Άνθρωποι και ποντίκια

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 δολοφονήθηκε ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν συμμετείχε σε «επεισόδια» και ο Κορκονέας τον πυροβόλησε δυο φορές ενώ βρισκόταν «σε ήρεμη ψυχική κατάσταση», όπως τόνισε ο εισαγγελέας Χαράλαμπος Λακαφώσης, στην αγόρευσή του στο Μικρό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας. Πρωτόδικα, ο Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 στο κέντρο της Αθήνας προκάλεσε αντιδράσεις από πολίτες σε όλες τις μεγάλες ελληνικές πόλεις, όπως την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, τα Ιωάννινα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Κομοτηνή, τον Βόλο, την Ρόδο, την Μυτιλήνη, την Κέρκυρα και το Αγρίνιο.
Την επόμενη μέρα ολόκληρη η χώρα συγκλονίστηκε από διαδηλώσεις και πορείες εργαζομένων, φοιτητών και μαθητών, ενώ η αστυνομία πυροβολούσε στον αέρα σε πολλές περιπτώσεις. Από την 9η Ιανουαρίου άρχισαν νέες, καθημερινές, δυναμικές διαδηλώσεις σχεδόν σε όλες τις μικρές και μεγάλες πόλεις της Ελλάδας που πήραν την μορφή εξέγερσης και τρομοκράτησαν το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Οι κινητοποιήσεις διήρκεσαν μέχρι την ημέρα του μνημοσύνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 18 Ιανουαρίου.
Η δολοφονία ήταν η αφορμή για εξέγερση των εργαζομένων, των φοιτητών, των μαθητών και κάθε προοδευτικού ανθρώπου που έβλεπε ότι, ύστερα από 6 χρόνια παραμονής της χώρας στο ευρώ, ακόμα και χωρίς μνημόνια, η οικονομική κατάστασή τους χειροτέρευε και το επίπεδο της ζωής τους είχε αρχίσει να καταρρέει. Οι δημοκρατικοί θεσμοί και το Σύνταγμα ήδη είχαν αρχίσει να φαλκιδεύονται.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έγινε στα πλαίσια τρομοκράτησης του ελληνικού λαού από τις δυνάμεις καταστολής του σημερινού συστήματος και της προσπάθειας να χτυπηθούν οι ιδέες και οι άνθρωποι που αρνούνται το σημερινό, εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καθεστώς και ζητούν μια ελεύθερη κοινωνία όπου τα όνειρα των ανθρώπων θα γίνονται πραγματικότητα.

Σήμερα η καταστολή συνεχίζεται είτε με την μορφή ξυλοδαρμών, δακρυγόνων και καταδικαστικών αποφάσεων στους ανθρώπους που διεκδικούν στοιχειώδη δικαιώματά τους είτε με την οικονομική βία που καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε αργό θάνατο.
Στην Ελλάδα των 2.000.000 ανέργων, των 30-50.000 αστέγων, του 1.000.000 καταδικασμένων σε έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, στην χώρα όπου 600.000 παιδιά υποσιτίζονται, όπου σε 6 χρόνια έχει αυξηθεί η βρεφική θνησιμότητα κατά 43%, στον τόπο όπου οι αυτοκτονίες υπολογίζονται σε 30-50000 από το 2016 ως σήμερα και συνεχίζονται, όπου οι άνθρωποι καίγονται και πεθαίνουν μέσα στα σπίτια τους και όπου απαγορεύεται κάθε προσπάθεια επιβίωσης, το σύνθημα του αγώνα είναι πιο επιτακτικό από ποτέ άλλοτε.