Χρίστος Γεωργίου – «Το Θέατρο προσπαθεί να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο»

Ο ηθοποιός Χρίστος Γεωργίου, μιλά στο iart.gr για το θέατρο και τις ‘Λέξεις των Άλλων’.

Εμφανίζεσαι στην εξαιρετική παράσταση ‘Οι Λέξεις των Άλλων’. Πες μας για αυτήν.

Έχει να κάνει με τη συνάντηση, στον ίδιο χώρο, δυο ανθρώπων πολύ διαφορετικών. Παρά τις διαφορές τους όμως,και οι δυο ζουν στο περιθώριο. Έχουν μεγαλώσει σε ‘εχθρικά’ περιβάλλοντα κι αυτό, με έναν τρόπο τους φέρνει κοντά. Αναγκάζονται να συνυπάρξουν για μερικές ώρες κι εκεί αποκαλύπτονται, ο καθένας ‘βγάζει τα σώψυχα του’, όπως λέει και το έργο. Έρχονται σε αντιπαράθεση, βλέπουν ο καθένας στα μάτια του άλλου και τον εχθρό, πέρα από τον φίλο καθώς το περιθώριο του ενός, είναι αντίπαλο στο άλλο Παρόλα αυτά, στις στιγμές που το συναίσθημα και η αλήθεια τους αποκαλύπτεται, καταλαβαίνουν πως και οι δυο έχουν υποφέρει και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Στο μυαλό μου, χαρακτηρίζω το έργο ως θρίλερ καθώς έχει τέτοια στοιχεία.

Ποιος είναι ο Αλέξης που υποδύεσαι;

Είναι πετυχημένος μεταφραστής και συγγραφέας. Βρίσκεται στην έναρξη της τρίτης ηλικίας και συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νιώσει ποτέ την αποδοχή και την αναγνώριση, λόγω της σεξουαλικής του ιδιαιτερότητας. Αυτό έχει να κάνει και με την οικογένεια του και με το κοινωνικό του περιβάλλον και το επαγγελματικό. Βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο και ψάχνει να βρει λύση, λύση που στο μυαλό του μπορεί να του την προσφέρει ο Άρις, ο deliverάς της γειτονιάς του. Ο Αλέξης διεκδικεί αυτήν την λύση. Δεν ξέρουμε αν θα την βρει τελικά ή όχι. Θεωρεί πως μπορεί να χειριστεί τον Άρι, που όμως δεν είναι και τόσο ευάλωτος. Ο Αλέξης ξέρει πως ο Άρις τον θαυμάζει και πιστεύει πως μπορεί να τον χειραγωγήσει. Ο Άρις όμως, έχει τη δική του ιστορία και μπορεί να αντισταθεί σε κάποια πράγματα.

Πως ένιωσες απέναντι στον Αλέξη όταν διάβασες το κείμενο για πρώτη φορά;

Τον συμπάθησα, τον κατάλαβα, τον συμπόνεσα. Καταλαβαίνω γιατί βιώνει αυτά που βιώνει και γιατί βρίσκεται στην θέση που βρίσκεται. Απλώς διαφωνώ με την παθητική επιλογή του, το γεγονός δηλαδή πως δεν διεκδικεί και αφήνει τα πράγματα να τον πληγώνουν, ενώ θα μπορούσε απλώς να τα αγνοήσει. Θεωρώ πως την πραγματική του εικόνα δεν την βλέπει. Είναι άξιος άνθρωπος. Όσο για την συμπεριφορά του, όταν έρχεται ο Άρις στο σπίτι του, αντιδρά όπως και στο περιβάλλον του. Μετά και οι δυο ‘ξεγυμνώνονται’ πάνω στη σκηνή.

Αναφέρονται πράγματα στο έργο που έχουμε βιώσει πολλοί από εμάς. Την απόρριψη, τον φόβο.

Για πολλούς ανθρώπους η ζωή είναι εχθρική. Πρέπει κάθε μέρα να διεκδικούν την θέση τους, τον χώρο τους, για να ζήσουν ελεύθερα, χωρίς να γίνονται αντικείμενο χλευασμού. Είναι ακόμα χειρότερο για κάποιους που προσπαθούν, όπως ο Αλέξης, πιστεύοντας ίσως μέσα του πως θα λάβει την αποδοχή που θέλει και την αγάπη, γιατί του λείπει και αυτή, πάρα πολύ. Βλέπει πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, τα κοινωνικά στερεότυπα είναι τέτοια που παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτός. Φυσικά, κουβαλά και τραύματα από το οικογενειακό του περιβάλλον, από τον πατέρα του συγκεκριμένα, γιατί την μητέρα του την έχασε πολύ νωρίς. Πρόκειται για τραύματα που δεν έχει καταφέρει να αποβάλλει. Η Ψυχολογία λέει πως αν δεν έρθουμε σε συνεννόηση, αν δεν δικαιολογήσουμε τους γονείς μας, όποιοι και να είναι αυτοί, δεν θα τα πάμε ποτέ καλά με τον εαυτό μας. Δύσκολο, αλλά δύσκολη είναι και η ζωή. Πολεμάμε κάθε μέρα και δεν τα παρατάμε ποτέ.

Τι feedback έχεις από το κοινό;

Ο κόσμος το δέχεται πολύ θετικά. Το έργο έχει πολλές αλήθειες που αφορούν όλους μας κι αυτό τους συγκινεί. Κι εμείς το αγαπήσαμε, πάρα πολύ. Πήρα το κείμενο στα χέρια μου στα τέλη Γενάρη, από τον Θοδωρή Βουρνά, τον σκηνοθέτη μας. Είχε προηγηθεί μια δύσκολη θεατρικά σαιζόν για μένα, αλλά πραγματικά το αγάπησα. Συναντηθήκαμε με τον Θοδωρή για έναν καφέ. Μέχρι τότε, συνεργαζόμασταν σε άλλη βάση, έχω μεταφράσει για λογαριασμό του κάποια θεατρικά, έχω κάνει διασκευές ενώ έγραψα και μια ταινία μικρού μήκους, και ξαφνικά, μου έκανε την πρόταση να δουλέψω μαζί του και ως ηθοποιός. Μου έδωσε το κείμενο, το οποίο το διάβασα ολόκληρο, το ίδιο βράδυ. Το σκεφτόμουν τις επόμενες ημέρες, η ιστορία και ο Αλέξης βρίσκονταν στο μυαλό μου. Του τηλεφώνησα κι από τότε, μπήκαμε στην περιπέτεια. Δίπλα μας πάντα ο Μάνος Θηραίος. Ήμασταν πολύ τυχεροί που ήρθε κοντά μας κι ο Βλάσης Πασιούδης, ο οποίος επίσης αγάπησε το έργο κι αντιμετώπισε πολύ επαγγελματικά και με συνέπεια τα πάντα. Μπήκε τελευταίος στην ομάδα και είχε λιγότερο χρόνο από εμένα να το δουλέψει. Πέσαμε όλοι με τα μούτρα. Νομίζω πως αγαπήσαμε αυτό που αναλάβαμε, πέρα από την κούραση του καθενός και τις άλλες ασχολίες του. Έτσι φτάσαμε στο αποτέλεσμα της παράστασης. Από ότι φαίνεται, ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια έντιμη προσπάθεια. Από εκεί και πέρα είναι στην κρίση του καθενός, τίποτα δεν αρέσει σε όλους, όμως «Οι λέξεις των άλλων» πιστεύω πως έχουν να πουν κάτι.

Είναι και οι χαρακτήρες τόσο οικείοι..

Ο Αλέξης είναι ευαίσθητος και οι καταστάσεις γύρω του τον πληγώνουν. Αυτή είναι και η διαφωνία μου μαζί του, δεν μπορώ να τον καταλάβω. Έχεις δουλέψει, έχεις φτάσει τον εαυτό σου κάπου, έχεις μια επιφάνεια οικονομική, κοινωνική, γιατί να ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για το τι σκέφτεται ο απέναντι σου; Όταν μάλιστα βλέπεις πως ο απέναντι δεν μπορεί να σε φτάσει και υφέρπει ζήλια εκ μέρους του. Όταν υποτιμάμε κάποιον, το κάνουμε και από την ανάγκη μας να πιστέψουμε πως ήμαστε καλύτεροι από αυτόν. Για αυτό και το θέατρο προσπαθεί να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο, ίσως αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που το κάνουμε. Σε βάζει να σκεφτείς λίγο διαφορετικά, σε κατευθύνει συναισθηματικά,  αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του. Είναι πυλώνας του πολιτισμού, υπάρχει λόγος που υπάρχει το θέατρο κι αυτός είναι, να κάνει καλύτερο το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, καλύτερη την καθημερινότητα μας και είναι πολύ εύκολο. Όλα είναι θέμα νοοτροπίας.

Δεν είναι περίεργο που μας απασχολούν τα ίδια θέματα πάντα; Η αποδοχή του διαφορετικού, το κρύψιμο της ευαισθησίας.

Από τη γέννηση του ο καθένας έχει δικαίωμα – εφόσον δεν ενοχλεί – να ζήσει την ζωή του άνετα και να γίνει αυτό που μπορεί να γίνει, να κάνει αυτό που θέλει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν έχουμε φτάσει όμως στο επιθυμητό επίπεδο. Πάντα θα κυνηγάμε το καλύτερο. Ο κόσμος πάει προς το καλύτερο. Ακόμα και τα πισωγυρίσματα στην Ιστορία, δεν διαρκούν πολύ. Το επόμενο στάδιο είναι πάλι προς την πρόοδο, αλλιώς θα ήμασταν ακόμη στη ζούγκλα. Εκ των πραγμάτων ο κόσμος πάει μπροστά. Το πόσο γρήγορα, εξαρτάται και από μας, από τις κοινωνίες που φτιάχνουμε, που έχουμε. Είμαστε σε καλό δρόμο. Δεν είμαι απαισιόδοξος.

Πως μπλέχτηκες με το θέατρο;

Το ενδιαφέρον μου ήταν πάντα προς τα εκεί. Ποτέ δεν κάθισα να δω ποδοσφαιρικό αγώνα ας πούμε. Έβλεπα το ‘Θέατρο της Δευτέρας’, μου άρεσε. Μια παράσταση με οδήγησε σε αυτήν την απόφαση. Ήταν το ‘Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ’ ένα έργο που αγάπησα κι έγραψα εργασία για αυτό στο Πανεπιστήμιο. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη – εκεί μεγάλωσα – ο θίασος Καρέζη – Καζάκου και με πήγε μια ξαδέλφη μου από την Αθήνα. Ήμουν 15 χρονών. Θυμάμαι πως είχα πάρει ένα καινούριο, μαύρο μπουφάν κι ήμουν πολύ χαρούμενος. Συγκλονίστηκα από την παράσταση, με συνεπήρε. Βγαίνοντας από το ‘Ολύμπιον’ στην πλατεία Αριστοτέλους, αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω. Ξέχασα το καινούριο μπουφάν, ξέχασα τα πάντα. Έκτοτε έμεινε στο μυαλό μου. Μετά το Λύκειο έφυγα στην Αμερική όπου σπούδασα Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον κι επιστρέφοντας, ήρθα στην Αθήνα κι άρχισα τις σπουδές μου στο Ωδείο Αθηνών. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να δουλεύω.

Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά;

‘Ο δίκρανος Ντίσνεϊ’ του Φίλιπ Ρίντλεϊ, με μια ομάδα που δεν υπάρχει πια. Έπαιζε και η Σωτηρία Λεονάρδου με την οποία αργότερα ξαναπαίξαμε μαζί. Μετά πήγα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης με διευθυντή τότε τον Πάνο Σκουρολιάκο. Έμεινα ένα χρόνο. Στη συνέχεια δούλεψα με τον Γιώργο Χατζηδάκη καλοκαίρια, παιδικές παραστάσεις στο Θέατρο ‘Μινώα΄, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, μια φορά στο Εθνικό, με την Ρούλα Πατεράκη, σε θίασο με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, την Καρυοφιλιά Καραμπέτη… Είχε κάνει τότε το ‘Οιδίποδας Τύραννος’ και ‘Οιδίποδας επί Κολωνώ’ μαζί. Τέσσερις ώρες παράσταση! Εργάστηκα τέσσερα χρόνια με τον Βασίλη Πλατάκη στο Θέατρο ‘Μπρόντγουαίη’ μέχρι που κάηκε, δυστυχώς, πέρσι. Φέτος ήμουν στο θέατρο ‘Εκάτη’ όπου παρουσιάσαμε το ‘Τζον Γαβριήλ Μπορκμαν’ του Ίψεν σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Ζορμπά. Επίσης φέτος είχα τη χαρά να είμαι στον θίασο της Γιούλης Ηλιοπούλου κάνοντας τέσσερις παιδικές παραστάσεις. Είναι το πιο δύσκολο κοινό, αλλά είναι τόσο ωραίο όταν παρακολουθούν την παράσταση! Νομίζω πως ο ηθοποιός νιώθει πάρα πολύ ωραία όταν κερδίζει τα παιδιά. Θα σου πουν την αλήθεια, κλισέ, αλλά ισχύει. Τα παιδιά δεν θα υποκριθούν πως τα ενδιαφέρει κάτι. Εφέτος πάλι, συνεχίστηκε η παράσταση ‘Ο Ποπολάρος’ του Γρηγορίου Ξενόπουλου στο θέατρο ‘Θυμέλη-Έλλης Βοζικιάδου’. Και μετά από όλα αυτά, ήρθε η πρόταση για τις ‘Λέξεις των Άλλων’! Αν δεν με συγκινούσε τόσο, δεν θα το αναλάμβανα.

Πως τα προλαβαίνεις όλα αυτά;

Με καλή διαχείριση χρόνου. Όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, αυτό είναι το καλό. Οργάνωση θέλει. Τα πρωινά διαβάζω και κάνω τις δουλειές μου. Μετά είτε πρόβες, είτε παραστάσεις. Αν θέλεις, όλα γίνονται.

Πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του καλλιτέχνη;

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όλους. Τα μεροκάματα δεν είναι αυτά που ήταν. Για να ζήσουν οι ηθοποιοί από την υποκριτική πρέπει να κάνουν πολλά πράγματα. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και με αυτήν πρέπει να ζήσουμε.

Σε βοήθησαν οι σπουδές της Ψυχολογίας;   

Η Ψυχολογία με βοήθησε γενικά στη ζωή μου άρα και στην Υποκριτική. Με βοήθησε να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου, να νιώθω πιο ασφαλής με τον εαυτό μου, να μάθω να διεκδικώ έτσι όπως εγώ καταλαβαίνω τη ζωή. Αλλά και στους ρόλους ναι, με βοήθησε. Την έννοια ‘ενσυναίσθηση’ την γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Στα αγγλικά λέγεται empathy, και μου έκανε εντύπωση που εμείς εδώ στη λέξη ‘εμπάθεια’ έχουμε δώσει αρνητική χροιά. Σε βοηθάει στους χαρακτήρες, μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα το παρελθόν και τα βιώματα των ρόλων. Για μένα βέβαια, το κυριότερο είναι να διαβάζεις το έργο. Ο ηθοποιός θεωρώ πως πρέπει να ασχοληθεί πρώτα με το έργο και μετά με τον ρόλο του. Αν καταλάβεις τι θέλει να πει το κείμενο, καταλαβαίνεις καλύτερα τον ρόλο σου μέσα σε αυτό.

Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Ναι. Είπαμε, είναι δύσκολα τα πράγματα. Πολλές φορές αποθαρρύνεσαι, πολλές φορές σκέφτεσαι μήπως τελικά δεν είναι αυτό που έπρεπε να κάνεις, περνάνε όλα αυτά από το μυαλό. Ακόμη όμως και όταν προσπάθησα, (μια φορά δηλαδή) το Θέατρο δεν έφευγε ποτέ από τη σκέψη μου. Βλέπεις, υπάρχουν πράγματα που κάνουν τη ζωή μας πιο ωραία κι αν δεν τα έχεις κάποια στιγμή, τα αποζητάς. Όταν κάποτε πήρα απόσταση από το Θέατρο, είδα πως μέσα μου δεν ήμουν καλά. Για μένα, η διαδικασία των προβών και οι παραστάσεις είναι ένα είδος εκτόνωσης. Μπήκα λοιπόν ξανά στη διαδικασία. Χαίρομαι που συνεχίζω να θέλω να κάνω αυτό που αποφάσισα στα δεκαπέντε, είναι επιτυχία για μένα, είτε ήταν δύσκολος είτε εύκολος ο δρόμος. Είμαι χαρούμενος που το κάνω ακόμη κι ελπίζω να συνεχίσω να το κάνω!

Διαβάστε κριτική και πληροφορίες για την παράσταση εδώ.