Η Κυβέρνηση της Λάσπης

Η συγκέντρωση της Παρασκευής για τα Τέμπη, έδωσε την ευκαιρία στην Ελληνική Κυβέρνηση να βγάλει όλη της την σκατοψυχιά. Το νόημα κάθε δήλωσης των εκλεγμένων από τη χώρα εκπροσώπων της, είναι ‘όποιος πάει στη συγκέντρωση είναι αντισυστημικός, προβοκάτορας, εχθρός της χώρας, ψεκασμένος  ‘ κλπ κλπ

Πρόκειται για μόνιμη επωδό απέναντι στα συντριπτικά επιχειρήματα και στοιχεία που – πιστεύω πως – από εδώ και πέρα όλο και περισσότερο, θα βλέπουν το φως της ημέρας και θα αποδεικνύουν πως το έγκλημα των Τεμπών έχει πολλούς δράστες, οι οποίοι φρόντισαν και φροντίζουν την Απόλυτη Συγκάλυψη.

Αυτό που έγινε στα Τέμπη είναι έγκλημα, όχι ατύχημα. Κι όλες οι γκαρίλες των κυβερνητικών δεν μπορούν να αλλάξουν τον χαρακτήρα του. Δυο ολόκληρα χρόνια μια χώρα ταλανίζεται από ερωτηματικά που απαντώνται από όλους τους άλλους εκτός από την ηγεσία της.

Στο απόλυτο στόχαστρο, η Μαρία Καρυστιανού. Διαβάζοντας τις οφθαλμοφανείς συκοφαντίες που εξαπολύουν οι γνωστοί – άγνωστοι στο πρόσωπό της, μόνον ντροπή μπορώ να νιώσω. Η Κυρία Καρυστιανού έπρεπε – σύμφωνα με αυτούς – να φορέσει ένα τσεμπέρι (ή και μπούρκα ακόμη, γιατί όχι; ) να κλειστεί στο σπίτι της, να υποταχθεί στην μοίρα που της όρισαν οι φονιάδες του παιδιού της και να τους αφήσει ήσυχους και βολεμένους στις Καρέκλες τους. Πως τολμά να μιλά, να αγωνίζεται, να δείχνει ευπρεπής; Πως τολμά να είναι κομψή, όμορφη; Ας της ρίξουμε λάσπη λοιπόν, ας αμφισβητήσουμε τα κίνητρα της, ας την κατηγορήσουμε για ότι μπορούμε. Πες, πες, κάτι θα μείνει. (Ω, ο Γκαίμπελς θα ήταν πολύ περήφανος για το Ελληνικό Κοινοβούλιο).

Η Ελλάδα και οι Έλληνες στέκονται σε σαθρό υπόβαθρο εδώ και πολλά χρόνια. Εκπαιδευτήκαμε στη ρεμούλα, τον ωχαδερφισμό, την αδιαφορία. Απαξιώσαμε την πολιτική, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την ανθρωπιά. Ναι σε όλα αυτά, είμαστε συνυπεύθυνοι. Έρχεται όμως μια στιγμή που καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ πολύ απλών πραγμάτων: Το Καλό ή το Κακό. Την Αλήθεια ή το Ψέμα. Πλέον δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες.

Η συγκέντρωση της Παρασκευής δεν έχει πολιτικό πρόσημο, ότι κι αν λέει ο αχαλίνωτος πλέον Άδωνις – και όχι μόνον αυτός. Φοβάται ο υπουργός ότι θα τον σκοτώσουν, αν παραστεί. Και μόνον για αυτήν την δήλωση θα έπρεπε να παραιτηθεί. Υπουργός που φοβάται για τη ζωή του αν συναντηθεί με τους πολίτες, σημαίνει πως έχει κάνει πολλά πράγματα λάθος.

Ακόμη όμως κι αν είχε πολιτικό πρόσημο η συγκέντρωση (πολιτικό, όχι κομματικό, μην συγχέουμε τις έννοιες) τι θα πείραζε; Υποτίθεται πως έχουμε Δημοκρατία κι αν ο λαός δεν είναι ευχαριστημένος από τους ηγέτες του, έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί και να τους αλλάξει, σωστά; Σωστά.

Ελπίζω να σας δω την Παρασκευή.