Αγαπημένη μου διαδήλωση

Γράφει η Άννα Παχή

Άλλος ένας χαμός στο κέντρο της Αθήνας, με μολότοφ, καταστροφές, κυνηγητό, συλλήψεις. Τραυματίες αστυνομικοί στο νοσοκομείο, προσαγωγές, την ώρα που οι “πατέρες” του κράτους τσακωνόντουσαν για μια ακόμη φορά στη Βουλή. Αιτία; Οι διαδηλώσεις και οι περιορισμοί που επέβαλλε τελικά η κυβέρνηση.

Το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι αναφαίρετο, του κάθε πολίτη. Είναι ο τρόπος να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του σε πολιτικές αποφάσεις, να απαιτήσει όσα θεωρεί δικαίωμα, να αντιδράσει με ότι διαφωνεί. Ναι. Στην Ελλάδα όμως, έχουν πάψει να γίνονται διαδηλώσεις, εδώ και χρόνια. Αυτό που γίνεται, είναι να κατεβαίνουν ομάδες κουκουλοφόρων και να καταστρέφουν ότι βρουν. Από ότι είδα στα πρόσφατα ρεπορτάζ, ξερίζωσαν μέχρι και τα φυτά από τις καινούριες, διαστημικές ζαρντινιέρες.

Αυτό δεν είναι διαδήλωση. Είναι “βγαίνω παγανιά κι όποιον πάρει ο χάρος”. Είναι τυφλή βία και διάθεση για χάος. Είναι “κάνω ότι μου γουστάρει”.

Η διαδήλωση, για να έχει το όποιο αποτέλεσμα πρέπει να είναι μαζική. Τριάντα, πενήντα και εκατό άτομα δεν συνιστούν διαδήλωση. Κι αν έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται, δεν έχουν το δικαίωμα να κλείνουν δρόμους, να μπλοκάρουν λεωφορεία και να ταλαιπωρούν κόσμο που πάει στη δουλειά του.

Η διαδήλωση ως μέσο πίεσης, δεν φτουράει πια και το έχουμε δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Σκασίλα του, του κάθε υπουργού, του κάθε βουλευτή αν κλείσει η Πανεπιστημίου ή το Σύνταγμα. Εκείνος κινείται με το υπηρεσιακό. Εκείνος θα υπογράψει αυτό που θέλει, με την – έτσι κι αλλιώς – συνενοχή όλων όσοι τον ψήφισαν.

Με κίνδυνο να θεωρηθώ φασίστρια (καθώς έτσι θεωρούνται όσοι διαφωνούν με την ασυδοσία τα τελευταία χρόνια) τα μέτρα για τις διαδηλώσεις, που άκουσα, δεν με βρίσκουν αντίθετη.

– “Οι αστυνομικές αρχές έχουν το δικαίωμα να “απαγορεύουν – περιορίζουν – διαλύουν δημόσιες συναθροίσεις”. Συναθροίσεις. Η συνάθροιση δεν είναι διαδήλωση. Καμιά αστυνομική δύναμη δεν μπορεί να απαγορεύσει σε χιλιάδες κόσμου να βγουν στους δρόμους. Σε δεκάδες, μπορεί. Δεν βλέπω το κακό σε αυτό.

– “Φακελώνονται” εκείνοι που οργανώνουν διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, ενώ απαιτείται πλέον να γνωστοποιούν στις αστυνομικές αρχές τα στοιχεία ταυτότητάς τους και τι σκοπεύουν να κάνουν. Οι διοργανωτές καθίστανται υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί σε μια διαδήλωση και θα τους επιβάλλονται ποινικές κυρώσεις”. Θα είναι ενδιαφέρον να ξέρουμε ποιοί βρίσκονται πίσω από κάθε απίθανη-πιθανή μάζωξη. Θεωρώ σωστό να φέρει κάποιος την ευθύνη, καθώς, για να προστατέψει τον απαυτό του, ίσως και να εφαρμόζονται πλέον κάποιοι κανόνες, που θα απαγορεύουν στον οποιοδήποτε θερμοκέφαλο να σπάει μαγαζιά και καταστήματα που δεν είναι δικά του. Ούτε είναι λάθος να γνωρίζουμε γιατί κλείνει το κέντρο. Θεωρώ.

Τα ρεπορτάζ συνεχίζουν μιλώντας για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Εδώ γελάμε, και μάλιστα δυνατά. Ποιό άσυλο; Των εμπόρων ναρκωτικών; Των λαθρομεταναστών;, Των κλεφτών; Των λαθρεμπόρων; Βρείτε μου ένα πανεπιστήμιο σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου που να έχει τα χάλια των δικών μας στο όνομα της ελευθερίας και θα σας δώσω δίκιο. Δεν θα βρείτε όμως, όσο και να ψάξετε.

Να μιλήσουμε και για το συνδικαλισμό; Εργατοπατέρες που κάθονται και το ξύνουν όλη μέρα, οργανώνοντας απεργίες δίχως νόημα, που έχουν εξευτελίσει κάθε έννοια συνδικαλισμού. Να μη θυμηθώ (καθώς είμαι και παλαιότερη) πόσα εργοστάσια έκλεισαν μετά από απανωτές απεργίες. Να μη θυμηθώ πως στη μεγαλύτερη ΔΕΚΟ της χώρας, χρόνια τώρα κάνει κουμάντο ο απόλυτος συνδικάλας, και την έχει ξεσκίσει τελείως. Πληροφοριακά, ο κάθε υπεύθυνος συνδικαλιστής έχει δικαίωμα να ασχολείται με τα συνδικαλιστικά του δεκαπέντε εργάσιμες μέρες του μήνα. Δεκαπέντε. Εργάσιμες. Να σημειωθεί στα πρακτικά.

Η διαδήλωση, ο συνδικαλισμός, η απεργία είναι πράγματα ιερά. Έχει σκοτωθεί κόσμος για το δικαίωμα σε αυτά. Κι εμείς εδώ τα καταντήσαμε κουρέλια. Κι αντί να συνασπιζόμαστε για το δικαίωμα στην εργασία και σε αξιοπρεπείς αμοιβές, στο να κάνουμε τη χώρα μας καλύτερη, εξακολουθεί να κοιτά ο καθένας την πάρτη του και τα απωθημένα του. Αντί να ψηφίζουμε συνειδητά, με γνώμονα το κοινό συμφέρον, στέλνουμε στη Βουλή των Ελλήνων το κάθε λαμόγιο.  Αυτοί είμαστε; αυτά μας αξίζουν; Ρητορική η ερώτηση.

Το Διαβάσαμε Αγαπημένη μου διαδήλωση