«Πετετεριαν» – Κριτική

Ένας νέος άνθρωπος, αποφασίζει να πάρει τον μανιοκαταθλιπτικό πατέρα του από το χωριό και να τον φέρει στην Αθήνα, στο σπίτι του, για να τον φροντίσει. Θέλοντας να κάνει την διαμονή του όσο το δυνατόν πιο άνετη, ο γιος δημιουργεί μια μικρογραφία του φυσικού περιβάλλοντος του πατέρα, στο διαμέρισμα. Χώμα, φυτά και ζώα. Όταν ο πατέρας εξαφανίζεται, ο νέος βρίσκεται κατηγορούμενος για παραμέληση ασθενούς κι ένα σωρό άλλα αδικήματα.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του έργου που έγραψε ο Μιχάλης Τακτικάκης, σκηνοθετεί η Ίριδα Κατσούλα και παίζεται στο θέατρο ‘Δρόμος’.

Η κεντρική ιδέα όμως, δεν είναι η μόνη. Γίνεται εφαλτήριο για πολλές άλλες ιδέες και δίνει τροφή για σκέψη αναφορικά με πολλά άλλα θέματα. Το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, οι σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, απωθημένα και συναισθηματικά κενά, είναι κάποια από αυτά που πραγματεύεται το έργο. Κυρίως όμως, έχει να κάνει με τη φύση, την κυριολεκτική, αυτήν που χάσαμε – κι εξακολουθούμε να χάνουμε – όσο ‘κατακτάμε’ τεχνολογικές εξελίξεις και θυσιάζουμε στον βωμό του κέρδους, αλλά και την φύση των πραγμάτων, των ανθρώπων, των ζώων.

Το κείμενο του κου Τακτικάκη είναι λυρικό έως και ποιητικό πολλές φορές (σε καμιά περίπτωση δυσνόητο), κρύβει όμως πίσω του την ωμή πραγματικότητα που συχνά ξεχνάμε (πολύ βολικά!) καθώς και όλα όσα στερηθήκαμε στην πορεία ενός αμφιλεγόμενου πλέον πολιτισμού.

Η σκηνοθεσία της κας Κατσούλα λιτή, όπως πρέπει, επικεντρώνεται στο κείμενο και τους ηθοποιούς της, αφήνοντας το πρώτο να ξεδιπλωθεί σταδιακά και να καταλάβει τον θεατή και τους δεύτερους να δημιουργήσουν – επίσης σταδιακά – τα συναισθήματα που ‘βγάζουν’ οι χαρακτήρες τους.

Ο Μιχάλης Τακτικάκης  υποδύεται τον Γιο με συγκλονιστική αφέλεια. Μέσα από αυτήν την αφέλεια σχολιάζει την ζωή, τους ανθρώπους και την κοινωνία με αφοπλιστική λογική, σχεδόν παιδική, ωστόσο εντελώς ουσιαστική και σωστή. Κι αν στην αρχή τα όσα λέει ακούγονται περίεργα, γραφικά έως και τρελά, στη συνέχεια ο θεατής αρχίζει να αναρωτιέται μήπως τελικά εκείνος έχει το δίκιο (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα).

Ο Δημήτρης Μαγκλάρας επωμίζεται τον ρόλο του ‘αντίπαλου δέους’.  Η πόλη απέναντι στη φύση, το ‘πρέπει’ απέναντι στο ‘θέλω’, η σύμβαση και τα κοινωνικά δεσμά απέναντι στην ελευθερία. Τα ‘πρέπει’ κάθε εποχής είναι πολύ βαριά, της δικής μας θεωρώ δυσβάσταχτα και απάνθρωπα, όταν κάτσεις να τα σκεφτείς. Η ερμηνεία του κου Μαγκλάρα ξεδιπλώνει αυτό ακριβώς.

Η παράσταση έχει συνεχή ροή μέχρι την κορύφωση. Κάθε λέξη του έργου έχει την σημασία της. Οι ηθοποιοί της αποτελούν τις δυο – εξίσου ταλαντούχες – όψεις ενός νομίσματος. Εκτός του άρτιου θεατρικού δρώμενου, θα σας δώσει τροφή για σκέψη. Να πάτε σύντομα, καθώς θα παίζεται μέχρι και την Παρασκευή.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.