Άτακτη υποχώρηση στο Αιγαίο συνιστούν οι «συστάσεις» της Ντόρας…

Της Κρινιώς Καλογερίδου

Απ’ την εποχή ακόμα του Ελ. Βενιζέλου (το όνομα του οποίου επικαλέστηκε πρόσφατα ο Ταγίπ Ερντογάν για να νουθετήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με πρόσχημα την επιστολή-πρόταση του θριαμβευτή των Σεβρών στον Πρόεδρο της επιτροπής Νόμπελ για να δοθεί το βραβείο Ειρήνης στον Κεμάλ, τον σφαγέα του Μικρασιατικού Ελληνισμού) η Ελλάδα έτεινε πάντα χέρι φιλίας προς τον γείτονα εξ Ανατολών, αν και τη χώριζαν από εκείνον ποταμοί αίματος…

Αλλά και στη σχολική πραγματικότητα της πατρίδας μας, στο κεφάλαιο της Ειρήνης, ήταν σε πρώτη διάταξη το θέμα κατά του πολέμου και υπέρ της συμφιλίωσης των λαών, ήτοι – εν προκειμένω – Ελλήνων και Τούρκων. Με δεδομένη λοιπόν τη φιλειρηνική μας διάθεση, δείχναμε προθυμία ειλικρινή να προσεγγίσουμε τους γείτονές μας, καταχωνιάζοντας μέσα μας τις πικρές εμπειρίες αιώνων για όσα μας χώριζαν.

Η ιστορική αναδρομή, άλλωστε, μας βεβαίωνε πως δεν ήταν λίγες οι φορές όπου ”οι λαοί διαφορετικών πολιτισμών, πολιτευμάτων και κοινωνικής δομής προόδευσαν και μπόρεσαν να λύσουν γόνιμα και δημιουργικά τις μεταξύ τους αντιθέσεις εξασφαλίζοντας την ευημερία των λαών τους.”

Το σκεπτικό αυτό, που επανερχόταν ολοένα και πιο επίμονα στα εκπαιδευτικά δεδομένα της τελευταίας τουλάχιστον τριακονταετίας, είχε πολλούς καλοθελητές υστερόβουλους ή απλά ρομαντικούς και αιθεροβάμονες, οι οποίοι προσδοκούσαν πως – αργά ή γρήγορα – θα γεφυρώνονταν οι αντιθέσεις προς χάριν της ευημερίας των λαών μας.

Θα ”παντρεύαμε” τις ιδιαιτερότητές μας με εκείνες των Τούρκων και θα ανταλλάσσαμε τα ”δώρα” της Ειρήνης (τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία των λαών μας και των επιτευγμάτων τους), για να επιβιώσουμε αμφότεροι πολιτιστικά και πολιτισμικά.

Φευ!.. Αντί για ανταπόκριση στο δικό μας αίτημα Ειρήνης, είδαμε να κλιμακώνεται η κρίση μεταξύ μας λόγω των ανιστόρητων και παράνομων πρωτοβουλιών της τουρκικής Προεδρίας, η οποία – με όραμα τη ”Γαλάζια Πατρίδα” και με ύφος απειλητικό (πολεμικής υστερίας) – επιμένει να θέλει να αξιοποιήσει ”τα δικαιώματά της στην Ανατολική Μεσόγειο”. Γι’ αυτό και σχεδιάζει χάρτες αναθεωρητισμού, που ξαναγράφουν την… ιστορία, επ’ ωφελεία της.

Οι ελληνοκυπριακές ελπίδες και οι ευχετολογικές εικασίες ότι η Άγκυρα δε θα επιχειρούσε να τρυπήσει την υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ της Κύπρου διαψεύστηκαν πανηγυρικά, αφού το νεοοθωμανικό καθεστώς Ερντογάν διέβη τον Ρουβίκωνα προ πολλού και βρίσκεται ήδη προ των Πυλών μας.

Κάτι αντίστοιχο με τον σοβιετικό χειμώνα που στάθηκε εμπόδιο στον Χίτλερ για την επίτευξη των κατακτητικών του σκοπών στη Ρωσία, ο Ερντογάν δε συνάντησε μπροστά του όταν αποφάσισε να κάνει την εισβολή στη Συρία.

Αντίθετα και η φύση και οι άνθρωποι (Ευρωπαίοι κι Αμερικανοί) ήταν ανεκτικοί απέναντί του, πέραν του δέοντος μάλιστα, αφού οι ποινές που του επέβαλαν κάθε άλλο παρά εξοντωτικές ήταν.

Έτσι ”ψήλωσε ο νους” του Τούρκου Προέδρου, όπως θα ‘λεγε κι ο Παπαδιαμάντης, μιας και δεν είδε τείχη αντίστασης να υψώνονται από πουθενά, για να ανακόψουν τις επεκτατικές διαθέσεις του.

Και το ψήλωμα του μυαλού του τού έδωσε την αφορμή που ζητούσε για να εκδηλώσει τη βουλιμία του απέναντι στην Ελλάδα, αφού πήρε προηγουμένως επιδόρπιο διαρκείας τρυπώντας αυθαίρετα την ΑΟΖ της Κυπριακή Δημοκρατίας.

Με τα δεδομένα υπέρ του, βρήκε πρόσφορο έδαφος να εκβιάσει ξανά την Ελλάδα με το χαρτί του μεταναστευτικού προωθώντας ταυτόχρονα τις ακραίες, αναθεωρητικές και μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις του στη Μέση Ανατολή, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία της Δύσης να αντιδράσει αποφασιστικά στα τετελεσμένα της Εξωτερικής πολιτικής του.

Με βάση αυτήν ξετυλίγεται σταδιακά το επιθετικό σχέδιο της Τουρκίας σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου. Το Δίκαιο της Θάλασσας (που δικαιώνει τις ελληνικές και κυπριακές θέσεις) ξεπεράστηκε σχετικά εύκολα και τώρα ο νεο-Οθωμανός σουλτάνος επελαύνει κατά των κεκτημένων μας ασυγκράτητος.

Μας απειλεί ευθέως με εισβολή αμφισβητώντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όταν – με βάση την Ιστορία – όλοι οι ενεργειακοί δρόμοι και τα νερά της Ανατολικής Μεσογείου (εκεί όπου συναντώνται Ευρώπη, Ασία και Αφρική) ανήκαν στην Ελλάδα, αφού οι χώρες γύρο ήταν χτισμένες πάνω σε εδάφη που κάποτε ήταν ελληνικά.

Κάποτε… Όταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι έχτιζαν αποικίες στην Ν. Ιταλία και Σικελία, τη Γαλλία και τη Β. Αφρική!.. Όταν η Μικρά Ασία, η Ανατολική Ρωμυλία, η Β. Αφρική και η Μεγάλη Ελλάδα ήταν Ελλάδα!.. Όταν ο Πόντος, η Καππαδοκία, η Κριμαία κλπ. μιλούσαν ελληνικά και έδιναν τα διαπιστευτήριά τους στην Κωνσταντινούπολη, τη Βασιλεύουσα του Ελληνισμού. Όταν τα νερά της Κύπρου ήταν ”ελληνικά, αγαπημένα νερά”, όπως λέει ο Γιώργος Σεφέρης.

Μα τώρα αυτά πέρασαν. Τα όνειρα πέταξαν κι έγιναν μια λαχτάρα μικρή στην καρδιά, κλειδωμένη κι εκείνη. Φτάσαμε στο σημείο μηδέν της εθνικής μας ταπείνωσης και του αυτοεξευτελισμού μας. Πρωτόγνωρη αίσθηση, βαριά και ασήκωτη, που είχα να τη νιώσω απ’ το ’96…

Φτάσαμε να μιλάμε για μοίρασμα του Αιγαίου στα δύο (”συνεκμετάλλευση” τη λένε), με βάση την πολιτική της ασημαντότητας, της αβουλίας, του κατευνασμού και του ωχαδελφισμού, του ”δε διεκδικούμε” – κοινώς – ”τίποτα από κανέναν”.

Δε διεκδικούμε τίποτα απ’ όσα ήταν δικά μας, για να μη μας πουν ”εθνικιστές.” Πιπέρι στο στόμα, δηλαδή, μια που έγινε συνήθεια να ταυτίζεται σήμερα η πατριωτική όψη του εθνικισμού με την άλλη την αποκρουστική του φασιστικού και ναζιστικού παρελθόντος.

Γι’ αυτό ”ΔΕ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ”, κι ας ήταν η εθνική μας ταυτότητα η αρχαιότερη της Μεσογείου και της Ευρώπης. Δε διεκδικούμε τίποτα, για να ‘χουμε μακροχρόνια Ειρήνη. Ό,τι ήταν να διεκδικήσουμε, το διεκδικήσαμε στο παρελθόν. Ό,τι ήταν να απελευθερώσουμε, το απελευθερώσαμε και το κάναμε δικό μας (με εξαίρεση τη Β. Ήπειρο) χύνοντας κρουνούς αίματος για την επανάκτησή τους.

Ό,τι χάσαμε, όμως, δεν μπορούμε να το πάρουμε πίσω, να το απελευθερώσουμε, για να μη μας πουν οι Ευρωπαίοι ”φασίστες”, κι ας μη διεκδικούμε τίποτα ξένο, παρά μόνο ελληνικό. Γι’ αυτό δεν πρέπει να χαλάσουμε τους εθνικούς μύθους των γειτόνων μας, έστω κι αν χρειαστεί (που χρειάστηκε) να θυσιάσουμε αιώνων Ιστορία δικιά μας…

Έτσι εξηγείται γιατί υποκύψαμε στον Μακεδονισμό των Σκοπίων ξεπουλώντας το όνομα της Μακεδονίας μας, μαζί με τη γλώσσα και την εθνότητά της. Για τον ίδιο λόγο συνομολογήσαμε, πίσω απ’ τα χαμόγελα των Πρεσπών, την εκχώρηση του ονόματος της πατρίδας του Μεγαλέξανδρου και εξ αντανακλάσεως του Θεσσαλού Βουκεφάλα.

Γι’ αυτό δεν επιμείναμε πολύ στο ”erga omnes” του σκοπιανού συντάγματος και αφήσαμε να μας προσπεράσει κομπάζοντας τα σύνορα η παραχάραξη της τρισχελιετούς και αδιαίρετης ελληνικής ιστορίας. Έτσι που το ρέζους ελληνικό να βαφτιστεί ”μακεδονικό” με υπογραφή του ανιστόρητου Τσίπρα και με κίνδυνο να μείνουν οι Μακεδόνες του μέλλοντος δίχως (ελληνικό) πρόσωπο.

Να μην έχουν ούτε καν πατρίδα. Να μη μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη της προαιώνιας καταγωγής τους, γιατί έχασαν καθ’ οδόν – στο όνομα των υπερατλαντικών και Ευρωπαίων ”φίλων” τους – την ταυτότητά τους.

Έτσι φτάσαμε εύκολα απ’ το ’74 στο ’96 και από εκεί στο σήμερα. Η ”εκλιπούσα” ονοματολογικά Μακεδονία του 2018 άνοιξε την Κερκόπορτα της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, μετά τη μη στήριξη αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και την αποφυγή καταδίκης της Τουρκίας εκ μέρους της ΕΕ και του ΟΗΕ.

Του ΟΗΕ που μας έριξε κυριολεκτικά ”χαστούκι” υποβιβάζοντας το θέμα Ελλάδας-Τουρκίας σε διμερές, αν και η δεύτερη διεκδικεί επιθετικά υποθαλάσσιους πόρους που ανήκουν στην πρώτη.

– Κι εμείς πώς απαντάμε στις ιταμές προκλήσεις του θρασύτατου γείτονα και τη μη αλληλέγγυα στάση της πλειάδας των ”συμμάχων” και ”φίλων” μας; θα ρωτούσε κανείς εύλογα. Πώς απαντάμε στην τουρκική προκλητικότητα μετά την υπογραφή του ”μνημονίου συναντίληψης” μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του Φαγιές αλ Σαράζ;

– Ναι, πώς απαντάμε; Γιατί με τα δυσάρεστα τελευταία, ο πρωθυπουργός της Λιβύης επέτρεψε στον Τούρκο Πρόεδρο ”να βάλει στην τσέπη του” ολόκληρη τη Μεσόγειο, αφού κατέθεσε ήδη στον ΟΗΕ χάρτες και συντεταγμένες τετελεσμένων…, θα συμπλήρωνε κάποιος άλλος.

– Μ’ αυτές διεκδικεί η χώρα του παράνομα τεράστιες θαλάσσιες περιοχές της δικής μας υφαλοκρηπίδας (ΑΟΖ) νότια και νοτιοανατολικά της γραμμής Καστελόριζο-Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη… Γι’ αυτά εμείς, όμως, ποια θέση παίρνουμε; Με ποια πολιτική απαντάμε; Πώς σκεπτόμαστε ν’ αντιδράσουμε; Γιατί δε βλέπω να κάναμε κάτι ακόμη…, θα συμπλήρωνε ένας τρίτος κοινοποιώντας την αγωνία του.

– Απαντάμε, θα έλεγα και στους τρεις, όπως αναμενόταν…

– Δηλαδή; Θα με ρωτούσαν ταυτόχρονα απορημένοι.

– Απαντάμε δια στόματος Ντόρας, που απαντά αντ’ αυτού (του πρωθυπουργού αδελφού της) και ανθ’ ημών, που αγρόν αγοράζουμε…, θα τους εξηγούσα συνοπτικά. Η Ντόρα κινεί τα νήματα στο υπουργείο Εξωτερικών, αν και δεν είναι παρούσα εκεί.

”Είναι η σκιώδης επικεφαλής του, ουσιαστικά. Κι ας συγκεντρώνει επάνω του τα φώτα της… ράμπας ο καθ’ ύλην υπεύθυνος Κερκυραίος. Γι’ αυτό την έθεσε εκτός υπουργικής υπηρεσίας ο Κυριάκος.‟

Έκρινε πως είναι μοναδική στο να κόβει και να ράβει στο Υπουργείο Εξωτερικών (όπως έκανε το 2008 με την επιστολή-πρόταση που έστειλε στον ΟΗΕ για το σύνθετο όνομα της σκοπιανής ”Μακεδονίας”), αφήνοντας τον Δένδια να υπουργεύει, να ταξιδεύει και να εκτίθεται γενικώς…

– Υποτιμάτε τον νυν ΥΠΕΞ μας, νομίζω, τη στιγμή που συγκεντρώνει καλά ποσοστά αποδοχής στις δημοσκοπήσεις…, θα παρατηρούσε κάποιος Νεοδημοκράτης ενοχλημένος.

-Ναι τις έχω υπόψη μου, αλλά δε με ξαφνιάζουν.. Μάλλον το περίμενα θα σας έλεγα, γιατί οι πολίτες ψηφίζουν συνήθως αυτόν που είναι πάντα στην επικαιρότητα νομίζοντας ότι κάνει όλα αυτά τα σπουδαία που κάνει: Αντιδρά ως Επιμηθέας και τρέχει να προλάβει τα γεγονότα στην ”αυλή” του ως Οδυσσέας. Όμως στη στροφή πάνω του κλέβει τη ”δόξα” της… ”μειοδοσίας” η άλλη …

– Τι εννοείτε μ’ αυτό; Για ποια άλλη μιλάτε; θα με ρωτούσε αυστηρά ο συνομιλητής μου.

– Εννοώ, θα του έλεγα, ότι αν κι ο ΥΠΕΞ μας προχώρησε προ ημερών σε επικίνδυνο διαχωρισμό των νησιών μας, που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως έμμεση πρόταση στον Ερντογάν για μοίρασμα του Αιγαίου, η πρωθυπουργική αδελφή προχώρησε ένα βήμα παραπέρα παραπέμποντας νοηματικά στη συνεκμετάλλευσή του με τους Τούρκους.

– Α, κατάλαβα…, θα μου απαντούσε με θετική ανταπόκριση του κεφαλιού του ο άγνωστος συνομιλητής μου. Λέτε για τη συνέντευξή της στο Action 24 και την εκπομπή ”Αντιθέσεις”, που σήκωσε πολύ σκόνη…

– Και καλώς σήκωσε, θα του απαντούσα. Εκείνο το ”Ο μεγάλος πόλεμος είναι η επιτυχία να μην κάνεις πόλεμο” είναι επικίνδυνα προειδοποιητικό, γιατί ”λογόκρινε” επιθετικά στον αέρα δηλώσεις ενθαρρυντικές, γενναίες – με τα ηττοπαθή δεδομένα έναντι της Τουρκίας – σαν και αυτές του Αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού αντιναύαρχου Νίκου Τσούνη, που είπε:

– Σε περίπτωση που οι Τούρκοι παραβιάσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα πάμε μπροστά, θα ρίξουμε κι όσες φάμε.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, συνέχισε απτόητη σε αυστηρό τόνο.

– … Γι’ αυτό θα είναι καλό όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι αναλυτές να βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό, πριν μιλήσουν για Εξωτερική πολιτική. Περιμένω να υπάρχει μια αίσθηση ευθύνης…

Μάλιστα… Το ακούσαμε κι αυτό… Να μην αντισταθούμε στον κουρσάρο των θαλασσών μας, να μη βγάλουμε έξω τον στόλο μας για να υπερασπιστεί το Αιγαίο, να μην πυροβολήσουμε τον εχθρό, αλλά να σηκώσουμε λευκή σημαία, να οπισθοχωρήσουμε και να παραδοθούμε… Ντροπή!..

Είναι φανερό ότι η Ντόρα Μπακογιάννη έπαιξε, δυστυχώς – στη συγκεκριμένη περίπτωση – το ρόλο του λαγού για την υπόθεση της ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου, σε μια προσπάθεια να προετοιμάσει ψυχολογικά το κοινό της συνέντευξής της και – μέσω αυτού – τον ελληνικό λαό γενικότερα.

Βακτηρία στην προσπάθειά της αυτή, που γίνεται ασφαλώς με την έγκριση του πρωθυπουργού αδελφού της, είναι ένας εκπρόσωπος του Τύπου, ο φιλομητσοτακικός εκδότης του ”Φιλελεύθερου”, ο οποίος είχε τοποθετηθεί ήδη υπέρ της ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου, όπως και για το ”μπόλιασμα των Ελλήνων με τους μετανάστες, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού…

Αυτές, κυρίες και κύριοι, είναι οι ιδέες που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των προθύμων για το προσκύνημα στον σουλτάνο της απέναντι όχθης, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Είναι πανομοιότυπη, ξέρετε, η λίστα αυτή – ως προς τα ονόματά της, τουλάχιστον – με την άλλη του αλήστου μνήμης σχεδίου Ανάν…

Η πρωθυπουργική αδελφή -ΥΠΕΞ της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή – συνεχίζει το διαβρωτικό έργο της, με την ψευδαίσθηση ότι είναι ειδήμων και επιτυχημένη στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής.

Έχει την ίδια στόφα πολιτικού με αυτούς που κυβερνούσαν μειοδοτικά για 4,5 χρόνια υπογράφοντας την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας μας, τη γλώσσα και την εθνότητά της στους Σλάβους παραχαράκτες της Ιστορίας της.

Η δουλειά που ξεκίνησε το 2008 η αδελφή Ντόρα, άνοιξε διάπλατα την πόρτα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους εθνομηδενιστές ηγήτορές του, που υπέγραψαν εν ευδαιμονία τη ”συμφωνία των Πρεσπών”. Είναι η βασική Κεντροδεξιά εκπρόσωπος της πολιτικής του κατευνασμού του σουλτάνου στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

— Υπό την έννοια αυτή παίζει το ρόλο όχι του διαφωτιστή, αλλά του διαστρεβλωτή της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνες οι θέσεις της για το κόμμα και, προπάντων, για την πατρίδα.

– Η συνεκμετάλλευση είναι ο δρόμος της λογικής…, λέει ψυχρά, για να συνεχίσει λίγο μετά: Θεωρώ ότι η λέξη ”συνεκμετάλλευση” είναι αρκετά δαιμονοποιημένη…

Η αμφιβολία ξεκαθαρίζει μέσα μου για το πού πάει το πράγμα. Η διαπραγμάτευση ”γκρίζων ζωνών” είναι προ των πυλών, στο δρόμο για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Η Άγκυρα κι ο μεγάλος μαέστρος της φαίνεται να έχουν πετύχει τον στόχο τους: την επιβολή των τετελεσμένων, ώστε να σύρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων Ελλάδα και Κύπρο, με στόχο να επισημοποιήσουν τις παράνομες διεκδικήσεις τους.

Η Ντόρα ήταν ξεκάθαρη για την επιλογή της κυβέρνησης του Κυριάκου στα ελληνοτουρκικά. Η πολιτική Τσίπρα, η πολιτική της εθνικής μειοδοσίας έγινε πλέον εθνική μας επιλογή. Γι’ αυτό και η Ντόρα Μπακογιάννη δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογική προετοιμασία του κοινού που την παρακολουθούσε.

Αλλά προσπάθησε να κάνει ό,τι έκαναν οι αρχαίοι Σοφιστές εκνευρίζοντας τον θείο Σωκράτη: να παρουσιάσει, δηλαδή, ωραιοποιημένη τη σκληρή αλήθεια της πολιτικής επιλογής που επίκειται (συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους) παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο. Να παρουσιάσει ωραιοποιημένη τη διχοτόμηση και το μοίρασμα του ελληνικού Αιγαίου στα δύο, σαν οικεία, συμφιλιωτική συνεύρεση και ανταλλαγή δώρων μεταξύ δύο φίλων ή δύο γειτόνων σε συνθήκες Ειρήνης…

”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Με πληροφορίες από: antinews.gr