Η ανάρτηση του Θανάση Τσολάκη και ο παραλληλισμός της ιστορίας της Εριέττας Μόλχο, θύμα των Τεμπών, με τη σοφόκλεια Αντιγόνη – Πολλαπλασιάζεται το πένθος»
Συγκλονίζουν οι ιστορίες των συγγενών των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών αλλά και των επιβαινόντων στη μοιραία αμαξοστοιχία που κατέληξε σε τραγωδία καθώς 57 άτομα, κυρίως νεαρής ηλικίας, έχασαν τη ζωή τους.
Η πιο τραγική ιστορία όμως όλων φαίνεται να είναι της Εριέττας Μόλχο, την οποία αφηγείται στα social media ο Θανάσης Τσολάκης παραλληλίζοντας το θύμα με την σοφόκλεια Αντιγόνη.
Χαρακτηριστικά στην ανάρτηση αναφέρεται «αυτή είναι η Εριέττα Μολχο. Ήταν κι αυτή επιβάτιδα στο μοιραίο τρένο των Τεμπών, όμως είναι η μοναδική που λογίζεται ως νεκρή, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα από το σώμα της. Έχοντας δοκιμάσει δύο φορές τη βάσανο του πένθους, και πέρα από οποιαδήποτε θρησκευτικά στεγανά, ξέρω πια ότι το “μνήμα” είναι μια παρηγοριά. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά όντως είναι παρηγορητικό με έναν τρόπο το να ξέρεις ότι ο άνθρωπος σου “βρίσκεται” κάτω από ένα μαρμάρινο μνημείο – ξέρεις ότι είναι “κάπου”. Κι έτσι έχεις ένα σημείο αναφοράς. Ακόμα και το κερί που ανάβεις εκεί ή το θυμίαμα που καις και η placebo αίσθηση ότι λειτουργείς εν τοις πράγμασι υπέρ αναπαύσεως του νεκρού, βοηθούν στο από κει και πέρα σου.
»Το να μην υπάρχει αυτό το σημείο, θεωρώ ότι πολλαπλασιάζει το πένθος εις τη νιοστή και το καθιστά παντελώς αδιαχείριστο, επειδή ακριβώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις ούτε καν υπέρ αναπαύσεως».
Η Εριέττα των Τεμπών και η Αντιγόνη της αρχαίας τραγωδίας
Στην ίδια ανάρτηση προστίθεται επίσης: «Στην περίπτωση της Εριέττας των Τεμπών αυτό συμβαίνει επειδή κάποιοι μπάζωσαν το σημείο του δυστυχήματος κι έτσι οι δικοί της δεν βρήκαν ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά της. Κι έτσι καταδικάστηκαν να ζουν με το πένθος της απώλειας και υπό το άχθος της άταφης νεκρής.
»Η Αντιγόνη, στην ομώνυμη αρχαία τραγωδία, έχασε το βασίλειο της για να θάψει το νεκρό αδερφό της, αναγνωρίζοντας αυτό το χρέος ως ιερότερο όλων. Ο δε Κρέων που της το είχε απαγορεύσει, εν τέλει δοκίμασε τη Νέμεσι. Στην Ελλάδα του 2024, δεν επέρχεται Νέμεσι στους κοστουμάτους Κρέοντες που δεν απαγόρευσαν απλά στους συγγενείς της Εριέττας να θάψουν το κορμί της, αλλά επέβαλαν τη θέληση τους τσιμεντώνοντας τον χώρο. Κι αυτό δεν είναι μόνο θλιβερό. Είναι ένα ξεχωριστό έγκλημα, μόνο του και ανεξάρτητο από το συνολικό έγκλημα που συνετελέσθη εκείνο το μοιραίο βράδυ. Και, που, αν ζούσαμε σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου θα έπρεπε να είναι ένα αυτάρκες αντικείμενο δίκης. Αλλά, δεν ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.
Ζούμε υπό το κράτος του φόβου να χρησιμοποιήσουμε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς.
Κι αυτό είναι αισχρό.
*Θαυμάζω απεριόριστα το κουράγιο της Καρυστιανού. Τόσο απεριόριστα, όσο βδελύσσομαι το θράσος των “δεν_έφταιγα_εγώ”».
Κοινοποιήστε: