Να μαζευτούμε λίγο, ε;

Είναι βδομάδες που παρατηρώ τους εμφυλίους στα social και την τηλεόραση.  Κακίες από τους μαχητές του πληκτρολογίου, κακίες από πολιτικάντηδες, κακίες από δημοσιογράφους, κακίες εδώ, κακίες παραπέρα, ο κόσμος καίγεται και …. τη συνέχεια την ξέρετε.

Εν αρχή η ‘κουβέντα’ για την Τέχνη. Τι είναι τέχνη, ποιος δικαιούται να την κάνει, να την κρίνει κι αν τον ‘προσβάλλει’ έχει δικαίωμα να βιαιοπραγήσει; Δεν φαίνεται γελοίο έτσι που το διαβάζετε; Η Τέχνη είναι πολλά πράγματα κι αν κάτι δεν σου αρέσει, δεν το παρακολουθείς, δεν το συζητάς και κυρίως, δεν το καταστρέφεις. Η βία στέλνει την Τέχνη για βρούβες. Πήγε ο ‘μάγκας’ να υπερασπιστεί.. τι; Την θρησκεία του; Η όποια θρησκεία δεν έχει ανάγκη τέτοιους υπερασπιστές. Ούτε θυμάμαι ποτέ τον Ιησού – για να μιλήσουμε για τα καθ’ ημάς – να κατέστρεψε κάτι που δεν του άρεσε με τη βία, εκτός από τους αργυραμοιβούς που είχαν κάνει τον Ναό του Σολομώντα στάνη και τοκογλυφείο.

Ορισμένοι προέτρεψαν τον καλλιτέχνη να κάνει αντίστοιχη τέχνη για το Ισλάμ, λέγοντας πως ‘δεν τολμά’. Το Ισλάμ αυτό καθαυτό – από τα λίγα που γνωρίζω – δεν κηρύττει τον πόλεμο. Είναι η ερμηνεία του από τους φανατικούς που υπάρχουν σε κάθε θρησκεία (και τη δικιά μας) που του έβγαλε το κακό όνομα. Αυτό είναι που θέλουμε; Να ορίζει ο κάθε ζηλωτής πως θα ζούμε; Ερώτηση κάνω.

(το άνω είναι έργο του Βασίλι Καντίνσκι. Δεν θα το βρείτε στην Εθνική Πινακοθήκη. Αρκετοί το θεωρούν βλακεία. Εγώ, Τέχνη. Γούστα είναι αυτά).

Εν δευτέροις, μια γυναίκα δήλωσε ότι της αρέσει και επιλέγει να μείνει σπίτι με τα παιδιά της και ο μισός ελληνικός πληθυσμός έπεσε να τη φάει. Γιατί; Υποτίθεται πως παλεύουμε για το δικαίωμα να κάνουμε ότι θέλουμε οι γυναίκες. Καμιά επιλογή δεν είναι καλή ή κακή, είναι αυτό ακριβώς, επιλογή. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει την όποια επιλογή της όποιας γυναίκας, ή ανδρός εδώ που τα λέμε. Όλες οι επιλογές κρίνονται μόνες τους εκ του αποτελέσματος. Η Αντελίνα δεν είπε σε καμιά γυναίκα πως να ζήσει. Απλώς περιέγραψε πως ζει η ίδια. Και της αρέσει. Τα υπόλοιπα είναι να’χαμε να λέγαμε.

(Η άνω κυρία εργάζεται στο σπίτι και είναι χαρούμενη. Μαγκιά της).

(Η άνω κυρίες εργάζονται έξω από το σπίτι και είναι χαρούμενες. Μαγκιά τους επίσης).

Εν τρίτοις, ο πόλεμος στην Ουκρανία και τη Γάζα συνεχίζεται. Στη διπλανή Τουρκία γίνεται της τρελής το μαλλί, ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους κατά χιλιάδες και η αστυνομία βαράει στο ψαχνό και συλλαμβάνει κατά συρροήν. Στην Αμερική ο Τραμπ αφήνει το εκπαιδευτικό σύστημα (που δεν ήταν και το καλύτερο) να γίνει ακόμη χειρότερο, απολύει υπαλλήλους, εκτοξεύει απειλές δεξιά κι αριστερά και έχει και τα μέσα να τις πραγματοποιήσει.

(Ο άνω πιτσιρικάς τριγυρνά στα χαλάσματα ενός πολέμου. Χωρίς άλλα σχόλια…)

Εν τετάρτοις εδώ, το μήνυμα που έλαβε η Κυβέρνηση από τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη παραμένει γράμμα νεκρό. Στη Βουλή εξαπολύονται κατηγορίες ένθεν και ένθεν. Η ΝΔ του 40% του 30% που ψήφισε στις τελευταίες εκλογές (το υπόλοιπο 70% πήγε για μπάνιο και για καφέ) γαντζώνεται στο στρεβλό πολιτικό μας πλαίσιο. Η Αριστερά και το Κέντρο αντί να συσπειρωθούν και να ενωθούν μπας και δούμε Θεού πρόσωπο ψάχνονται πως θα ‘εξαφανίσουν’ πολιτικά η μια το άλλο. Δεν υπάρχουν λεφτά για βασικές ανάγκες αλλά η αργία της 25ης Μαρτίου έγινε τετραήμερο με τα κοντινά στην Αθήνα νησιά και τους ‘δημοφιλείς’ προορισμούς να ‘βουλιάζουν’ από τον κόσμο.

Νιώθω πως η κοινή λογική ολισθαίνει όλο και περισσότερο στον κυκεώνα των social media, των πληρωμένων καναλιών και της επίκλησης στα χαμηλότερα ένστικτα του ανθρώπου. Ότι δεν μας αρέσει το βαφτίζουμε χωρίς αιδώ ‘κακό’, ‘προσβλητικό’ και βγάζουμε το άχτι μας ο ένας στον άλλον, αντί για εκεί που πραγματικά πρέπει. Γίνονται τόσα, άνθρωποι σκοτώνονται, παιδιά πεθαίνουν, χώρες ολόκληρες υποφέρουν κι ο καημός μας ποιός; Τι είπε η ανθυποcelebrity, τι έκανε ο ‘εθνοσωτήρας’, που θα φάμε μπακαλιάρο.  Να μαζευτούμε λίγο, τι λέτε;