Όταν έχεις χάσει τα πάντα, δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις. Έτσι, οδηγείσαι σε πράξεις που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα σκεφτόσουν να πραγματοποιήσεις.
Η απώλεια της δουλειάς, του σπιτιού, της σιγουριάς της επιβίωσης, φέρνει κοντά τέσσερις ανθρώπους που αποφασίζουν να κάνουν κάτι για να αντιστρέψουν μια απελπιστική κατάσταση τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους άλλους.
Απάγουν ένα Μεγάλο Κεφάλι, την πρώην Υπουργό Εργασίας και νυν διευθύντρια Τράπεζας. Την απειλούν πως αν δεν σταματήσει τις εξώσεις ανθρώπων από τα σπίτια τους, θα σκοτώσουν την δεκατετράχρονη κόρη τους, που έχει επίσης απαχθεί από το τέταρτο μέλος της ‘συμμορίας’.
Αυτή είναι η υπόθεση του έργου ‘New Order’ που ανεβαίνει – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – στο Θέατρο ‘Εν Αθήναις’.
Το κείμενο του καταλανού συγγραφέα Σέρτζι Προμπερμάγιερ αποδίδει σχεδόν ωμά τα αποτελέσματα μιας εν πολλοίς ‘κατασκευασμένης’ οικονομικής κρίσης, που άλλαξε δραματικά τα δεδομένα της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι ήρωες του μπορεί να συνδέονται λόγω του κοινού τους στόχου, δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Αυτές οι διαφορές τους, θα φέρουν εντάσεις, ανατροπές και θα αποδείξουν αν ο άνθρωπος μπορεί να γίνει ‘τέρας’, υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Βρήκα εξαιρετική την μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, που προσάρμοσε το κείμενο στην καθομιλουμένη, χωρίς πομπώδεις εκφράσεις, απόλυτα ουσιαστικό.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά είναι κινηματογραφική και σφιχτοδεμένη. Η παράσταση ρέει με καταιγιστικούς ρυθμούς, κρατώντας το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο λεπτό μέχρι το ιδιαίτερα δυνατό φινάλε. Αφήνει επίσης τον απαιτούμενο χώρο στους ηθοποιούς του να εκφράσουν ο καθένας όλες τις πτυχές του ρόλου του.
Εξαιρετικοί οι φωτισμοί του Βασίλη Μούντριχα, όπως και η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη που αναδεικνύουν τα τεκταινόμενα στη σκηνή.
Άφησα επίτηδες τις ερμηνείες για το τέλος. Είναι εμφανής η δουλειά που έγινε από τους ηθοποιούς. Λειτουργούν ως τέλειο σύνολο, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον. Η Ράνια Σχίζα ως Νο 1 της ‘συμμορίας’, μιας γυναίκας που είδε τη ζωή της να σωριάζεται σε ερείπια (συγχωρήστε μου το κλισέ, αλλά εδώ ταιριάζει), εκφράζει την απέραντη οργή μιας κοινωνίας απέναντι σε εκείνους που της στερούν τα βασικά, στο βωμό του κέρδους. Είναι ο άνθρωπος που έφτασε στα όρια του και τα ξεπέρασε. Η αίσθηση της ανημπόριας απέναντι στους ‘δυνατούς’ αυτού του κόσμου, τον οδηγεί στα άκρα, χωρίς καμία ( ; ) πλέον τύψη. Θα ταυτιστείτε σε πολλά σημεία με την εκρηκτική ερμηνεία της, είμαι σίγουρη.
Ο Σήφης Πολυζωίδης, το Νο 2, είναι εκείνος που έζησε από κοντά την φρίκη του θανάτου, σε πολέμους που έχουν προκληθεί για την εξουσία και το κέρδος. Παρά το γεγονός ότι συμμετέχει στην αποτρόπαια πράξη της απαγωγής, κάπου μέσα του ελπίζει πως τελικά τα πράγματα θα φτάσουν σε αίσιο τέλος. Ο θεατής θα αποφασίσει αν έχει δίκιο ή όχι. Ο κος Πολυζωίδης εκφράζει με την ερμηνεία του δυο εξαιρετικά ισχυρά άκρα που παλεύουν μέσα σε έναν άνθρωπο, την πίστη πως το Καλό υπάρχει και θα θριαμβεύσει, με την πραγματικότητα του Κακού που δείχνει να κυριαρχεί. Αυτή η μάχη, φέρνει σύγχυση, αμφιβολίες και δεν σταματά ποτέ. Θα το νιώσετε.
Νο 3 αυτής της αταίριαστης παρέας, είναι ο Φώτης Λαζάρου. Ο πιο απλός, ο πιο καθημερινός, ο πιο ‘χαμένος’ της ζωής, μονίμως ταλαιπωρημένος από μια ευθύνη που δεν ζήτησε, ωστόσο ανέλαβε χωρίς να μπορεί να απαλλαχθεί από αυτήν. Ο χαρακτήρας του είναι εκείνος που προσφέρει τις περισσότερες κωμικές ανάσες του έργου, ενώ ταυτόχρονα, είναι ίσως εκείνος με τον οποίον το κοινό μπορεί να ταυτιστεί περισσότερο.
Το Νο 4 δεν εμφανίζεται στην σκηνή, υφέρπει όμως μέσα από το κινητό τηλέφωνο εντείνοντας την απειλή του ύψιστου εγκλήματος.
Ο ‘κακός δαίμων’, η παντοδύναμη Οικονομική Αρχή, υπαίτια για τα περισσότερα κακά αυτής της κατάστασης, είναι η (αγαπημένη, δεν το κρύβω) Έλενα Τυρέα. Ο χαρακτήρας της, παρά την δεινή θέση στην οποία βρίσκεται, κατορθώνει να δυναμιτίσει αρκετές φορές το όλο εγχείρημα της απαγωγής ενώ αργότερα, φέρνει τους υπόλοιπους αντιμέτωπους με τις δικές τους ευθύνες. Η στιβαρή και ανατρεπτική της ερμηνεία θα μείνει στο μυαλό σας για πολύ καιρό.
Όσοι έχουμε νιώσει έστω και λίγο την απελπισία που φέρνει η ανέχεια, οι συχνά απάνθρωποι ρυθμοί μιας ζωής που βασίζεται στο χρήμα, έχουμε σκεφτεί μιαν εκδίκηση όπως αυτή που περιγράφει το ‘New Order’. Τα πράγματα όμως δεν είναι ποτέ τόσο απλά.
Η παράσταση μιλά για πράγματα που γνωρίζουμε, που ζούμε, αλλά συχνά – ειδικά όταν διατηρούμε την ελπίδα και μια έστω και λίγο ‘κανονική’ διαβίωση – ξεχνάμε. Το έργο έρχεται σαν χαστούκι να μας θυμίσει πως μέσα στο κοινωνικό σύνολο, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Το πως θα διαχειριστούμε αυτήν την ευθύνη, είναι κάτι προσωπικό, ωστόσο υπαρκτό κι έχει συνέπειες για όλους. Να πάτε.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
Κοινοποιήστε: