Ήρα Κατσούδα: «Ο Πολιτισμός δεν τελειώνει στο τζατζίκι»

Το iart.gr ζήτησε από ανθρώπους που ζουν από την Τέχνη, στηρίζονται σε αυτήν και τη στηρίζουν με τη σειρά τους, να πουν τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν στο χώρο, λόγω του Covid 19. Η Ήρα Κατσούδα  εξηγεί την κατάσταση…

Την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου ανακοινώθηκε ότι ανοίγουν τα θέατρα ανάλογα πάντα με τον επιδημιολογικό χάρτη και με επαναπροσδιορισμό της κατάστασης  ανά δεκαπενθήμερο.  Ως εδώ πες οκ.

Το θέμα είναι ότι από την αρχή της πανδημίας δηλαδή από τον Μάρτιο του 2020, το Υπουργείο Πολιτισμού έβγαλε κάποιο επίσημο σχέδιο λειτουργίας των κλειστών θεάτρων μετά από 6 μήνες. ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ! Έξι μήνες είναι μεγάλο διάστημα. Μέσα σε έξι μήνες ένα παιδί μαθαίνει να περπατάει. Μέσα σε έξι μήνες έχουμε αλλάξει δυο  εποχές. Θα μου πεις ήταν καλοκαίρι δεν τους πίεζε τόσο. Και εδώ θα σου πω ότι κάνεις λάθος και θα εξηγήσω γιατί.

Όλοι οι επαγγελματίες καλλιτέχνες καθώς και όλοι οι χώροι κάνουν προγραμματισμό της επόμενης σεζόν ήδη από το καλοκαίρι.

Χωρίς κανένα σχέδιο δράσης από πλευράς Πολιτείας – κι όταν λέω σχέδιο δράσης εννοώ ένα πλάνο που θα περιλαμβάνει από το χειρότερο δυνατό σενάριο μέχρι το πιο αισιόδοξο – όπως καταλαβαίνεις ήταν όλα στον αέρα.

Όλοι κανονίζαμε στο περίπου, όλα γίνονταν στο περίπου μιας και δεν είχαμε ιδέα αν, πότε και υπό ποιες συνθήκες θα ανοίξουμε.

Για να καταλάβεις, γίνονταν πρόβες σε θέατρα για πρεμιέρες που δεν γνώριζαν αν θα ισχύσουν, τα θέατρα εξοπλίζονταν με τα απαραίτητα για την ασφάλεια των θεατών (πιστολάκια θερμομέτρησης, ψεκαστικά απολύμανσης κτλ.) χωρίς να ξέρουν αν θα λειτουργήσουν για να τα χρησιμοποιήσουν. Μιλάμε για αστεία πράγματα.

Δεν θα αναλωθώ σε ανάλυση σουρεαλιστικών καταστάσεων και πως νιώθαμε όλοι του κλάδου όταν βλέπαμε να είναι η εστίαση φουλ, να κάθονται ο ένας πάνω στον άλλον, να ανοίγουν τα μπουζούκια (αλλά όχι οι συναυλίες), να πηγαινοέρχονται αεροπλάνα με 100% πληρότητα και όσον αφορά στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να μπαίνεις στο μετρό και να φασώνεσαι από τον κόσμο, αλλά τα θέατρα να θεωρούνται «επικίνδυνα».

Που είναι το πιο ασφαλές μέρος από όλα τα παραπάνω μιας και τηρούνται όλα τα μέτρα ασφαλείας: ο κόσμος μπαίνει με μάσκες, με κενά ανάμεσά τους, που κοιτάζουν όλοι προς μια κατεύθυνση χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους και αποχωρούν οργανωμένα σε γκρουπάκια.

Και δεν θα αναλωθώ γιατί δυστυχώς η απάντηση είναι κυνικά απλή. Οι άλλοι κλάδοι έχουν πιο ισχυρούς τρόπους πίεσης. Δεν συγκρίνονται οι πιέσεις που ασκεί π.χ. μια πολυεθνική Αεροπορική Εταιρία με την μικροπίεση, σχεδόν γαργάλημα που θα ασκήσει ο κόσμος του θεάματος.

Θα εστιάσω στην γενικότερη αντιμετώπιση του Πολιτισμού από πλευράς Πολιτείας.

Με μια λέξη; Μηδέν.

Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι θεωρεί τον Πολιτισμό «Φρου Φρου και Αρώματα».

Μια περιττή πολυτέλεια που εφόσον δοθούν λύσεις ή «λύσεις» σε όλους του υπόλοιπους κλάδους, θα ασχοληθούν σε ένα χαλαρό και με το θέμα «Πολιτισμός».

Μέχρι και το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού! Αυτό είναι το τρελό.

Γιατί σίγουρα δεν ξέρω από Πολιτική, αλλά στο φτωχό μου το μυαλό ένα Υπ. Πολιτισμού υπάρχει για να προάγει τον Πολιτισμό και να επιλύει προβλήματα που προκύπτουν στον κλάδο.

Με δεδομένο πάντα, ότι ο Πολιτισμός για αυτούς δεν τελειώνει στο τζατζίκι και τα μπουζούκια.

Αν δεν το κάνει αυτό, τότε δεν ξέρω ποια είναι η χρησιμότητα του.

Αντί λοιπόν το Υπουργείο να είναι ήδη από καιρό σε μια ετοιμότητα με plan A, B, C, D, ζήσαμε και την Υπουργό να προβαίνει και σε δηλώσεις όπως ότι οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να αποζημιωθούν μιας και δουλεύουν «μαύρα».

Μια απαξιωτική δήλωση. Για το ίδιο το Υπουργείο.

Γιατί οι καλλιτέχνες, πιστέψτε με, δεν προτιμούμε να δουλεύουμε μαύρα και ανασφάλιστα.

Δεν είναι επιλογή των ηθοποιών για παράδειγμα να κάνουν τρεις μήνες απλήρωτες πρόβες χωρίς σύμβαση. Σίγουρα αντίστοιχα πράγματα συμβαίνουν και με τις άλλες Τέχνες, απλά γνωρίζω καλύτερα τα δικά μας.

Άρα, το Υπουργείο απλά έκανε μια παρατήρηση με τιμωρητική πρόθεση προς τους καλλιτέχνες. Δεν πρότεινε κάποια λύση για να εξαλειφθεί η μαύρη εργασία, δεν είπε «Αααα μιας και προέκυψε λοιπόν αυτό το θέμα με αφορμή τον Covid-19, για πάμε να το λύσουμε.» Όχι. Απλά το ανέφερε και πάμε παρακάτω.

Και αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που δυστυχώς μας έχει χαρίσει απλόχερα τον τελευταίο καιρό.

Για να συνοψίσω σιγά – σιγά γιατί μπορώ να μιλάω ώρες για αυτό το θέμα, η κατάσταση μεταξύ Υπουργείου και καλλιτεχνικού χώρου αυτήν την στιγμή, μου θυμίζει σχέσεις που θέλουν να σε χωρίσουν αλλά κωλώνουν να στο πουν, οπότε σου κάνουν τη ζωή δύσκολη ώστε να αναγκαστείς να το πεις εσύ. Μια τακτική που έχω να την βιώσω από τα 20 και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να την αντιμετωπίσω πάλι τώρα, ειδικά με την Πολιτεία.

Το Διαβάσαμε Ήρα Κατσούδα: «Ο Πολιτισμός δεν τελειώνει στο τζατζίκι»