Άννα Ζανιδάκη : Το σκέπασμα

Είναι που λες κάτι βράδυα,γεμάτα με….το θεόρατο εκείνο σκέπασμα,που δε λέει να μου αφήσει ,την παραμικρή χαραμάδα,να αναπνεύσω.

Λες και δε θέλει να με βλέπει χαρούμενη και να στέκομαι πια στα πόδια μου ,όπως ποθούσα και λαχταρούσα ,χρόνια τώρα .

Σα να μη θέλει να αφήσω πίσω μου ,να κάψω εκείνα τα κλινοσκεπάσματα,που κάποτε κάλυπταν τις αγαπημένες και λατρεμένες μας στιγμές.

Μάρτυρας αυτόπτης,εκείνα τα βράδια,να θέλω να απαλλαχτώ,να φωνάξω,να κραυγάσω,με όλη τη δύναμη του είναι μου ,πως είμαι πια καλά ,δεν το χω ανάγκη.

Μόνη,σε εκείνο το κρύο και ψυχρό δωμάτιο,χωρίς άλλες ψυχές να συντροφεύουν τα μοναχικά μου ταξίδια ,τις πορείες μου ,που θέλησε να τις περπατώ ,χρόνια τώρα μόνη μου

 Δεν  το έχω ανάγκη. .

Πηγή: ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ