Γιάννης Γαλανόπουλος – «Η Κωμωδία είναι η σταθερή τροχιά μου»

Ο πολυπράγμων Γιάννης Γαλανόπουλος συστήνεται στο iart.gr

Ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την τέχνη;

Μου άρεσε η υποκριτική και η σκηνοθεσία από μικρός. Αναφορικά με την συγγραφή, στην αρχή εξέδιδα μια εφημερίδα. Έβρισκα θέματα, έγραφα για τη ζωή του Έλβις Πρίσλεϋ και την κυκλοφορούσα σε φωτοτυπίες. Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς. Πριν ξεκινήσω τις σπουδές μου στα Οικονομικά, υπήρξαν κάποιες ‘φάσεις’. Γύρω στα δεκατρία, θέλησα να σκηνοθετήσω την ‘Ειρήνη’ του Αριστοφάνη, με παιδιά Δημοτικού, στο κείμενο του Δημήτρη Ποταμίτη. Ύστερα από σχετική επιστολή, μου έκανε  μια μεγάλη έκπληξη. Συνήθιζα να κάθομαι με τις ώρες στο καφενείο του παππού μου και να διαβάζω  εφημερίδες, άρθρα και ιστορίες που με βοήθησαν αργότερα στα δικά μου κείμενα. Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο ίδιος, που με ζήτησε και μιλήσαμε. Αφού συζητήσαμε πως θα λάβω το κείμενο ρώτησε περισσότερες λεπτομέρειες για μένα. Του φαινόταν πολύ παράξενο που ένας δεκατριάχρονος όπως εγώ ήθελε να ανεβάσει το έργο, δεν του είχε ξανασυμβεί. Μου είπε πως χάρηκε που με γνώρισε και πως λυπάται που δεν θα ζει για να δει αυτά που θα κάνω όταν μεγαλώσω.

Στη συνέχεια;

Μου άρεσε πολύ ο χορός, έτσι για πολλά χρόνια ήμουν σε διάφορα χορευτικά σχήματα παραδοσιακών χορών.  Ύστερα πήγα για σπουδές κι εκεί ξεμυαλίστηκα εντελώς. Σπούδαζα στην Πάτρα κι έβλεπα όλες τις παραστάσεις που ερχόντουσαν εκεί. Έτσι, σιγά – σιγά και μέσω του ραδιοφώνου που είχα ξεκινήσει να κάνω – κάτι που συνεχίστηκε για δεκαπέντε χρόνια – ήρθα ακόμη πιο κοντά στο θέατρο. Μιλώντας με σκηνοθέτες και ηθοποιούς, κάλυπτα το κενό της υποκριτικής ή της συγγραφής ως βοηθητικός αφανής ήρωας μιας παράστασης. Κατόπιν  γνώρισα τη γυναίκα μου που έχει ένα Κέντρο Ξένων Γλωσσών και άρχισα να την βοηθάω να ανεβάζει παραστάσεις με τους μαθητές της ως σκηνοθέτης, φωτιστής, χορογράφος. Η Ελένη ασχολούνταν με το κείμενο κι εγώ με όλα τα υπόλοιπα.

Οπότε έμαθες την διαδικασία μιας παράστασης από τα μέσα.

Νομίζω πως υπήρχε μέσα μου από πάντα. Ακόμη και ως παιδί, όταν έβλεπα παραστάσεις στο φεστιβάλ της περιοχής μου, μετά που τελείωνε το έργο κι όλοι έφευγαν, εγώ παρέμενα και πήγαινα στη σκηνή. Έβλεπα τους προβολείς, ανακάλυπτα τους κρυφούς φωτισμούς, πήγαινα στα καμαρίνια, συχνά χωρίς να μιλώ με τους ηθοποιούς. Έβλεπα από τι υλικό ήταν φτιαγμένα τα σκηνικά.. Άλλωστε, μεγάλωσα κοντά στο θέατρο της Αρχαίας Ήλιδας. Όλα αυτά συγκεντρώνονταν μέσα μου και ήρθε η εποχή που τα χρειάστηκα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έστειλα το dvd μιας παράστασης στον Γιάννη Καλατζόπουλο, ο οποίος έχει γράψει το ‘Ρωμαίος και Ιουλιέτα, σαν το σκύλο με τη γάτα’, μια διασκευή του έργου του Σαίξπηρ για παιδιά. Το βρήκε εξαιρετικό. Με ρώτησε πόσοι άνθρωποι δούλεψαν για αυτήν την παραγωγή. Του είπα ‘δύο’. Ενθουσιάστηκε. Είναι να το ‘έχεις’ νομίζω.

Μεγάλωσες στο Αρχαίο Θέατρο της Ήλιδας, δεν έμεινες όμως εκεί.

Θα ήθελα να μείνω για πάντα, όμως η γυναίκα μου έκανε από την αρχή ένα πολύ καλό ‘ξεκαθάρισμα λογαριασμών’. Δήλωσε πως δεν θα μπορούσε να μείνει στην επαρχία και όταν τέθηκε το δίλημμα, την ακολούθησα. Τώρα εκείνη θέλει να γυρίσουμε, ενώ εγώ όχι, σε αυτήν την φάση τουλάχιστον. Μετά τις σπουδές στην Πάτρα ήταν υποχρεωτικό για μένα να έρθω στην Αθήνα να δουλέψω και παράλληλα, να γραφτώ σε ένα Θεατρικό Εργαστήριο,  να μάθω την τέχνη του Θεάτρου ακόμα καλύτερα. Το ένα εργαστήρι έφερε το άλλο και βρέθηκα σε αυτό του Δήμου Πετρούπολης, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Σουξέ και πολλούς ακόμη αξιόλογους καλλιτέχνες. Κάναμε περιοδείες και το 2011 βαφτίστηκα ‘με τη βούλα’ ηθοποιός. Κάποια στιγμή πήγα την παρέα αυτή της Πετρούπολης στο Κινηματοθέατρο του χωριού μου – που είναι γιαπί -. Πρόκειται για ένα πραγματικό στολίδι, παρά τα εμφανή  τούβλα του και είναι κρίμα που η Πολιτεία δεν το φροντίζει καθόλου. Ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που ένα έργο παίχτηκε μέσα σε γιαπί. Πολύ δυνατή εμπειρία, πόσω μάλλον όταν έχεις μεγαλώσει σε αυτόν τον χώρο, όπου έχουν βρεθεί και αρχαιότητες. Το άγχος μου τότε δεν ήταν το αν ήμουν καλός ηθοποιός ή όχι, αλλά αν θα βρεθεί κάποιος που να πει ‘ελάτε να το προχωρήσουμε’, να τελειώσει, να γίνονται παραστάσεις, να στεγάζονται οι παιδικές θεατρικές ομάδες που τώρα πια είναι πάρα πολλές. Δυστυχώς δεν έχει γίνει τίποτα. Μοιάζει με παιχνίδι lego. Μπαίνεις, το καθαρίζεις, κάνεις την παράσταση σου αλλά δυστυχώς το μήνυμα πως πρέπει να φτιαχτεί δεν περνάει, τουλάχιστον στην Πολιτεία. Ίσως κάποιο ίδρυμα ενδιαφερθεί.

Είσαι στην Αθήνα, στην θεατρική ομάδα, έχεις κάνει και περιοδεία. Πως νιώθεις;

Πως έχει ανοίξει μια πόρτα σε έναν άλλον κόσμο. Νιώθω πλήρης, ευτυχισμένος και δημιουργικός. Συνεχίζουμε τις παραστάσεις στο Κέντρο Γλωσσών (στα αγγλικά)και κάποια στιγμή οι μικροί μαθητές μεγαλώνουν και μου ζητούν ένα έργο που να αφορά ενήλικες. Βρίσκω το ‘Εχθροί Εξ Αίματος’ του Αρκά, εκείνος όμως είχε ήδη δώσει τα δικαιώματα αλλού και δεν μπορούσα να το ανεβάσω. Το γεγονός αυτό είχε την αίσθηση της πολύ άσχημης χυλόπιτας. Στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά έκανα τη στενοχώρια μου δημιουργία. Σκέφτηκα πως αφού έχω συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό μου, θα γράψω ένα έργο μόνος μου. Το γράφω αλλά δεν παίζεται τότε. Το στέλνω σε έναν φίλο από τον στρατό ο οποίος χωρίς να με ρωτήσει το έστειλε με τη σειρά του σε έναν δικό του φίλο, που είχε ένα θέατρο. Εκείνου του άρεσε και είπε πως θα μπορούσε να παιχτεί. Ήρθα σε επαφή με τον αγαπημένο ηθοποιό Σταύρο Νικολαΐδη ο οποίος ενδιαφέρθηκε πολύ. Έτσι, με τις ‘Καραμέλες Ούζου’  ξεκίνησε το ταξίδι στη συγγραφή. Παίχτηκε το 2017 και το 2018 σε περιοδεία και θα ξαναπαιχτεί φέτος με τον Σταύρο Νικολαΐδη, τον Βασίλη Κούκουρα, τον Δημήτρη Χριστοφορίδη και την Κατερίνα Ζαρίφη στα ηχητικά.

Τι υπόθεση έχει;

Ο βοηθός σεφ και ο σερβιτόρος ενός πολυτελούς ξενοδοχείου της Αθήνας, εν μέσω βροντών, αστραπών και κατακλυσμού βρίσκονται, στις τέσσερις τα ξημερώματα, κλειδωμένοι στο roof garden. Προσπαθούν να δραπετεύσουν, αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό. Ο μεν βοηθός είναι αρκετά φοβητσιάρης, με κυριότερο φόβο αυτόν  του θανάτου, ο δε σερβιτόρος είναι ο  κλασικός ‘νταής’. Τα πράγματα κλιμακώνονται μέχρι που έρχεται η ανατροπή και όλα αλλάζουν. Κι εκεί που θεωρείς πως ‘αυτό ήταν’, έρχεται και η δεύτερη ανατροπή που σε κάνει να πεις ‘έλα τώρα!’ Έτσι φτάνουμε στο φινάλε.

Και κατόπιν;

Διάβασα κάτι πολύ ωραίο στην εφημερίδα. Μια γυναίκα έκρυβε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον εραστή της στο σπίτι που έμενε με τον άντρα της. Η ιστορία με ενέπνευσε κι έχοντας πάρει πολύ θερμές κριτικές από τις ‘Καραμέλες Ούζου’, έγραψα  το ‘Φίδι στον κόρφο μου’. Το έστειλα στον πανελλήνιο διαγωνισμό του Ιδρύματος ‘Μιχάλης Κακογιάννης’ που γίνεται σε συνεργασία με την Ένωση Σεναριογράφων. Έλαβα Έπαινο Συγγραφής. Ήταν μεγάλη  χαρά που το έργο μου άρεσε  στην κριτική επιτροπή. Δεν μου είχε ξανασυμβεί κι έτσι αποφάσισα να συνεχίσω. Την επόμενη χρονιά έγραψα μια κωμωδία για την θεατρική ομάδα που είχα ήδη στήσει με το όνομα ‘Υπερφωτισμένοι’ και κάθε χρόνο παρουσιάζουμε τις παραστάσεις μας. Γράφω λοιπόν την ‘Μετασεισμική Ακολουθία  ή Πως την κάνουν οι Κινέζοι’  γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιόν τίτλο από τους δυο θα χρησιμοποιούσα. Έκανα πρόταση στην Ελένη Γερασιμίδου να συμμετάσχει με τη φωνή της και δέχτηκε. Η περιοδεία πήγε πάρα πολύ καλά, το έργο είχε μεγάλη ανταπόκριση και το ανεβάσαμε και την επόμενη χρονιά. Ταυτόχρονα ήρθε κι άλλο ένα, στο οποίο κάνω τη σκηνοθεσία, το απωθημένο μου, οι ‘Εχθροί Εξ Αίματος’ του Αρκά. Από εκεί και πέρα άρχισα να ‘μπλέκω’ περισσότερο με τη σκηνοθεσία, παράλληλα με τη συγγραφή. Ακολούθησε το ‘Πράνα, μια ενεργειακή κωμωδία’ που στο φεστιβάλ Καρδίτσας έλαβε το βραβείο Πρωτότυπης Παράστασης για την συγγραφή και την παρουσίαση. Αυτό με έκανε να νιώσω ακόμη μεγαλύτερη ανακούφιση, για το γεγονός ότι αυτό που γράφω ‘περνάει’. Συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Μονεμβασίας με την ‘Μετασεισμική Ακολουθία’ κι εκεί η κριτική επιτροπή, με πρόεδρο τον γνωστό σκηνοθέτη Θόδωρο Μαραγκό, μας απένειμε Έπαινο Πρωτότυπου Κειμένου. Όλα αυτά ήταν πάρα πολύ σημαντικά και με βοήθησαν να προχωρήσω. Το τελευταίο μου έργο ολοκληρώθηκε μόλις τις προηγούμενες μέρες. Αφορά  μια παρέα οχτώ πρωτόβγαλτων ερασιτεχνών ηθοποιών και της  γυναίκας που αναλαμβάνει να τους σκηνοθετήσει, υπό περίεργους όρους όμως και συνθήκες. Δεν το κάνει με τη θέληση της. Κι εκεί υπάρχει ανατρεπτική πλοκή. Ο τίτλος του – μέχρι αυτή τη στιγμή – είναι ‘Εκρηκτικά Αγγούρια’. Είναι μια πραγματικότητα της φύσης, υπάρχει μια ποικιλία αγγουριών που πετάνε τους σπόρους τους δέκα μέτρα μακριά, όταν ‘νιώσουν’ πως ήρθε η ώρα να δημιουργήσουν απογόνους. Κάνω την αναγωγή σ το ερασιτεχνικό θέατρο και στο τι μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος που θα ασχοληθεί με αυτό. Ναι μεν θα δημιουργήσει, αλλά η έκρηξη που θα προκύψει ίσως να μην είναι πάντα καλή. Το κοινό θα δει πράγματα που ίσως έχει σκεφτεί πως συμβαίνουν σε μια ομάδα, κι άλλα, που δεν έχει σκεφτεί ποτέ. Είπα να βγάλω τα ‘άπλυτα στη φόρα’.

Έχεις γράψει ποτέ δράμα;

Έναν μονόλογο που εμπνεύστηκα από το αεροπορικό δυστύχημα του  Γιάκοβλεφ που έπεσε στα Πιέρια Όρη το 1997 και διαδραματίζεται τα Χριστούγεννα. Σε ένα σπίτι στολισμένο, μια οικογένεια περιμένει τον πατέρα να επιστρέψει από μακριά. Κι εκεί που περιμένουν, το αεροπλάνο του πέφτει. Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στα Τέμπη. Αυτός ο άνθρωπος δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Η οικογένεια πετά σε μαύρες σακούλες το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα στολίδια, τα φαγητά, έτσι ώστε να αδειάσει το σπίτι και να προετοιμαστεί για την κηδεία. Όμως το σώμα του δεν βρίσκεται ποτέ, έχει εξαϋλωθεί. Έχει τίτλο ‘Μια ζωή στον αέρα’ κι επικεντρώνεται στη ζωή της πρωταγωνίστριας. Το έργο δείχνει το παρελθόν της, πως η  μητέρα της  δολοφονήθηκε όταν η ίδια ήταν τεσσάρων χρονών,  πως μεγάλωσε, πως γνώρισε τον άντρα της, πως παντρεύτηκαν, τι τύπος ήταν αυτός ο άντρας, που δεν γύρισε ποτέ.  Συνδυάζει αληθινά και φανταστικά στοιχεία.  Όμως, η κωμωδία είναι η σταθερή τροχιά μου.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις την κωμωδία που θα βγάλει αβίαστο γέλιο.

Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα και χρήσης της ελληνικής γλώσσας. Κάποιες φορές στις πρόβες, οι ηθοποιοί λένε κάποιες λέξεις του ρόλου τους με άλλη σειρά. Όμως, η σειρά έχει σημασία, αυτή θα προκαλέσει το γέλιο.  Υπάρχει σκεπτικό πίσω από το γράψιμο. Θεωρώ ότι στην κωμωδία… δίνω περισσότερα; είμαι πιο αποτελεσματικός; Το ίδιο συμβαίνει και στις παρέες. Πολλές φορές θα γελάσουν με πράγματα που θα πω ή θα κάνω για να  δημιουργήσω μια ωραία ατμόσφαιρα.

Έχεις συνεργαστεί με σημαντικούς έλληνες καλλιτέχνες.

Μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της πορείας μου, ήταν όταν κάναμε με τους ‘Υπερφωτισμένους’  το ‘Πράνα, μια ενεργειακή κωμωδία’. Έφτιαξα  έναν ρόλο που  ερμήνευσε ο Γιώργος Πάντζας. Είναι πολύ σημαντικό για μένα το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι με τόσο μεγάλη πορεία, μύθοι του ελληνικού σινεμά και του θεάτρου που διαβάζουν κείμενο μου και δέχονται να συνεργαστούμε. Θέλω πραγματικά να τους ευχαριστήσω. Ένας από αυτούς είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης, στους ‘Εχθρούς Εξ Αίματος’ που εμπιστεύτηκε την ομάδα μας κι όλο αυτό που δημιουργούμε. Στο ‘Λα Νόνα’ είχαμε τον Δημήτρη Πιατά να προλογίζει την παράσταση, ως ο πρώτος διδάξας του ρόλου της Νόνα για πέντε χρόνια. Κάτι παρόμοιο συνέβη, όταν μετά από μια πολύ κουραστική μέρα, γύρισα σπίτι θέλοντας απλά να κοιμηθώ. Άνοιξα την τηλεόραση στην εκπομπή ‘Στούντιο 4’ που είχε καλεσμένη την Άννα Φόνσου, η οποία διηγήθηκε  μια ιστορία που με έκανε πεταχτώ επάνω, ένιωσα πως ‘έρχεται’ το επόμενο έργο μου. Ήρθε η έμπνευση και μου χτύπησε την πόρτα. Έφτιαξα κατευθείαν την σκαλέτα της παράστασης, βρήκα τα φανταστικά πρόσωπα που θα συμπληρώσουν το έργο και έγραψα το ‘Άνοιξε την πόρτα’. Το έστειλα πάλι στον διαγωνισμό του Ιδρύματος ‘Μιχάλης Κακογιάννης’ κι έλαβα για άλλη μια φορά  Έπαινο Συγγραφής. Τηλεφώνησα στην κα Φόνσου, της εξήγησα τι έγινε και χάρηκε πάρα πολύ. Εύχομαι να ανέβει το έργο και να έρθει να δει την ιστορία της στο σανίδι.

Τι θα κάνεις φέτος το καλοκαίρι;  

Οι ‘Υπερφωτισμένοι’ θα παρουσιάσουν την ιταλική κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι, ‘Λοκαντιέρα’. Το έργο είναι εποχής και αντίστοιχα θα είναι τα κουστούμια και τα σκηνικά με μικρές σύγχρονες πινελιές. Θα κάνουμε έξι παραστάσεις στο ‘Αρχελάου Θέατρο’ στους Θρακομακεδόνες, είναι η τρίτη παράσταση που ανεβάζουμε εκεί, το θεωρούμε πλέον σπίτι μας και σας καλούμε να έρθετε να μας δείτε. Θα  πάμε και σε κάποια πανελλήνια φεστιβάλ, αλλά και στο χωριό μου, όπως κάνουμε κάθε χρόνο. Εκεί πλέον δεν παίζουμε στο Κινηματοθέατρο που είναι γιαπί, δε χωράμε. Παρουσιάζουμε το έργο μας στον κινηματογράφο του χωριού. Αυτά είναι τα σχέδια, ενώ θα δούμε επίσης πως θα πάνε οι ‘Καραμέλες Ούζου’ με τον Σταύρο Νικολαΐδη και τον Βασίλη Κούκουρα που θα περιοδεύσουν στην Ελλάδα.

Τι θα ήθελες να σκέφτεται το κοινό όταν ακούει το όνομά σου;

Η πορεία μου είναι σταγόνα στον ωκεανό στην παγκόσμια θεατρική ιστορία. Όμως, αν υπάρξει έστω κι ένας άνθρωπος που μαθαίνοντας την παρακινηθεί να ασχοληθεί με το θέατρο και να εκφραστεί, για μένα είναι κέρδος. Αυτό.

Γιάννης Γαλανόπουλος: https://giannisgalanopoulos.wordpress.com

facebook:

https://www.facebook.com/giannis.galanopoulos.3

https://www.facebook.com/GiannisGalanopoulosWriter

https://www.facebook.com/yperfotismenoi