-Έλα πάμε…
-Πού;
-Εκεί που μας περιμένουν…
-Ποιοί;;;
-Δεν είναι άνθρωποι…
-Τότε ποιοι μας περιμένουν;;
-Οι άνθρωποι δεν λέγονται πια άνθρωποι…έχασαν το χάρισμα που τους έδωσε ο Θεός..τώρα πια λειτουργούν σαν σκιές…επισκιάζει ο ένας τον άλλον…
-Κι εμείς;;;
-Εμείς,θα συνεχίσουμε ό,τι κάναμε τόσο καιρό…θα ακολουθούμε την ανθρωπιά που έχασαν σεβόμενοι τα όνειρά μας…δεν θα τα πιέσουμε…θα κολυμπήσουμε μαζί τους και όπου μας βγάλει το απέραντο γαλάζιο…
-Σ’ΑΓΑΠΩ…γιατί με κάνεις και νιώθω δυνατή…γιατί με κάνεις και νιώθω ελεύθερη…γιατί με κάνεις και νιώθω ζωντανή….γιατί με κάνεις και νιώθω…απλά…νιώθω….είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις..τα συναισθήματα μας κρατάνε ζωντανούς…κι εσένα πως σε λένε;;;
-Θα το μάθεις μόνη σου…αν και θα αργήσεις λίγο…
-Δεν πειράζει….αρκεί που πορεύομαι κοιτάζοντας τον ήλιο…αρκεί που πορεύομαι με δύναμη…σκίζοντας ακόμα και τα πιο μεγάλα κύματα…γιατί δεν με φοβίζουν πια…ναι…δεν με φοβίζουν…έμαθα…βρήκα το τρόπο να συνεχίζω στον πόνο….να συνεχίζω στο ψέμα….να συνεχίζω στις αδυναμίες….να συνεχίζω στα δάκρυα….
Comments are closed.
Κοινοποιήστε: