Γάλλος δικαστής έθεσε δύο Γερμανούς υπηκόους, οι οποίοι κατηγορούνται ότι διαχειρίζονταν μια θερινή κατασκήνωση χωρίς άδεια στη νότια Γαλλία, υπό επίσημη έρευνα, έπειτα από τις…

πλημμύρες που προκάλεσαν καταστροφές στον χώρο και τον τραυματισμό πολλών παιδιών. Μετά τις πλημμύρες αγνοείται ένας άνδρας.

Τοπικός εισαγγελέας δήλωσε σήμερα ότι οι δύο άνδρες αντιμετωπίζουν κατηγορίες για ακούσια πρόκληση τραυματισμών και για έκθεση ανθρωπίνων ζωών σε κίνδυνο καθώς και για κατασκευή εγκαταστάσεων κατασκήνωσης χωρίς άδεια.

Οι διασώστες απομάκρυναν περισσότερους από 180 ανθρώπους από τον χώρο, στο Σεν-Ζιλιέν-ντε-Πεϊρολά, βορείως της Αβινιόν, μετά τις καταρρακτώδεις βροχές της Πέμπτης.

Δύτες δεν έχουν ακόμη εντοπίσει έναν 66χρονο παραθεριστή, ο οποίος κατέφυγε στο τροχόσπιτό του για να γλιτώσει από το φουσκωμένο ποτάμι, και προφανώς παρασύρθηκε.

Οι δικηγόροι και των δύο ανδρών δεν ήταν διαθέσιμοι για να σχολιάσουν.

«Είμαστε βέβαιοι ότι η κατασκήνωση βρισκόταν σε ζώνη υψηλού κινδύνου πλημμυρών και ότι το δημαρχείο είχε ενημερώσει τους ιδιοκτήτες γι αυτό και για τον κίνδυνο που υπήρχε», δήλωσε ο Ερίκ Μορέλ, ο εισαγγελέας της Νιμ.

«Την ίδια την ημέρα του συμβάντος, το δημαρχείο ανέφερε και πάλι τον άμεσο κίνδυνο και εκείνοι δεν εκκένωσαν τον χώρο, σε αντίθεση με άλλες γειτονικές κατασκηνώσεις», πρόσθεσε ο ίδιος.

Με βάση το νομικό σύστημα της Γαλλίας, δεν γίνεται να απαγγελθούν κατηγορίες εις βάρος κάποιου υπόπτου αν δεν παραπεμφθεί σε δίκη. Η σημερινή απόφαση του δικαστή θέτει τους δύο άνδρες ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό.

documentonews.gr

Διαβάστε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Κυριακής…

Εκτενές ρεπορτάζ για την Ελλάδα με αφορμή την επικείμενη ολοκλήρωση του προγράμματος βοήθειας προς στην Ελλάδα φιλοξενεί το Der Spiegel με τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη Η Ελλάδα πεθαίνει». 

Μια επίσκεψη σε ένα μικρό ελληνικό χωριό με γηραιούς κυρίωες κατοίκους και λίγα παιδιά γίνεται αφορμή για μια αποτίμηση της διάσωσης της Ελλάδας και των μεταρρυθμίσεων. «273,7 δις ευρώ έδωσαν στην Ελλάδα η ΕΚΤ, η Κομισιόν και το ΔΝΤ. Η χώρα μπορεί πια να δανειστεί μόνη της από τις διεθνείς αγορές. Ένα από τα μεγαλύτερα δράματα στην ευρωπαϊκή ιστορία φτάνει προσωρινά σε ένα τέλος: η ελληνική κρίση χρέους. Οδήγησε το ευρώ στο χείλος του γκρεμού και δίχασε την ΕΕ. Και μετέτρεψε την Ελλάδα σε μια άλλη χώρα. Κανένα άλλο κράτος του κόσμου δεν έχει μελετηθεί τόσο ενδελεχώς. Με ένα σκληρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα περικόπηκαν μισθοί και συντάξεις και αυξήθηκαν οι φόροι. Τουλάχιστον μέχρι το 2060 οι Έλληνες θα πρέπει να εξοφλήσουν τα χρέη τους. Παραδόξως παραβλέφθηκε το σημαντικότερο: χρέη μπορεί να αποπληρώσει μόνο μια χώρα που αναπτύσσεται. Η Ελλάδα όμως συρρικνώνεται: 550.000 άνθρρωποι έχουν μεταναστεύσει από την αρχή της κρίσης και περίπου 10,7 εκατομ. άνθρωποι διαβιούν στη χώρα» σημειώνει το Der Spiegel.

Οι μεταρρυθμίσεις, το δημογραφικό και η ανάπτυξη

Το περιοδικό αναφέρεται στον στόχο της υπουργού Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγας Γεροβασίλη «να θέσει τέλος στις πελατειακές σχέσεις. Αυτό έχει υποσχεθεί κάθε πολιτικός που ανέλαβε αυτή τη θέση αλλά κανείς δεν τα κατάφερε. Για αιώνες η ελληνική διοίκηση λειτουργούσε σαν πρόφαση για τη νομιμοποίηση του νεποτισμού. Οι πελατειακές σχέσεις ήταν θεμελιώδης αρχή της κοινωνίας (…) Θα πρέπει όμως να μπει ένα τέλος». Το περιοδικό κάνει αναφορά στις προσπάθειες για εκσυγχρονισμό του δημοσίου με τη βοήθεια και γαλλικής τεχνογνωσίας, χαρακτηρίζει όμως την όλη προσπάθεια ως ένα «πείραμα ανυπέρβλητων διαστάσεων». Αντίστοιχα δύσκολο είναι και το θέμα της ψηφιοποίησης της ελληνική διοικητικής και κυβερνητικής μηχανής που έχει αναλάβει ο αρμόδιος υπουργός Ν. Παππάς. «Άλλη μια επανάσταση» σημειώνει το περιοδικό. «Η απαρχαιωμένη δομή της ελληνικής διοίκησης ήταν παροιμιώδης», γράφει το Spiegel.

Πάντως παρά τη σημασία αντίστοιχων μεταρρυθμίσεων, θα πρέπει αυτές, σύμφωνα με το Spiegel, να λαμβάνουν υπόψη μελλοντικά την αρνητική δημογραφική εξέλιξη στη χώρα σε συνάρτηση με την οικονομία. «(…) Πρέπει να σταματήσει η μετανάστευση των νέων, οι μετανάστες θα πρέπει να επιστρέψουν και οι συνθήκες ζωής να σταθεροποιηθούν ώστε οι οικογένειες να θέλουν και πάλι να αποκτήσουν παιδιά. (…) Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί χωρίς σταθερή οικονομική ανάπτυξη αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται», αναφέρει το Spiegel. Το ρεπορτάζ φιλοξενεί επίσης και τον καθηγητή Νομικής του Εθνικού και Καποδιστραικού Πανεπιστημίου Αθηνών Αριστείδη Χατζή, ο οποίος θεωρεί ότι η Ελλάδα «θα πρέπει επιτέλους να ανοίξει την αγορά της» και ότι η ελληνική κρίση έγινε «κρίση θεσμών». Το περιοδικό παρατηρεί επίσης ότι παρά τις μεταρρυθμίσεις η ελληνική αγορά εργασίας είναι από τις πιο απορρυθμισμένες στην ΕΕ και η ανεργία έχει ελάχιστα μειωθεί. Η ίδρυση νέων επιχειρήσεων είναι το ίδιο δύσκολη όσο και πριν από την κρίση ενώ δυσκολίες υπάρχουν και στον τομέα των ξένων επενδύσεων, όπου βέβαια «έχουν σημειωθεί επιτυχίες», όπως παρατηρεί το περιοδικό. Κλείνοντας το ρεπορτάζ αναφέρει: «Κάποτε φαινόταν ότι η ελληνική κρίση χρέους θα βύθιζε την ΕΕ στην άβυσσο. Αυτή τη στιγμή μοιάζει περισσότερο σαν μια δαπανηρή παράπλευρη απώλεια στην περαιτέρω ώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ως το 2060 θα πρέπει το ελληνικό κράτος κάθε χρόνο να επιτυγχάνει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό ώστε να εμβάζει το μεγαλύτερο μέρος του στους δανειστές, σύμφωνα με όσα ορίζουν οι κανόνες. Κάτι που είναι ένα δύσκολο καθήκον για μια οικονομικά πετυχημένη χώρα. Για τους Έλληνες θα πρέπει να είναι αδύνατο. Επειδή η δημογραφική ανάπτυξη συνδέεται άμεσα με την οικονομική ανάπτυξη».

«Καμένη γη» αντίγια γιορτή

«Καμένη γη» είναι ο τίτλος άρθρου γνώμης στη Süddeutsche Zeitung, το οποίο αναφέρεται στα χρόνια προβλήματα της που ανέδειξε η φονική πυρκαγιά στο Μάτι. «Διασώστες σε πανικό, αξιωματούχοι που δεν συμφωνούν για τις ευθύνες που φέρουν-και αυτά είναι εικόνες που θα μείνουν από αυτό το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που θα έπρεπε να είχε εξελιχθεί αλλιώς. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήθελε να χρησιμοποιήσει τον Αύγουστο για γιορτή, οι Έλληνες θα έπρεπε να γιορτάσουν το τέλος της ‘δουλείας’, την επανάκτηση της κυριαρχίας τους από τους διεθνείς πιστωτές. Για τις 21 Αυγούστου είχε σχεδιαστεί, πριν την πυρκαγιά, μια ανοιχτή γιορτή. Στις 20 Αυγούστου τελειώνει το τρίτο και τελευταίο πρόγραμμα βοήθειας προς την Αθήνα (…)».

Η σχολιογράφος κάνει μια αναδρομή στα χρόνια της κρίσης και σημειώνει ότι «υπήρχαν ενδείξεις ότι η Αθήνα ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της για καιρό, αλλά η ΕΕ δεν ήθελε να το δει. Όταν πια δεν υπήρχε περιθώριο για εξωραϊσμούς, οι διασώστες ανάγκασαν την χώρα να μπει σε έναν κορσέ που ήταν όμως για πολλούς Έλληνες αποπνικτικός». Όπως σημειώνει το άρθρο «τα μέτρα λιτότητας έπληξαν κυρίως τη μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα εισοδήματα. Για αυτό φέρουν ευθύνη όχι μόνο οι δανειστές αλλά και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις (…)». Τα τελευταία χρόνια ο τουρισμός βοηθά τη χώρα να ανακάμψει, γράφει η SZ, ωστόσο ο μεγαλύτερος παράγοντας που προκαλεί αβεβαιότητα για το μέλλον είναι η πρόβλεψη για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% ως το 2022 και έπειτα 2,2% ως το 2060. Η σχολιογράφος παρατηρεί πάντως ότι αν και δεν έχουν υλοποιηθεί όλες οι μεταρρυθμίσεις, κάποιες που έγιναν είναι σημαντικές πχ. η ανεξαρτησία της εφορίας. Επίσης σημαντικό θεωρεί στον ρεαλισμό του Τσίπρα, ο οποίος σήμερα θεωρείται «αξιόπιστος» εταίρος. Αυτό όμως που ούτε αυτός κατάφερε να εξαλείψει ήταν «η παλιά ασθένεια του πελατειακού κράτους», ενώ η ίδια θεωρεί αμφίβολο εαν οι συντηρητικοί που ετοιμάζονται να αναλάβουν τη διακυβέρνηση το 2019, θα πράξουν καλύτερα.

Tο άρθρο κλείνει με μια αναφορά στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα της Αττικής: «Η μελλοντική πολιτική μπορεί να είναι μη δημοφιλής στον κόσμο. Αυτό έδειξε δυστυχώς και το παράδειγμα στο Μάτι. Πολλοί λένε ότι εαν υπήρχε κρατική πρόβλεψη, δεν θα είχαμε φτάσει στο Μάτι, μια περιοχή τόσο άναρχα δομημένη χωρίς διεξόδους κινδύνου. Στο μέλλον θα πρέπει όλα να γίνουν καλύτερα: τα αυθαίρετα θα πρέπει να κατεδαφιστούν και να μπει τέλος στις κακοτεχνίες. Θα ξεκαθαριστεί εάν η πυροσβεστική είχε οικονομικά προβλήματα ή –και γι αυτό υπάρχουν ενδείξεις- είχε τόσο κακή διαχείριση που οδήγησε σε λάθος δρόμο τους διασώστες. Μια δίχως περιστροφές εξήγηση οφείλουν στους νεκρούς και τους οικείους τους όλοι οι υπεύθυνοι».

Δήμητρα Κυρανούδη

Πηγή: dw.com

Το 2008 χρεοκόπησαν οι εμπορικές τράπεζες και υπερχρεώθηκαν τα κράτη για να τις διασώσουν, ενώ αμέσως μετά υπερχρεώθηκαν οι κεντρικές τράπεζες για να διασώσουν τα κράτη, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα οι πάντες υπερχρεωμένοι – οπότε εύλογα μαίνονται οι οικονομικοί, ενεργειακοί, χρηματοπιστωτικοί και νομισματικοί πόλεμοι, με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε έναν παγκόσμιο στρατιωτικό.

Οι πόλεμοι σήμερα είναι οικονομικοί και όχι στρατιωτικοί – ενώ το κράτος που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, οι Η.Π.Α. εν προκειμένω, είναι σε θέση να κερδίζει τεράστια ποσά χρησιμοποιώντας τα χρηματοπιστωτικά εργαλεία που έχει στη διάθεση του. Πρόσφατο παράδειγμα η Τουρκία, όπου οι κερδοσκόποι έχουν στήσει κυριολεκτικά πάρτι επάνω στο πτώμα της (άρθρο) – ενώ οι δυνατότητες αντίδρασης που έχει στη διάθεση της (αύξηση των βασικών επιτοκίων, έλεγχοι κεφαλαίων, ΔΝΤ) είναι αμφιλεγόμενες, αφού είναι συνδεδεμένες με παρενέργειες (ρυθμός ανάπτυξης, τράπεζες, χρεοκοπίες κλπ.) που δεν είναι καθόλου εύκολο να χειριστούν.

Το βασικότερο όπλο των Η.Π.Α. είναι η επιβολή κυρώσεων, όπως είναι οι δασμοί, τα πρόστιμα στις ξένες τράπεζες ή η διεθνής απομόνωση του αντιπάλου τους, η οποία μοιάζει με το βγάλσιμο της πρίζας από το παγκόσμιο σύστημα – με αποτέλεσμα συχνά τις μαζικές εκροές κεφαλαίων που προκαλούν προβλήματα χρηματοδότησης στο θύμα τους, κατάρρευση του νομίσματος, υπερβολικό πληθωρισμό κοκ. Οι αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης δε είναι αυτές που δίνουν τη χαριστική βολή – υποτιμώντας το αξιόχρεο της χώρας, οπότε τα ομόλογα της και κατ’ επέκταση τη βιωσιμότητα του τραπεζικού της συστήματος.

Περαιτέρω, οι κυρώσεις που επιβάλλουν οι Η.Π.Α. ζημιώνουν σχεδόν πάντοτε την ευρωπαϊκή οικονομία – όπως στην περίπτωση της Ρωσίας πρόσφατα ή της Τουρκίας σήμερα, στην οποία είναι εκτεθειμένες οι τράπεζες της Ισπανίας (85,3 δις $), της Γαλλίας (38,4 δις $), της Ιταλίας (17 δις $), αλλά και της Γερμανίας με 20,77 δις €. Σύμφωνα πάντως με τους FT, η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας δήλωσε το Μάιο πως οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεων του μη χρηματοπιστωτικού τομέα (χωρίς τις τράπεζες) σε συνάλλαγμα ήταν 337 δις $ – ένα τρομακτικό ποσόν που πλησιάζει το 40% του ΑΕΠ της (πηγή). Οφείλει να σημειωθεί πάντως εδώ πως κοντά στην αμερικανική βάση του Ινσιρλίκ που απειλούν να κλείσουν οι Τούρκοι ως αντίποινα, καταλήγει ο αγωγός από το Αζερμπαϊτζάν (εικόνα δεξιά), τον οποίο ουσιαστικά προστατεύουν οι Η.Π.Α. – οπότε δεν θα το επέτρεπαν ποτέ (επίσης πως η κατάρρευση της λίρας για τον τουρισμό μας θα αποβεί μεγάλο πρόβλημα).

Παρά το ότι τώρα τα βλέμματα του πλανήτη είναι στραμμένα στην Τουρκία, από την οποία ασφαλώς θα μπορούσε να ξεκινήσει η επόμενη χρηματοπιστωτική καταιγίδα (άρθρο), εν πρώτοις με τη «μόλυνση» των τεσσάρων άλλων επισφαλών αναπτυσσομένων οικονομιών (ανάλυση), με την Αργεντινή να έχει ζητήσει μεν τη βοήθεια του ΔΝΤ, χωρίς όμως να συγκρατήσει ακόμη την πτώση του νομίσματος της, ο νούμερο ένα κίνδυνος είναι η οικονομική σύγκρουση των Η.Π.Α. με το Ιράν – σημειώνοντας πως πολύ συχνά οι στόχοι των Η.Π.Α. προέρχονται από δύο διαφορετικές πηγές:
(α) από το βαθύ αμερικανικό κράτος, με το οποίο αρκετές φορές δεν συμφωνεί ο κ. Trump όπως στην περίπτωση της Ρωσίας και (β) από τον ίδιο τον πρόεδρο Trump, όπως στην Τουρκία και στο Ιράν. Ενδεχομένως δε να ισχύει η μυστική συμφωνία του αμερικανού προέδρου με τη Ρωσία και με τη Σαουδική Αραβία στο Ελσίνκι, όσον αφορά τις τιμές του πετρελαίου – αφού οι Η.Π.Α. δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν τη μάχη της Σαουδικής Αραβίας (ανάλυση), αλλά δεν θα ήταν διαθέσιμες να τη χάσουν.

Ο κίνδυνος του Ιράν

Συνεχίζοντας, έχουν ήδη επιβληθεί αμερικανικές κυρώσεις στο Ιράν, στον πρώτο βαθμό τους – σε μία μορφή που έχει ως αποτέλεσμα ξανά την οικονομική ομηρία της Ευρώπης. Ειδικότερα, οι εμπορικές συναλλαγές της Ευρώπης με το Ιράν έφτασαν το τελευταίο έτος στα 10,8 δις € στις εξαγωγές, καθώς επίσης στα 10,1 δις € στις εισαγωγές – ενώ η Airbus προμήθευσε ήδη τρία επιβατικά αεροπλάνα στο Ιράν και η ATR (κοινοπρακτική εταιρεία της Ιταλίας με τη Γαλλία) πέντε ελικοφόρα αεροσκάφη, από τις ήδη ληφθείσες, πολύ μεγαλύτερες παραγγελίες.

Περισσότερα όμως δεν μπορούν να πουλήσουν ούτε η μία εταιρεία, ούτε η άλλη – αφενός μεν επειδή στο 10% των εξαρτημάτων των αεροσκαφών «ενσωματώνονται» αμερικανικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας, αφετέρου επειδή είναι εξαρτημένες σε μεγάλο βαθμό από τις πωλήσεις τους στις Η.Π.Α., τις οποίες θα έχαναν εάν δεν τηρούσαν τις κυρώσεις. Χαμένη είναι βέβαια και η Boeing, η οποία έχει παραγγελίες ύψους 17 δις $, καθώς επίσης πολλές άλλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες – ενώ στο Ιράν θα χάσουν τις θέσεις εργασίας τους δεκάδες χιλιάδες του κλάδου των χαλιών, συν χιλιάδες χωρικοί που παράγουν φιστίκια.

Σε κάθε περίπτωση, από πολιτικής και στρατιωτικής σκοπιάς προβλέπεται πως θα ξεσπάσει μία καταστροφική καταιγίδα στον περσικό κόλπο – στον οποίο οι Η.Π.Α. διατηρούν 30.000 στρατιώτες, τον 5ο στόλο με ένα μεγάλο κέντρο διοίκησης, καθώς επίσης 30 πλοία (συνήθως συμπληρώνονται με ένα αεροπλανοφόρο) πριν από το Μπαχρέιν. Επί πλέον υπάρχουν αμερικανικές βάσεις στο Κουβέιτ, στα Αραβικά Εμιράτα, στο Κατάρ και στη Σαουδική Αραβία – οι οποίες τροφοδοτούνται ως επί το πλείστον με πλοία που πρέπει να διέλθουν από τα στενά του Ορμούζ.

Από τη στενή αυτή λωρίδα του περσικού κόλπου (εικόνα) διέρχεται το 30% της δια θαλάσσης τροφοδοσίας του πλανήτη με πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο – ενώ στο στενότερο μέρος της έχει πλάτος 40 χιλιομέτρων, με το Ομάν στα νότια και το Ιράν στα βόρεια. Στα πλαίσια αυτά υπάρχουν φόβοι πως το Ιράν θα προσπαθήσει να κλείσει ένα μεγάλο μέρων των στενών του Ορμούζ που συμπεριλαμβάνει δύο κανάλια πλοήγησης 3,2 και 4,8 χιλιομέτρων – από τα οποία πρέπει να διέλθουν όλα τα εμπορικά και πολεμικά πλοία, ενώ μέχρι σήμερα τα αμερικανικά πολεμικά περνούσαν χωρίς να το δηλώσουν.

Το Ιράν και το Ομάν, η δεύτερη χώρα δηλαδή που είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο των διερχομένων πλοίων, το ανεχόταν – αν και σύμφωνα με τη σύμβαση της Γενεύης για το Δίκαιο της θαλάσσης πρέπει τα πολεμικά πλοία να έχουν την άδεια της κυβέρνησης του Ιράν πριν περάσουν τα στενά. Βέβαια, μεταξύ της σύμβασης της Γενεύης για το Δίκαιο της θαλάσσης και του Ο.Η.Ε. υπάρχουν διαφορές – αφού κατά τη συμφωνία του Ο.Η.Ε. τα πολεμικά πλοία πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους ίδιους όρους που ισχύουν για τα εμπορικά. Η ουσία αυτής της «λεπτομέρειας» είναι το ότι, το Ιράν έχει μεν υπογράψει τη συμφωνία του Ο.Η.Ε., αλλά δεν την έχει επικυρώσει – ενώ οι Η.Π.Α. δεν προσχώρησαν ποτέ στη συμφωνία.

Συνεχίζοντας, εάν επικρατήσουν οι διαθέσεις του προέδρου Trump, μετά τις 4 Νοεμβρίου το Ιράν δεν θα μπορεί να εξάγει ούτε σταγόνα πετρελαίου και φυσικού αερίου – οπότε η χώρα θα αντιμετώπιζε άλυτα προβλήματα επιβίωσης, αφού τότε θα μπορούσε να τροφοδοτεί την παγκόσμια αγορά μόνο μέσω των αγωγών προς την Κίνα, από τους οποίους όμως διέρχονται ελάχιστες ποσότητες (περί το 90% των ποσοτήτων πετρελαίου μεταφέρονται με πλοία).

Μία δεύτερη δυνατότητα του Ιράν θα ήταν η χρήση φορτηγών αυτοκινήτων και του σιδηροδρόμου, με κατεύθυνση την Τουρκία – η οποία έχει δηλώσει πως δεν θα τηρήσει τις αμερικανικές κυρώσεις, με αποτέλεσμα να υποστεί τις γνωστές εναντίον της, με καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της.
Εάν τώρα το Ιράν έκλεινε πράγματι τα στενά του Ορμούζ (κάτι που δεν θεωρείται εντελώς απίθανο, ενώ δεν αγωνιούν μόνο οι Η.Π.Α. για το τι θα συμβεί αλλά, επίσης, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα που αναζητούν ευκαιρία για συγκρουστούν με το Ιράν), θα ισοδυναμούσε αυτόματα με την κήρυξη πολέμου – αφού στο Δίκαιο της Θαλάσσης υπάρχουν άρθρα που ερμηνεύουν το κλείσιμο ενός θαλασσίου στενού ως πολεμική διακήρυξη.

Μία κυβέρνηση όμως που κυριολεκτικά νοιώθει πως στραγγαλίζεται, δεν είναι απίθανο να πάρει το ρίσκο της επίθεσης, ακόμη και αν είναι η τελευταία της ενέργεια – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως οι βασικοί σύμμαχοι του Ιράν, η Ρωσία και ιδιαίτερα η Κίνα (η οποία αντιμετωπίζει καχύποπτα τις επαφές του προέδρου Trump με τον κ. Putinκαι τη Σαουδική Αραβία, διαισθανόμενη τον κίνδυνο), δεν θα μείνουν ουδέτεροι.

Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη, στην οποία οι τρεις μεγάλες δυνάμεις δεν δίνουν καμία σημασία, θα μπορούσε ίσως να σώσει την κατάσταση, συνεχίζοντας να εισάγει πετρέλαιο και φυσικό αέριο από το Ιράν – μη εφαρμόζοντας τις αμερικανικές κυρώσεις σε αυτό το σημείο, για να αποφευχθεί η στρατιωτική σύγκρουση των Η.Π.Α. με το Ιράν και να μην κλείσει το τελευταίο τα στενά του Ορμούζ. Εν τούτοις, δεν φαίνεται η ηγεσία της να είναι τόσο αποφασιστική, ενώ ελλοχεύει η αναζωπύρωση της κρίσης χρέους που δεν επιλύθηκε ποτέ – αλλά απλά μεταφέρθηκε στο μέλλον.

Εν προκειμένω, ο νούμερο ένα κίνδυνος είναι η Ιταλία, η νέα κυβέρνηση της οποίας δεν φαίνεται διατεθειμένη να μην τιμήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις – αλλά δεν είναι βέβαια τόσο ανόητη, ώστε να συγκρουστεί μετωπικά με τη Γερμανία, επιλέγοντας έναν άλλο δρόμο. Ως εκ τούτου η Γερμανία υποψιάζεται πως στήνει κρυφά μία παγίδα – έχοντας από την άλλη πλευρά να αντιμετωπίσει τον πρόεδρο Trump, ο οποίος δεν ανέχεται τα πλεονάσματα της με τη βοήθεια του υποτιμημένου ευρώ, από τα προβλήματα των εταίρων της.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, εάν η κρίση που ξεκίνησε από τις αναπτυσσόμενες χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Τουρκία) διευρυνθεί στις υπόλοιπες (Μεξικό, Ινδία, Ινδονησία κλπ) και συνοδευθεί από μία ενεργειακή λόγω της κατάστασης στο Ιράν, τότε δεν θα αποφευχθεί μία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, πολύ ισχυρότερη από την προηγούμενη – αφού μετά το 2008 δεν επιλύθηκε ουσιαστικά κανένα οικονομικό πρόβλημα, αλλά απλά μεταφέρθηκαν όλα επαυξημένα στο μέλλον, με τις μη συμβατικές ενέργειες των κεντρικών τραπεζών (ανάλυση).

Ουσιαστικά χρεοκόπησαν το 2008 οι εμπορικές τράπεζες, υπερχρεώθηκαν τα κράτη για να τις διασώσουν, αμέσως μετά υπερχρεώθηκαν οι κεντρικές τράπεζες για να διασώσουν τα κράτη και σήμερα είναι οι πάντες υπερχρεωμένοι – με τις Η.Π.Α. να επιλέγουν τον προστατευτισμό, τον εμπορικό και φορολογικό πόλεμο, για να αντιμετωπίσουν το υπέρογκο χρέος τους που έχει υπερδιπλασιαστεί μετά το 2008 (γράφημα), καθώς επίσης τα δίδυμα ελλείμματα τους που όμως δεν υποχωρούν.

Η Ρωσία ίσως αντέξει τις αμερικανικές πιέσεις και τη συνεχιζόμενη πτώση του ρουβλίου, αλλά η Κίνα δεν είναι σε θέση να δεχθεί τη μείωση των εξαγωγών της από τους δασμούς που της επιβάλλουν οι Η.Π.Α. – οπότε θα αναγκασθεί να τους καλύψει με την αντίστοιχη πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος της, προκαλώντας έναν παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, αφού οι υπόλοιπες χώρες θα υποχρεωθούν να αντιδράσουν ανάλογα. Οι νομισματικοί πόλεμοι όμως αποτελούσαν ανέκαθεν την αφετηρία των στρατιωτικών – οι οποίοι, στην εποχή των πυρηνικών όπλων, δεν θα ήταν ότι καλύτερο για τον πλανήτη.

analyst.gr

Το δικό του σχόλιο με εμφανή «πυρά» προς τη ΝΔ έκανε ο Στέλιος Κούλογλου με αφορμή καταγγελίες που αφορούν παρέμβαση της οικογένειας Σαμαρά για να….
απομακρυνθεί καθηγήτρια που μονόγραψε την κόλλα του γιου του πρώην πρωθυπουργού επειδή αντέγραφε.

Από το ΚΕΕΛΠΝΟ ως τον υιό Σαμαρά: «Ἔξεστι Κλαζομενίοις ἀσχημονεῖν», γράφει ο Στέλιος Κούλογλου στο twitter του.

Από το ΚΕΕΛΠΝΟ ως τον υιό Σαμαρά: «Ἔξεστι Κλαζομενίοις ἀσχημονεῖν» https://t.co/IdJdNU6x6O pic.twitter.com/PvhKjgzaK4

— Stelios Kouloglou (@SteliosKoul) 11 Αυγούστου 2018

https://platform.twitter.com/widgets.js
altsantiri.gr

Μερικοί από αυτούς (δημοσιολόγοι, πολιτικοί) που ζητούν από τον πρωθυπουργό να αποπέμψει από την κυβέρνηση τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη λόγω του αγοραίου ύφους του χρησιμοποιούν εδώ και πολύ καιρό τέτοια ρητορική που μπροστά τους ο Πολάκης μοιάζει με…
άβγαλτο έφηβο που συχνάζει σε εκδηλώσεις κατηχητικού σχολείου.

«Θέλουνε κλοτσιές και δρόμο», δήλωσε κορυφαίο στέλεχος της Δεξιάς που ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, πέρασε ένα φεγγάρι από τη ΔΗΜΑΡ για να καταλήξει στη Νέα Δημοκρατία. Επίπεδο καφενείου τις πολύ νυχτερινές ώρες και ύστερα από κατανάλωση μπόλικου τσίπουρου. Βουλευτής του Ποταμιού, ο οποίος ήταν πενήντα χρόνια (κατά δήλωσή του) στην Ανανεωτική Αριστερά και έχει βάλει πλώρη για τη Δεξιά, αποκαλεί τους κυβερνητικούς: «δολοφόνους και λήσταρχους εν αναμονή», «μικρούς Κουφοντίνες και Μπέρια», «ληστοσυμμορίτες, σταλινικά σκουπίδια». Περιγραφές που παραπέμπουν σε φρασεολογία ανακριτή την περίοδο του εμφυλίου και της χούντας.

Ο αντιπρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι έχει νταραβέρια με τη «17 Νοέμβρη» και ότι κάνει ρουσφέτια στον Κουφοντίνα γιατί από κάπου τον κρατάνε. Στοιχεία δεν προσκομίζει, αλλά δεν έχει σημασία. Η δουλειά να γίνεται και η ρετσινιά να μένει και να κυκλοφορεί. Σοβαρός παράγοντας της συντηρητικής παράταξης λέει ότι όσο κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η ελληνική σημαία θα κυματίζει μεσίστια.

Εθνικό πένθος διαρκείας, δηλαδή. Αλλοι απειλούν τον Τσίπρα ότι θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου (εκτελέστηκε), άλλοι, λόγιοι αυτοί, αφήνουν τη λογοτεχνική φλέβα τους να μεγαλουργήσει συνδυάζοντας το χρώμα των πουκαμίσων που φορούσε ο Τσίπρας τις μέρες των φονικών πυρκαγιών με την ελαστική συνείδησή του (μα, έχει συνείδηση;).

Ολοι αυτοί και πολλοί άλλοι και παλαιότερα και σήμερα υπόσχονται στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Ειδικά Δικαστήρια όταν επιτέλους επιστρέψουν στα πράγματα. Πάλι καλά που θα τους επιτρέψουν να απολογηθούν και δεν θα τους στείλουν κατευθείαν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας που θα φτιάξουν, δίνοντάς τους μόνο νερό και ψωμί. Αν μάλιστα δεν είχε καταργηθεί η θανατική ποινή, θα την εφάρμοζαν χωρίς περιττή καθυστέρηση για να απαλλαγεί η χώρα από τους ολετήρες.

Πρόκειται για κανονικό ξεσάλωμα. Πρωτοφανές; Κάθε άλλο. Εχουμε ξαναζήσει τέτοιες στιγμές υψηλού πολιτικού πολιτισμού. Δεν υπάρχει πρωθυπουργός που να μην έχει «στολιστεί» με χυδαίες ύβρεις από την αντιπολίτευση και τα όποια εχθρικά απέναντί του μέσα ενημέρωσης. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο «Εφιάλτης» για τη Δημοκρατική Παράταξη (λόγω της αποστασίας). Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο «αρχιερέας της διαπλοκής», ο «προδότης» (για τα Ιμια), ο «υπηρέτης των Αμερικανών» (για το «ευχαριστώ»), ο «ενδοτικός στην τουρκική επιθετικότητα» (για την υπόθεση Οτζαλάν).

Ο Κώστας Καραμανλής ήταν περίπτωση «κλωνοποιημένης Ντόλι», «ταβερνόβιος και αφασίας». Ο Γιώργος Παπανδρέου το «παιντί» και το «αμερικανάκι», «απλώς ο αχθοφόρος μεγάλου ονόματος» (και για τον Κώστα Καραμανλή είχαν πει τον συγκεκριμένο αφορισμό του Γεωργίου Παπανδρέου). Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάντως, έχουν εισπράξει τις περισσότερες… φιλοφρονήσεις. Μέχρι τώρα το προβάδισμα είχε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

Και τι δεν του είχαν σούρει η Δεξιά, οι αρθρογράφοι των φιλικών της μέσων ενημέρωσης και κάποιοι αριστεροί που είχαν χάσει το μέτρο. Πράκτορας της CIA, μεθύστακας, πράκτορας της Κα-Γκε-Μπε (όταν δεν αποδοκίμασε την κατάρριψη του νοτιοκορεατικού τζάμπο και όταν αρνήθηκε να καταδικάσει το πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι), αρχηγός της «17 Νοέμβρη», κλέφτης, απατεώνας, Δον Κορλεόνε, δημαγωγός, λαϊκιστής, επιρρεπής στον τρυφηλό βίο, σιδερένιος (ειρωνεία για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε).

Τα ίδια πάνω-κάτω έχει ακούσει και ο Τσίπρας. Βεβαίως οι εποχές έχουν αλλάξει και το κατηγορητήριο προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Είναι ύποπτος για χρηματισμό από τον Τσάβες και τον Μαδούρο (άρα απατεώνας), αντιγράφει το μοντέλο του Κιμ του Τρίτου (άρα οπαδός ολοκληρωτικών καθεστώτων), θαυμάζει τους λαϊκιστές ηγέτες της Νότιας Αμερικής, συνδέεται με τις ένοπλες οργανώσεις (μάλιστα η κυβερνητική εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου τον είχε κατηγορήσει ότι προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του), είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης που έχει γνωρίσει ο τόπος, διοικεί τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εθνικολαϊκιστής, αρχισυμμορίτης, επικεφαλής σπείρας, σκευωρός.

Πλούσιο το βιογραφικό και των δύο. Ωστόσο, στο νήμα ο Τσίπρας κερδίζει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ γιατί αυτόν τον απειλούν με εκτέλεση και επιπλέον είναι προδότης (Μακεδονικό), τίτλο που δεν «αξιώθηκε» να αποκτήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Συμπερασματικά: Κουβέντες του αέρα είναι όλες αυτές, για να ικανοποιείται ο σκληρός πυρήνας των φανατικών. Δεν τις πιστεύουν ούτε εκείνοι που τις λένε. Η κατάχρηση, όμως, έχει προκαλέσει σοβαρή ζημιά στο πολιτικό σύστημα. Η Δεξιά δεν έχει λόγο να αλλάξει τακτική. Στόχος της δεν είναι να αποδείξει ότι αυτή είναι υπόδειγμα υπεύθυνης, ενάρετης και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης.

Ξέρει ότι αν το επιχειρήσει, θα γελάσει και το ποικιλόχρωμο ερίφιο. Το παρελθόν της είναι κακόφημο και το παρόν της κάθε άλλο παρά εγγυάται ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Στόχος της είναι να αποδείξει ότι και η Αριστερά είναι μία από τα ίδια. Κι αυτό αν το πετύχει, θα συνιστά πανωλεθρία της πολιτικής. Ποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους από μια τέτοια εξέλιξη είναι φανερό: η διαπλοκή, οι κομπραδόροι και φυσικά η Ακρα Δεξιά.

Toυ Τάσου Παππά

Εφημερίδα των Συντακτών

…μέσα σε χριστιανική εκκλησία…

Η αιγυπτιακή αστυνομία απέτρεψε σήμερα μια επίθεση αυτοκτονίας σε χριστιανική εκκλησία, στο βόρειο τμήμα του Καϊρου, σύμφωνα με…
τα τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Ένας καμικάζι επιχείρησε να εισέλθει στην Εκκλησία της Παρθένου Μαρίας στη συνοικία του Καϊρου Σούμπρα Ελ Χέιμα, αλλά έφυγε όταν παρατήρησε ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας τα οποία έχουν τεθεί σε ισχύ για τη διάρκεια θρησκευτικών εορτασμών των Κοπτών Χριστιανών, ανέφερε η Egypt Today.

Σύμφωνα με το ίδιο έντυπο, η βόμβα την οποία έφερε ο επίδοξος δράστης εξερράγη ενώ εκείνος βρισκόταν σε αρκετά μεγάλη απόσταση από την εκκλησία. Κανένας -πέραν του δράστη- δεν σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε.

Οι αιγυπτιακές αρχές έχουν ενισχύσει τα μέτρα ασφαλείας σε εκκλησίες της χριστιανικής μειονότητας έπειτα από αρκετές επιθέσεις που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια.

Τον Δεκέμβριο του 2016 επίθεση στον Καθεδρικό Ναό των Κοπτών, στη συνοικία Αμπάσια του Καϊρου, σκότωσε 29 ανθρώπους και τραυμάτισε 47. Τον Απρίλιο του 2017, διπλή βομβιστική επίθεση σε εκκλησίες στις πόλεις Τάντα και Αλεξάνδρεια στοίχισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 48 ανθρώπους και προκάλεσαν τον τραυματισμό άλλων περίπου 90.

thetoc.gr