εκείνη η Άννα ήταν το αστραφτερό αποτέλεσμα μιας άριστης συνεργασίας φωτογράφων, μακιγιέρ, σκηνοθετών, φωτιστών, εικονοληπτών και δεν συμμαζεύεται. Δεκάδες επαγγελματίες παραγωγοί ψευδαισθήσεων [γιατί αυτό και μόνο ήταν πάντα η “τέχνη” της αριστεράς] δούλεψαν ομαδικά, για να διαστρέψουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν στο πόπολο μια μαγική εικόνα – ένα επίπλασμα της πραγματικότητας. Ένα μηδέν για να ξωπετάξει από τη θέση του το κάτι.
Όχι κυρία μου. Η Άννα του “προξενιού της Άννας” δεν υπήρξε ποτέ. Αυτά που υπήρξαν ήταν η απωθητική μούρη τη βολευτίνας που βλέπετε σήμερα, η αδυσώπητη αλήθεια μιας στερεμένης από ανθρωπιά και αισθήματα εξουσιάστριας, η οποία δεν το χει σε τίποτα να βγάνει ημερησία διαταγή, που θα στέλνει στην απόγνωση μερικές ακόμα χιλιάδες νεοφτωχοποιημένων Ελλήνων. Κι υπήρξε επίσης ένας δασκαλεμένος σκηνοθέτης της διαρκούς αριστεράς εξαπάτησης, που εξαργύρωνε τις φαντασιώσεις τις οποίες ο ίδιος γεννούσε στις μάζες, με μετρητά και οφίτσια.
Στο πρόσωπο μιας μέγαιρας, ο Μεγάλος Δικαστής ο Χρόνος, αποκάλυψε την απάτη ολάκερης της αριστεράς, η οποία πλάσαρε το αθώο μουτράκι της Αννας του ΄70, ενώ πίσω του δεν κρύβονταν τίποτα άλλο από μια Γοργώ, μια Λάμια, ενας Φρεντυ Κρουγκερ των απελπισμένων… Η Αννα του “προξενιου της Αννας” δεν ηταν παρα μια οπτικη και ψυχολογικη εξαπατηση, μαζικης κλιμακας. Η Αννα του “προξενιου της Αννας” δεν ηταν παρα η μασκα της αριστερας…
Νο 3 φωτό: η αφισσα μιας μαζικης εξαπατησης
Και για το τελος, θα σας αφηγηθω μια [σχετικα γνωστη] ιστορία, η οποια ομως ειναι σαν να γραφτηκε γι αυτα τα δυο προσωπα…
Καποτε λοιπον ο νεαρός Λεοναρντο ντα Βιντσι έλαβε παραγγελια απο τους καλογέρους ενος μοναστηριου, να τους ζωγραφισει στην τραπεζαρια τους, τον Μυστικό Δείπνο.
Ο μεγαλος ζωγραφος, βρηκε ευκολα ανθρωπινα μοντελα για τα προσωπα των μαθητων, δυσκολευονταν ομως να βρει το καταλληλο μοντελο για το προσωπο του Ιησου.
Ψαχνοντας λοιπον επι μηνες στις αγορες των μεγαλων πολεων του Ιταλικου Βορρα, ανακαλυψε επι τελους εναν νεαρο ανδρα, που στο προσωπο του αποτυπωνονταν ολα εκεινα τα χαρακτηριστικά, που φανταζόμαστε ότι θα απεπνεε το προσωπο του Ιησου.
Καλωσυνη, πραοτητα, ευγενεια, γνωση, πιστη, ελπιδα, αγαπη, δικαιοσύνη, αρμονία και μια υπερ-φυσική φωταύγεια.
Του ζητησε να τον χρησιμοποιησει ως μοντελο για τον Ιησου της τοιχογραφιας του και ο ανδρας δεχθηκε.
Ετσι φτιαχτηκε ο υπεροχος εκεινος Ιησους, που θαυμαζουμε σημερα στον πρωτο [χρονολογικα] Μυστικο Δειπνο του Λεοναρντο.
Τα χρονια περασαν κι οταν πλεον ο ζωγραφος βρισκονταν στην ώριμη ηλικία, έλαβε και δευτερη παραγγελια, για εναν ακομα Μυστικο Δειπνο, σε τραπεζαρια μοναστηριου.
Γηρασμενος ο Λεοναρντο και μυημενος στις ανατροπες της ζωης, ηξευρε πια πως θα επρεπε να ειναι το προσωπο του Χριστου. Εκεινο που τον προβληματιζε ομως ηταν το προσωπο του Ιουδα.
Ισως επειδη ειχε καταλαβει οτι πιο σημαντικο ρολο στις ζωες των ανθρωπων [και των κοινωνιων] παιζει η προδοσια, παρα η αγαπη.
Εβανε λοιπον μπροστα να ψαχνει για ενα ανθρωπινο μοντελο, που θα συγκεντρωνε απανω του ολα εκεινα τα χαρακτηριστικα, που φανταζομαστε οτι θα απεπνεε η φατσα ενος Ιουδα.
Μετα απο μηνες ψαξιμο, ανακαλυψε επι τελους το μοντελο του σε ενα βρωμερο καταγωγιο της Φλωρεντίας.
Του ζητησε να τον χρησιμοποιησει ως μοντελο για τη μουρη του Ιουδα και εκεινος δεχτηκε.
Οταν ομως αρχισε να τον ζωγραφιζει, ο αντρας ξεσπασε σε γελια.
– Γιατι γελας; Τονε ρωτησε καταπληκτος ο Δασκαλος.
– Γιατι με εχεις ξαναζωγραφισει! Δεν με θυμασαι;
Τοτε ο μεγας Λεοναρντο παρατηρησε πιο προσεκτικα το προσωπο του Ιουδα του. Και αντεληφθη οτι ηταν ο ιδιος ανθρωπος που ειχε χρησιμοποιησει πριν απο πολλα-πολλα χρονια, για να αποθανατισει το προσωπο του Ιησου…
Αδεκαστε Χρονε!
Αν μπορουσαμε να διαβασουμε απο τα πριν, την Αληθεια σου…
Νο 4 φωτο: το προσωπο του Ιουδα…
Μοναχα που ο παλιος Ιουδας, πηγε και κρεμαστηκε οταν καταλαβε το εγκλημα του…
Κοινοποιήστε: