To χρονικό ενός μνημονίου και η παραίτηση Κιμούλη…

Το απόγευμα της Τετάρτης κυκλοφόρησε σε επιλεγμένα ΜΜΕ ένα δελτίο τύπου, που εκδόθηκε από το…
Δ.Σ του Κέντρου Πολιτισμού-Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μετά την τηλεδιάσκεψη με το Ίδρυμα Νιάρχος. Με το περιεχόμενό του είχε διαφωνήσει ρητά ο πρόεδρος του Δ.Σ., Γιώργος Κιμούλης και είχε αρνηθεί να το υπογράψει. Παρ’όλα αυτά και κατά παράβαση των αρμοδιοτήτων που είχαν συνυπογραφεί και στις οποίες αναφέρεται ότι “ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου από κοινού με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο επεξεργάζονται τις βασικές αρχές της πολιτικής επικοινωνίας του Οργανισμού για πολιτιστικά θέματα και υποβάλλουν κοινή εισήγηση στο Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού”, το δελτίο τύπου δόθηκε στη δημοσιότητα. Την επόμενη μέρα ο Γ. Κιμούλης παραιτείται, μιλώντας, μάλιστα, για “εύθραυστες εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος” και για “ασαφές τοπίο καλλιτεχνικής διεύθυνσης που αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον καθιστώντας σχεδόν απαγορευτικό οποιοδήποτε παραγόμενο έργο εκ μέρους του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. ΑΕ”

Τι έλεγε, όμως, το επίμαχο δελτίο τύπου και γιατί ήταν τόσο σημαντικό, ώστε το περιεχόμενό του να οδηγήσει σε παραίτηση τον πρόεδρο του Δ.Σ.; Ουσιαστικά είναι ένα κείμενο που καλεί το Ίδρυμα να εξακολουθεί να συμμετέχει στη διοίκηση του ΚΠΙΣΝ και μάλιστα τονίζοντας ότι αυτή είναι η πρόθεση της Ελληνικής Πολιτείας. Λέει συγκεκριμένα:

“Τονίστηκε επίσης η σταθερή βούληση του νέου Δ.Σ. να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την πλήρη αξιοποίηση και διεύρυνση των δυνατοτήτων που παρέχει το ΚΠΙΣΝ στη χώρα μας, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση, συνεχίζοντας το πλούσιο έργο που έχει κληροδοτήσει το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και σε στενή συνεργασία μαζί του. Αυτές, άλλωστε, είναι και οι κατευθύνσεις που έχει λάβει το νέο Δ.Σ. από τον εντολέα του, την Ελληνική Πολιτεία.” Συμφωνήθηκε, δηλαδή, να συνεχιστεί η στενή συνεργασία των δύο οργανισμών και μάλιστα ορίζοντας τακτικές συναντήσεις ανάμεσα στις διοικήσεις των δύο οργανισμών.

‘Ολα αυτά ίσως φαίνονται αθώα, ακόμα και ευγενή από την πλευρά του Ιδρύματος. Και ίσως να ήταν, αν το 2009 δεν είχε υπογραφεί από την κυβέρνηση Καραμανλή το πρώτο μνημόνιο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Πίσω από τον αθώο τίτλο “Κύρωση της Σύμβασης Δωρεάς” κρύβεται ένα στυγνό μνημόνιο, που στοχεύει, βέβαια, στον πλήρη έλεγχο του πολιτισμού, αλλά μόνο δευτερευόντως. Ο πρωταρχικός στόχος είναι η άνευ ανταλλάγματος απόκτηση της γης, δηλαδή του παλιού ιπποδρόμου, η οποία μαζί με την ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου, η οποία ήταν ακόμα τότε στο παιχνίδι, θα χάριζε στο Ίδρυμα Νιάρχου το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο επί ελληνικού εδάφους. Η σύμβαση αυτή δίνει απεριόριστα δικαιώματα στο Ίδρυμα, το οποίο εκμεταλλευόμενο τον απόηχο του πάρτι των ολυμπιακών αγώνων απαιτεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχου πάνω στο δημόσιο, με το πρόσχημα ότι προστατεύει τη δωρεά του. Έτσι κρατάει για τον εαυτό του τον πλήρη έλεγχο της κατασκευής, φυσικά, αλλά και της υπογραφής των συμβάσεων, οι οποίες δεσμεύουν το κράτος για πέντε χρόνια μετά την παράδοση του έργου…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο πατώντας ΕΔΩ