Κάηκε το σπίτι της Νάνσυς Νικολαΐδου στη Δροσοπηγή: «Έσβησαν όλα… Μαύρισαν όλα…» (photos)

«Δεν ξέρω είναι από αυτά τα απίστευτα… Από αυτά που λες “ρε δεν γίνεται να ζω κάτι τέτοιο, κάποιος μου κάνει πλάκα”!!!  Κι, όμως, δεν σου κάνει κανείς πλάκα… Σου κάνει πλάκα η ζωή… Παίζει μαζί σου… Με τις δυνάμεις σου… Με τις αντοχές σου… Με τους ανθρώπους που αγαπάς… Με τα όνειρα σου… 

Ναι, χάθηκαν όλα… Έσβησαν όλα… Μαύρισαν όλα… Οι κόποι μιας ζωής και οι θυσίες του μπαμπά μου και της μανούλας μου που με τόσο μεράκι, πάθος και αγώνα κατάφεραν να φτιάξουν ένα σπιτάκι. Ένα σπιτάκι στο βουνό… Τη… βίλα Σοφία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου στη μαμά μου, όταν ήθελε να την πειράξει!

Ένα σπιτάκι γεμάτο λουλούδια που τόσο αγαπούσε… Ένα σπιτάκι στο οποίο έκανε και το μποστάνι του, με κολοκυθάκια, ζαρζαβατικά, ντομάτες κι ας μην του… κοκκίνιζαν ποτέ και είχε καημό. Όπως μεγάλο καημό είχε και με το… γκαζόν. Γιατί δεν έβγαινε καλά το γκαζόν στο κήπο. Μα αφού από τα δέντρα δεν είχε αρκετό ήλιο… Όμως εκείνος εκεί το προσπαθούσε και δεν τα παρατούσε ποτέ. Άλλωστε, ο μπαμπάς μου έχει μάθει να μην τα παρατάει ποτέ. Αυτό είναι το θέμα… 

Ένα σπιτάκι που εγώ το εpωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Από την πρώτη στιγμή “είδα” μέσα σε αυτό να τρέχουν τα παιδιά μου και να φωνάζουν χαρούμενα. Να παίζουν στον κήπο. Να κάνουν ποδηλατάδα στο βουνό, να τρέχουν στο δρόμο και να αναπνέουν καθαρό αέρα και οξυγόνο. Να ζουν μαζί με τη γιαγιά και τον παππού… 

Εκεί ήσυχα… Μακριά απ’ όλους και απ’ όλα… Χωρίς αυτοκίνητα, μηχανάκια, φωνές, κορναρίσματα. Εκεί να μην ενοχλούμε κανέναν και να μην μας ενοχλεί κανείς… 

Και αυτή η στιγμή που είχα οραματιστεί ήρθε κι εκεί στο σπιτάκι στο βουνό τα έζησα όλα. Εκεί έζησα τους πρώτους μήνες τις γνωριμίας μου με το Δημήτρη. Εκεί παντρευτήκαμε κι εκεί “χτίσαμε” κι εμείς με τη σειρά μας τη ζωή μας και κάναμε τα όνειρά μας. Εκεί γεννήθηκαν τα παιδιά μας. Εκεί ζήσαμε όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μας και της ζωής τους. Εκεί ζήσαμε ευτυχισμένα με όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εκεί όλοι μαζί στο σπιτάκι μου στο βουνό. 

Εκεί που προχθές το πρωί όταν έφυγα για να πάω σε ένα επαγγελματικό ραντεβού δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα επέστρεφα πάλι ποτέ… Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ερχόταν η στιγμή που θα γυρνούσα το βράδυ με το αυτοκίνητο και ουσιαστικά δεν θα είχα που να… στρίψω, γιατί δεν υπήρχε πουθενά να πάω.

Μπορώ να σας μιλώ για εβδομάδες ολόκληρες για το σπιτάκι μου στο βουνό… Ναι τα σπίτια ξανά γίνονται, αλλά αυτό το σπιτάκι μου στο βουνό δεν ξανά γίνεται και σκίζεται η καρδιά μου. Ο πόνος είναι μεγάλος και αφόρητος… Ίσως και γι’ αυτό να αποφάσισα να σας τα γράψω όλα αυτά. Για ανακούφιση… Στιγμιαία….

Τώρα? Τώρα μηδενίσαμε το κοντέρ και πάμε πάλι από την αρχή… Σφίγγουμε τα χέρια και τα δόντια και προσπαθούμε να γράψουμε τη ζωή μας από την αρχή. Όλοι μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι προσπαθούμε να δούμε κατάματα τη ζωή και να τα πάρουμε όλα από την αρχή….

Ραντεβού, λοιπόν, για το επόμενο πρωινό καφεδάκι που θα έρθει η στιγμή να πιούμε όλοι μαζί παρέα όχι στο σπιτάκι μου στο βουνό, αλλά κάπου εκεί κοντά… Μπαμπά μου να είσαι σίγουρος, πως θα έχει πάλι κήπο….»