Μιχάλης Τακτικάκης – «Να μείνουμε και να διεκδικήσουμε»

Με αφορμή την εξαιρετική παράσταση ‘Πετετεριάν’, το iart.gr συνομιλεί με τον συγγραφέα του έργου και ηθοποιό, Μιχάλη Τακτικάκη.

-Έχεις σπουδάσει Υποκριτική και Βοηθός Νοσηλευτή. Τι σε τράβηξε σε αυτές τις δυο θεραπευτικές τέχνες; Τις έχεις χρησιμοποιήσει συνδυαστικά; Εάν ναι, πως;

Η υποκριτική ήταν για μένα μία διέξοδος. Από μικρός έβλεπα πολλά σήριαλ στην τηλεόραση αλλά δεν ήξερα πως γίνεται κάποιος ηθοποιός. Κάποια στιγμή στα 17 μου εξήγησαν τον τρόπο με τον οποίο σπουδάζεις υποκριτική και είδα πως είναι εφικτό. Επιπλέον το ότι δεν χρειάζονταν πανελλαδικές εξετάσεις ήταν για μένα βάλσαμο. Η νοσηλευτική με κέρδισε σαν επιστήμη την περίοδο του COVID-19. Κατά την διάρκεια της καραντίνας μελετούσα το βιβλίο της γενικής νοσηλευτικής. Έτσι λοιπόν το έβαλα στόχο. Αυτές οι δύο τέχνες, οι δύο αυτές επιστήμες έχουν κοινό τον άνθρωπο, την φροντίδα του. Το θέατρο επικεντρώνεται βέβαια στην ψυχή ενώ η νοσηλευτική στο σώμα, ίσως και στα δύο η δεύτερη.
Συνδυαστικά ναι, τις έχω χρησιμοποιήσει. Όταν είσαι μέσα σε ένα νοσηλευτικό ίδρυμα, κάποιες καταστάσεις δεν είναι καθόλου εύκολες. Υπήρξαν φορές που έπρεπε να συγκρατήσω τα δάκρυα μου όσο κάναμε λουτρό ασθενή και αντίστοιχα στο θέατρο βοηθάει πολύ να γνωρίζεις ανατομία.

-Τι είναι το ‘Πετετεριάν’ για σένα; Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να το γράψεις; Τι εκφράζεις μέσα από αυτό;

Το ‘Πετετεριάν’ είναι έκφραση, παράπονο, τέχνη. Επίσης είναι περιουσιακό στοιχείο μου (χαχα). Ήταν μία πολύ όμορφη περίοδος όταν το έγραφα, άκρως δημιουργική και αστραπιαία. Ήξερα ότι πρέπει να το γράψω γρήγορα και ευτυχώς όλα έγιναν γρήγορα. Ήταν σαν να έπεσε ένας κομήτης μέσα στο κεφάλι μου.
Μέσα από το ‘Πετετεριάν’ προσπαθώ να εκφράσω αυτά που ακούω γύρω μου, από πολλά άτομα αλλά και δικές μου ανησυχίες. Κατά βάση όμως, να εκφραστεί το κοινωνικό σύνολο.

-Έγραψες το έργο και είσαι ο ένας από τους δυο ηθοποιούς του. Υπήρξαν στιγμές που η μια ιδιότητα επηρέασε την άλλη αναφορικά με το κείμενο, ή την απόδοσή του στη σκηνή;

Δεν θα το έλεγα. Κάποια πράγματα στο κείμενο βέβαια τα ρύθμισα μέσα στις παραστάσεις αλλά όχι με την ιδιότητα του ηθοποιού ή του συγγραφέα. Πιο πολύ σκέφτομαι με την ιδιότητα του θεατή. Για αυτό άλλωστε πηγαίνω σε παραστάσεις, για να παρακολουθώ τον αντίκτυπο του καθετί πάνω στη σκηνή. Εάν ηθοποιοί διαβάζουν τώρα αυτό εδώ έχω να πω πως: να πηγαίνετε να βλέπετε θέατρο άλλων. Να προτείνουμε στον κόσμο, στους φίλους μας, στους κοντινούς μας να πηγαίνουν στο θέατρο. Είναι σημαντικό.

-Η παράσταση δεν είναι ‘εύκολη’. Βλέποντας την, ο θεατής (εγώ τουλάχιστον) σκέφτεται πολλά πράγματα για τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Τι σου λέει το κοινό φεύγοντας;

Το κοινό το χαίρομαι. Είναι μεγάλη τιμή να βγαίνεις από το θέατρο και να συναντιέσαι με τους θεατές. Μου λένε διάφορα, κυρίως θετικά και ευχαριστώ όλους όσοι έχουν έρθει μέχρι τώρα να το παρακολουθήσουν. Αυτός είναι ο στόχος του έργου, να σκεφτούμε. Το ‘Πετετεριάν’ είναι ένα έργο όπου ο θεατής συμμετέχει με την σκέψη του, με την φαντασία του. Καλείται να είναι ενεργός για να συνδέσει. Είμαι χαρούμενος που αυτό το
πετυχαίνουμε.

-Το έργο μιλά για τις πολλές παθογένειες της χώρας και της κοινωνίας μας. Μίλησε μας για αυτές. Με ποιον τρόπο (ή τρόπους) θεωρείς πως μπορούμε να φτιάξουμε τα πράγματα;

Η Ελλάδα είναι μία δύσκολη χώρα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η φτωχοποίηση της κοινωνίας σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική καταστολή, μας έχει βαλτώσει σε ένα περιβάλλον στεγνής επιβίωσης. Υπάρχει μία διάχυτη δυσφορία. Υπάρχει τεράστια επισφάλεια στην κοινωνία, για τον τομέα της υγείας, της εργασίας, της εκπαίδευσης.
Παρότι όλα αυτά εκφράζονται από το κοινωνικό σύνολο, γινόμαστε μάρτυρες επικοινωνιακών τεχνασμάτων της κυβέρνησης που καθιστούν όλη την κοινωνία και την διαμαρτυρία αόρατη! Όλες οι παθογένειες είναι εξόφθαλμες και αναγνωρίσιμες, όμως οι πολίτες είναι φοβισμένοι από την τεράστια καταστολή. Η καταστολή ξεκινάει από την τηλεόραση και φτάνει ως το όπλο της αστυνομίας, που εν έτη 2025 στην Ελλάδα, συνεχίζει
να δολοφονεί πολίτες εν ψυχρώ, με ατιμωρησία. Θα μου πει κάποιος “ωραία, γιατί δεν φεύγεις έξω;”, δηλαδή όλα τα άτομα που προσπαθούμε να επιβιώσουμε με αξιοπρεπείς όρους πρέπει να φύγουμε από την χώρα;
Όχι! Θα πρέπει να μείνουμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας αναλογούν και πολλά παραπάνω. Να φύγουν όλοι αυτοί που έχουν κατακρεουργήσει τα όνειρα και τις ζωές γενεών αυτής της χώρα.
Προσωπικά, έχω κουραστεί να βλέπω να ακμάζει μόνο το άδικο και να παρουσιάζεται ως σωστό. Μας κυβερνούν εγκληματίες χρόνια τώρα και αυτό είναι γνωστό στην κοινωνία. Μας κυβερνούν πρόσωπα της χούντας, μας κυβερνούν άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική και τα κοινά. Αυτήν την χώρα την κυβερνούν τσαρλατάνοι και μαφιόζοι. Κατάχρηση δημοσίου χρήματος κι εμείς πεθαίνουμε στην μέση του δρόμου. Τα πράγματα μπορούν να φτιαχτούν αν μπουν στην φυλακή όλοι οι πολιτικοί που εμπλέκονται σε εγκλήματα και να μην τους επιτραπεί ξανά η συμμετοχή σε πολιτικές-εκλογικές διαδικασίες.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.