Νίκος Ψαρράκης – «Να μοιραστούμε αυτό που νιώθουμε»

Με αφορμή την πρόσφατη επανένωσή τους, ο Νίκος Ψαρράκης, κιθαρίστας των Nylon Astra μιλά στο iart.gr 

Νίκο, έχεις ευχάριστα νέα.   

Οι Nylon Astra επιστρέφουν! Είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό και θέλουμε να μοιραστούμε τη χαρά μας. Σταματήσαμε να παίζουμε για δυο χρόνια περίπου, τελικά όμως φάνηκε πως δεν μπορούμε χωρίς αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Μας ‘αναγκάζει’ η ζωή και η μουσική. Θυμάμαι το πρώτο τραγούδι που γράψαμε  και ‘γεννήσαμε’ όλοι μαζί, την ‘Μπαλάντα της Λεωφόρου Πέτρου Ράλλη’. Ήταν η πρώτη πρόβα που συμμετείχα ως μέλος του συγκροτήματος, μετά από πρόταση του αδερφού μου  Γιάννη που ήταν ήδη στο γκρουπ. Η πρόβα γινόταν στο studio Prova και το τραγούδι βγήκε μόνο του, τελείως αβίαστα. Νιώσαμε την μαγεία αυτού που συνέβη κι έκτοτε μοιραζόμαστε αυτό το θαύμα. Όλα τα μέλη των Nylon Astra γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Νίκαια, την Κοκκινιά και το τραγούδι αναφέρεται στα όνειρα που είχαμε ως παιδιά, ως μουσικοί και ως Νικαιώτες. Είχαμε πραγματικά ενθουσιαστεί με αυτό το πρώτο μας τραγούδι και τον ίδιο ενθουσιασμό νιώθουμε μέχρι σήμερα.  

Τι κάνεις εσύ στους Nylon Astra ; 

Παίζω κιθάρα και σε κάποια τραγούδια αναλαμβάνω και δεύτερα φωνητικά. Κυρίως όμως, μοιράζομαι την ψυχή μου με τους φίλους μου. Η κιθάρα και οι Nylon Astra είναι το μέσο. Γνώρισα τα παιδιά με αφορμή την είσοδο μου στο σχήμα, αν και εγώ τους ήξερα από πριν. Έβλεπα σε live τον Τάκη Αϊβαλή να τραγουδάει, τον Ορέστη Νικολαΐδη που παίζει μπάσο όπως και τον Τόνυ Μιχαλακόπουλο που ήταν στο αρχικό σχήμα – έφυγε μετά για Αγγλία – και τους θαύμαζα. Χάρηκα πάρα πολύ που τελικά συνεργαστήκαμε.  

Πως άρχισες να ασχολείσαι με τη μουσική;  

Ξεκίνησα από μικρός. Στην οικογένεια του πατέρα μου υπήρχαν μουσικοί και στο σπίτι ακούγαμε πάντα μουσική. Άρχισα με πιάνο ενώ ο αδερφός μου ο Γιάννης έπαιζε κιθάρα. Λίγο πριν την εφηβεία γνώρισα το heavy metal και το hard rock, παρασύρθηκα και κολύμπησα σε αυτό το ποτάμι. Έτσι, το γύρισα στην κιθάρα και ξεκινήσαμε να ταξιδεύουμε μαζί. Είχα πάντα όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου την αφετηρία μου. Το πιάνο είναι μεγάλη και παντοτινή αγάπη. Αυτός ίσως είναι ο λόγος που εκτιμώ και αγαπώ περισσότερο τα όργανα εκτός του δικού μου, της κιθάρας δηλαδή. Με βοηθά, μου δίνει μια διαφορετική οπτική. Ουσιαστικά, τα όργανα είναι το μέσο για να μοιραστούμε αυτό που νιώθουμε, αυτό που κάνουμε. Να νιώσουμε παιδιά. Κάθε φορά που δουλεύουμε μια καινούρια ιδέα, νιώθουμε λες και είμαστε οχτάχρονα που τους έδωσε κάποιος ένα καινούριο παιχνίδι. Αυτό μας κρατά κι ίσως για αυτό δεν μπορέσαμε τελικά να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον. Πλέον έχουμε ωριμάσει, κάνουμε πράγματα τελείως διαφορετικά από όταν ξεκινήσαμε. Αυτό – για μας τουλάχιστον – είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να κάνουμε τα ίδια και τα ίδια γιατί, θα χάναμε τη χαρά. Φαίνεται επίσης πως έχουμε αλλάξει, έχουμε εξελιχθεί κι ελπίζω να εξελιχθούμε κι άλλο.  Στο γκρουπ frontman – τραγουδιστής είναι ο Τάκης Αϊβαλής. Ο Ορέστης Νικολαΐδης στο μπάσο, ο Γιώργος Φωκάς στα τύμπανα, ο αδερφός μου Γιάννης Ψαρράκης κι εγώ στις κιθάρες. Μέσα από αυτήν την πορεία, μάθαμε να συνεργαζόμαστε. Το πιο βασικό είναι να ξέρεις τον άνθρωπο, ακόμα και στη μουσική. Αγαπιόμαστε πάρα πολύ και για αυτό τα βρίσκουμε. Δεν υπάρχουν εγωισμοί και ίντριγκες, εστιάζουμε μόνον στη μουσική και στη χαρά που μας προσφέρει. Μπροστά σε αυτήν την χαρά, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήσαμε πολύ υλικό που έμεινε στα συρτάρια και αυτήν την περίοδο είμαστε σε διαδικασία επιλογής. Πρόκειται για πρόβλημα που δυσκολευόμαστε πολύ να λύσουμε καθώς αγαπάμε όλα μας τα τραγούδια. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε τριάντα ή σαράντα κομμάτια μαζεμένα. Ήδη ξεκινήσαμε πρόβες για να δούμε ποια από αυτά μας εκφράζουν περισσότερο αυτήν την περίοδο. Ποια μπορούμε κι εμείς να αποδώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και να τα μοιραστούμε. Όταν τελειώσει αυτό, θα ξεκινήσουμε την ηχογράφηση και τα live φυσικά.   

 Πόσο σας επηρέασε ως μπάντα αυτό το δίχρονο ‘διάλειμμα’; 

Σίγουρα μας έκανε καλό που πήραμε μια απόσταση από τα πράγματα. Το γεγονός είναι πως όλο αυτό το διάστημα, ακούγαμε τα τραγούδια που είχαμε γράψει και σκεφτόμασταν ‘αφού μας αρέσει τόσο αυτό που κάνουμε, γιατί να μην το συνεχίσουμε;’ Η χαρά που παίρνουμε από αυτήν την διαδικασία είναι μεγαλύτερη από την όποια κούραση. Σημαντικός παράγοντας ήταν και ο κόσμος που μας άκουγε όλα αυτά τα χρόνια και μας στηρίζει πολύ σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μας. Αυτή η στήριξη μας βοηθά να συνεχίζουμε να κάνουμε πρόβες, να γράφουμε τραγούδια και θα είναι μεγάλη χαρά για τους Nylon Astra να μοιραστούμε την καινούρια μας δουλειά μαζί του. Αν χρειαζόταν να διαλέξουμε μεταξύ δισκογραφίας και live θα διαλέγαμε το δεύτερο, πολύ εύκολα. Μπορεί να πει κάποιος πως η δισκογραφία είναι κάτι που μένει, αλλά η χαρά που μας δίνει το live, η αλληλεπίδραση και η αμεσότητα με το κοινό μας δημιουργούν συναισθήματα που δεν μπορώ να περιγράψω. Δεν το αλλάζουμε με τίποτα. Άλλωστε ο Τάκης είναι γεννημένος performer. Η σκηνή είναι ο φυσικός του χώρος, η θέση του.  

Ο αστικός μύθος λέει πως σε αρκετά από τα τραγούδια σας έχεις γράψει τη μουσική.  

Στην ουσία γράφουμε όλοι μαζί. Μπορεί μια ιδέα ή το μεγαλύτερο μέρος της να έρχεται από ένα πρόσωπο αλλά  κατόπιν η ιδέα του ενός γίνεται ιδέα των Nylon Astra. Τους στίχους γράφει ο Τάκης Αϊβαλής, άλλο ένα ταλέντο του. Θεωρώ πως είναι καλύτερα να γράφει ο τραγουδιστής τους στίχους που ερμηνεύει, γιατί έτσι εκφράζεται, αποδίδει καλύτερα. Ο καθένας μας έχει βρει τη θέση του στη μπάντα. Υπάρχει εμπιστοσύνη και συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ μας, κάτι που επίσης μας δίνει χαρά και νόημα σε αυτό που κάνουμε. Προσωπικά δεν είμαι ούτε ο ίδιος άνθρωπος ούτε ο ίδιος μουσικός σε σχέση με αυτό που ήμουν. Μέσα από την διαδικασία, μέσα από το συγκρότημα, τις πρόβες, τα live, τις συνεργασίες και με άλλους μουσικούς αλλά και την επαφή με τον κόσμο, έχω αλλάξει, προς το καλύτερο νομίζω, όπως όλοι μας. Γνωρίσαμε περισσότερο ο ένας τον άλλον, για αυτό συνεργαζόμαστε τόσο καλά. Θεωρώ πως όπως με άλλαξε η πατρότητα (έχω έναν γιο πέντε ετών) έτσι με άλλαξε και το γκρουπ. Κάνω και αναγωγές. Σκέφτομαι, πως θα ήταν αν ο γιος μου πήγαινε σε έναν παιδότοπο χωρίς παιδιά; Ναι, θα έπαιζε στην αρχή με τα παιχνίδια που θα έβρισκε εκεί, μετά όμως θα βαριόταν. Αν υπήρχαν άλλα τέσσερα παιδάκια μαζί του, θα γινόταν χαμός. Εμείς δεν είμαστε παιδιά και η πρόβα δεν είναι παιδότοπος, αλλά η χαρά είναι ίδια.