Την αλβανική σημαία έκαψαν μαθητές από το ΕΠΑΛ Ρεθύμνου στο προαύλιο του υπό κατάληψη ΤΕΙ Κρήτης. Οι μαθητές αφού αντικατέστησαν μια φθαρμένη ελληνική σημαία, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο, έκαψαν μία αλβανική που είχαν μαζί τους.

Aκολούθησε ανακοίνωση μελών αριστερών οργανώσεων με την οποία τονίζουν ότι μια μαθήτρια Αλβανικής καταγωγής που ήταν παρούσα στο περιστατικό… λιποθύμησε και τρομοκρατημένη(!) διεκομίσθη στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου.

Οι φοιτητές οργανώνουν ομάδες περιφρούρησης για να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Για το συμβάν έχει ενημερωθεί η αστυνομία και η εκπαιδευτική κοινότητα.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Συντονιστικού της κατάληψης του ΤΕΙ:

«Σήμερα στο χώρο του Τ.Ε.Ι. Ρεθύμνου έλαβε χώρα το εξής περιστατικό:Ομάδα μαθητών του Ε.Π.Α.Λ. Ρεθύμνου, το οποίο βρίσκεται δίπλα στον υπό κατάληψη χώρο του Τ.Ε.Ι. πρωτοβουλιακά αντικατέστησε την παλιά ελληνική σημαία που υπήρχε στον ιστό του σχολείου με καινούργια και κατόπιν έκαψαν μια αλβανική σημαία που είχαν μαζί τους. Το γεγονός αυτό τρομοκράτησε μαθήτρια Αλβανικής καταγωγής με αποτέλεσμα την λιποθυμία της και την μεταφορά της στο νοσοκομείο.

Το κάψιμο της σημαίας προκάλεσε την αντίδραση ατόμων που βρισκόντουσαν στο Τ.Ε.Ι. τα οποία παρενέβησαν. Ομάδα μαθητών συνοδευόμενη από καθηγητές επιχείρησε να δικαιολογήσει το γεγονός αποδίδοντας το σε παρεξήγηση. Καλούμε τον αλληλέγγυο κόσμο της πόλης του Ρεθύμνου να πλαισιώσει τον κατειλημμένο χώρο του Τ.Ε.Ι. για την βραδινή περιφρούρηση του χώρου καθώς και τις οποίες δράσεις τις επόμενες ημέρες.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Συντονιστικό Κατάληψης Τ.Ε.Ι. Ρεθύμνου 31/10/2018»

ethnikosmaxitis.gr

Ο Πρόεδρος Assad απευθυνόμενος σήμερα Τετάρτη στα μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου της Ειρήνης και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας της Δημοκρατικής Νεολαίας είπε:

Όταν οι αρχές είναι ρεαλιστικές και βασίζονται στη βούληση και στα συμφέροντα του λαού, αποτελούν ένα στέρεο θεμέλιο ενάντια στα στενά συμφέροντα ορισμένων δυτικών χωρών που ποτέ δεν διστάζουν να πυροδοτήσουν πολέμους για να επιτύχουν τα συμφέροντά τους εξαπλώνοντας τον εξτρεμισμό, την άγνοια και τη φτώχεια.

Πρόσθεσε : η προάσπιση των αρχών έχει ένα τίμημα, και πληρώσαμε ένα μεγάλο τίμημα για να διατηρήσουμε την πατρίδα μας και την απόφασή μας για ανεξαρτησία.

« Οι δυτικές χώρες δεν διστάζουν να προκαλέσουν τους πολέμους για τα συμφέροντά τους ενσπείροντας την εξτρεμιστική ιδεολογία που διαδόθηκε από την αμερικανική διοίκηση την δεκαετία του 80, γενικεύοντας την άγνοια προς διευκόλυνση της ανάμειξης των λαών στους πολέμους και εξαπλώνοντας τη φτώχεια στον κόσμο »,τόνισε ο al-Assad. (σελίδα Προεδρίας, sana)

dimpenews.com

η επόμενη αναθεωρητική Βουλή μπορεί να γίνει το 2031!..

Η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση αρχίζει για να κριθούν ποια άρθρα είναι αναθεωρητέα μέσα σε ένα κλίμα που μάλλον δεν προσφέρεται για συναίνεση -προϋπόθεση για κάθε αναθεώρηση -που θα αποφασίσει η επόμενη Βουλή. Αν…
την πρώτη φορά υπάρξει πλειοψηφία 180 βουλευτών, την επόμενη θα χρειαστούν 151 κι αντιστρόφως. Συνεπώς κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, αν δεν διασφαλίσει τη συναίνεση ενός του άλλου μεγαλύτερου, αλλιώς περισσότερων κομμάτων. Αυτή είναι άλλωστε και η βούληση του νομοθέτη.

Πιθανότατα αφότου η ΝΔ αποφάσισε να συμμετέχει στη διαδικασία θα αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ενώ η συζήτηση για τις σχέσεις κράτους- Εκκλησίας που μπορεί να προκαλέσει κυβερνητική κρίση στη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μάλλον γίνεται για να γίνει. Το να πειράξει κανείς το σχετικό άρθρο 3 για την επικρατούσα θρησκεία ή το προοίμιο- στο όνομα της Αγίας Τριάδας κι όχι π.χ. του Λαού- απαιτεί μια συναίνεση που δεν υπάρχει και μάλλον δεν θα υπάρξει ούτε στην επόμενη Βουλή.

Προφανώς η απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν οι επόμενες εκλογές- αν δεν υπάρξει η πλειοψηφία για να αλλάξει ο νόμος- δεν μπορεί να μπει στο Σύνταγμα και για πολλούς ούτε θάπρεπε. Μένει ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας για τον οποίο κατά καιρούς έχουν εκφραστεί διάφορες απόψεις- όπως απευθείας εκλογή από τον λαό- με κοινή συναίνεση στο ότι θα πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε η μη εκλογή του από 180 βουλευτές να μην οδηγεί σε εκλογές. Αυτό είναι ένα σημείο που μάλλον θα συναντηθούν περισσότερα από δύο κόμματα.

Η πρόταση του πρωθυπουργού είναι εφόσον δεν επιτευχθούν οι αυξημένες πλειοψηφίες των 200 και των 180 βουλευτών η διενέργεια μίας τελευταίας ψηφοφορίας που θα απαιτεί απλώς 151 βουλευτές, ενώ μία άλλη η απευθείας εκλογή από τον λαό με αναμέτρηση μεταξύ των δύο πρώτων υποψηφίων στην τελευταία άγονη ψηφοφορία της Βουλής. Η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας για το θέμα αυτό μάλλον εισακούγεται για να αποφευχθεί μια δυαρχία που θα συνιστούσε αλλαγή πολιτεύματος. Ο -συνταγματολόγος- Προκόπης Παυλόπουλος είχε ήδη ταχθεί το 2014, ως επικεφαλής της σχετικής Επιτροπής υπέρ της λύσης εάν αποβούν άκαρπες οι ψηφοφορίες στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου, τότε να εκλέγεται απευθείας απ’ τον λαό ο Πρόεδρος, για να μη διαλύεται η Βουλή και να μην προκηρύσσονται εκλογές.

Η πρόταση για εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας -δηλαδή να υπερψηφίζεται ταυτόχρονα και άλλος πρωθυπουργός» που έκανε ο πρωθυπουργός είναι μια ιδέα που μάλλον αιφνιδίασε τα κόμματα, όπως και η πρόταση για την υποχρέωση ο πρωθυπουργός να είναι απαραιτήτως αιρετός από τον ελληνικό λαό, δηλαδή βουλευτής. Η λεγόμενη «λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία» με δημοψηφίσματα έχει μάλλον απορριφθεί ήδη από άλλα κόμματα.

Το περίφημο άρθρο 16 -για την παιδεία και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια- δεν περιλαμβάνεται στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, άρα δεν μπορεί να συγκεντρώσει ούτε 151 βουλευτές -ώστε να χρειαστεί 180 στην επόμενη Βουλή- πράγμα που σημαίνει ότι μια τέτοια συζήτηση μπορεί να γίνει πέντε χρόνια μετά την επόμενη Βουλή- δηλαδή την επόμενη ….δεκαετία!

Υπό τις παρούσες συνθήκες η πιθανότητα συγκέντρωσης 180 ψήφων δεν υπάρχει και το ερώτημα είναι αν θα υπάρξει στην επόμενη Βουλή όπου σε κάθε περίπτωση θα χρειαστεί η συναίνεση του δεύτερου κόμματος ή συναίνεση τριών- ή και τεσσάρων κομμάτων- με ένα μικρό παράδοξο: να ψηφιστεί ένα άρθρο από 151 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων, ως αναθεωρητέο και να κριθεί από μια άλλη πλειοψηφία 180 βουλευτών.

Η μικρή και κρίσιμη λεπτομέρεια είναι αν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ και ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι επιχειρεί να «αποδράσει». Η στάση του Κινάλ που θέλει απλοποίηση της ίδιας της αναθεωρητικής διαδικασίας και τάσσεται υπέρ «µιας γενναίας συνταγµατικής αναθεώρησης» μπορεί να αποβεί καθοριστική, όπως και η θέση του για το άρθρο 16 -που άλλαξε- αλλά δεν είναι αποτελεσματική: όπως όλα δείχνουν οι αλλαγές στο σύνταγμα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς τη συναίνεση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων.

Το θέμα των σχέσεων Κράτους- Εκκλησίας -όπως είπε ο πρωθυπουργός- έχει ευρείες συναινέσεις αφού «ούτε η Εκκλησία ούτε η Πολιτεία θέλουν τον εναγκαλισμό τους εντός ενός θεσμικού πλαισίου που δημιουργεί σύγχυση για τα όρια και τους ρόλους τους». Το ερώτημα είναι τι σημαίνει στην πράξη «να κατοχυρωθεί ρητά στο Σύνταγμα η θρησκευτική ουδετερότητα του ελληνικού κράτους με ό,τι αυτό συνεπάγεται κανονιστικά και πρακτικά»- που κατά τον Αλέξη Τσίπρα θα βρει σύμφωνη και την Εκκλησία.

«Το ίδιο, εξάλλου, με έχει διαβεβαιώσει και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, με τον οποίο μας συνδέει αμοιβαία εκτίμηση και ο διάλογός μας έχει νομίζω εδώ και τρία χρόνια ωριμάσει αρκετά, ώστε να γνωρίζουμε πια τι είναι αναγκαίο και τι είναι αμοιβαία επωφελές, τόσο για την Εκκλησία όσο και για την Πολιτεία».

Το τι σημαίνει να προστατεύει το Σύνταγμα «δημόσια αγαθά, όπως το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια, από την επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας» είναι ένα ακόμα ερώτημα, όπως και το πως μπορεί να «κατοχυρώνει εμφατικά την προστασία της εργασίας και των εργαζομένων» ή να «αναγνωρίζει την αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό».

Προφανώς ένα σύνταγμα μπορεί να επικαλείται την προστασία της υγείας και της παιδείας και άλλων αγαθών, αλλά δεν μπορεί να δεσμεύει μια κυβέρνηση σε κάτι που δεν μπορεί να κάνει και πιθανότατα να οδηγήσει σε νέα προβλήματα όπως αυτό της πρόκλησης εκλογών λόγω αδυναμίας εκλογής προέδρου Δημοκρατίας. Η συνταγματική αναθεώρηση δεν μπορεί να εξαρτάται από πρόσκαιρες συμμαχίες -που θα ανατραπούν τις επόμενες εκλογές και η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάζει πολίτευμα ή να το τροποποιεί έστω με ενισχυμένες πλειοψηφίες.

Τα συντάγματα είναι ελλειπτικά ακριβώς επειδή προϋποθέτουν νόμους που εξαρτώνται από τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και δεν μπορούν να ρυθμίζουν επί μέρους ζητήματα όπως συμβαίνει με το άρθρο 16 που μάλλον είναι …αντισυνταγματικό! Η παιδεία μπορεί να είναι αποστολή του κράτους και όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα σε δωρεάν παιδεία, αλλά αυτό δεν μπορεί να εξαρτάται από την μορφή που θα έχουν τα πανεπιστήμια, ούτε να καθορίζει πόσα έτη θα είναι τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης.

Εν προκειμένω η «σύσταση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται»- αλλά όχι και κατώτατων, ωστόσο επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο κράτος με ένα τρόπο που ούτε η δωρεάν παιδεία για όλους διασφαλίζεται, η παραπαιδεία ανθεί και το κρατικό σχολείο είναι ταξικό σχολείο: η εμπορευματοποίηση της παιδείας συνυπάρχει με ένα κρατικό μοντέλο παιδείας γιατί η δωρεάν παιδεία -που ωστόσο κοστίζει- δεν αφορά τη νομική μορφή των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Τα κρατικά πανεπιστήμια που πάνε καλά δεν το οφείλουν στο ότι είναι κρατικά, αλλά στο ότι είναι αυτοδιοικούμενα.

Το ελληνικό Σύνταγμα -που καταψηφίστηκε από την Αριστερά- παγιδεύει την λειτουργία των πανεπιστημίων που μπορεί να μην είναι κρατικά ή ιδιωτικά, αλλά πάνω από όλα να είναι κοινωνικά και μη εμπορικά. Το παράδοξο είναι πως η Αριστερά υπεραμύνεται ενός άρθρου που ψήφισε άλλοτε η Δεξιά. Το Κινάλ αρνείται την απλή αναλογική, αν και ήταν προγραμματική -ξεχασμένη- θέση του ΠΑΣΟΚ. Αν μη τι άλλο η συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος θα θέσει πολλά ζητήματα για τα πολιτικά κόμματα, την ταυτότητα και την ιδεολογία τους.

Κατά τα άλλα τα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα πρέπει να συμφωνήσουν για να γίνουν αλλαγές- την ίδια ώρα που ετοιμάζουν το ένα για το άλλο εξεταστικές -ένα ακόμα θέμα που δεν φαίνεται να μπαίνει στον «διάλογο». Αν αυτή η Βουλή θα ψηφίσει για να αποφασίσει η επόμενη και η νέα αναθεώρηση δεν μπορεί να γίνει πριν περάσει πενταετία η επόμενη ευκαιρία για αλλαγές στο Σύνταγμα θα μπορούν να γίνουν μόνο αφού το 2024 μια άλλη Βουλή που μπορεί να προκύψει υπό κανονικές συνθήκες το 2027 θα ψηφίσει να είναι αναθεωρητική η Βουλή που θα προκύψει -αν δεν έχουμε πρόωρες εκλογές- το 2031…

Η σημερινή Βουλή μπορεί να αποφασίσει ποιες διατάξεις πρέπει να αναθεωρηθούν. Η επόμενη Βουλή δεν μπορεί να προσθέσει στις υπό αναθεώρηση διατάξεις και άλλες, ούτε δεσμεύεται ως προς το περιεχόμενο που θα προσδώσει στις υπό αναθεώρηση διατάξεις. Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση του Συντάγματος πριν περάσει πενταετία από την περάτωση της προηγούμενης.

«Αν η πρόταση για αναθεώρηση του Συντάγματος λάβει την πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, όχι όμως και την πλειοψηφία των τριών πέμπτων, η επόμενη Βουλή μπορεί να αποφασίσει με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των μελών της».

Αυτό σημαίνει ότι η επόμενη Βουλή μπορεί να μην μπορεί να αναθεωρήσει άρθρα που αυτή αποφάσισε να αναθεωρήσει. Υπάρχει όμως μία αναθεώρηση που μπορεί να λύσει το πρόβλημα και να επιτρέψει αλλαγές χωρίς να χρειαστεί μια δεκαετία στην οποία μπορούν να συναινέσουν τα κόμματα: η κατάργηση του χρονικού περιορισμού της πενταετίας, αν όχι το κάθε Βουλή να μπορεί να είναι αναθεωρητική.

Προφανώς ένα πιο εύκαμπτο Σύνταγμα μπορεί περιέχει κινδύνους, αλλά κι ένα δύσκαμπτο Σύνταγμα μπορεί να δημιουργεί αδιέξοδα -που μπορεί και να υπάρχουν και στις δημοκρατίες. Ποιος μπορεί να είναι υπερήφανος για τις παραγραφές υπουργικών κακουργημάτων; Η εκλογή προέδρου και ο νόμος περί ευθύνης των υπουργών είναι τα μόνα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε την επόμενη δεκαετία;

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν μπορεί να γίνονται αλλαγές χωρίς ευρύτατες συναινέσεις, αλλά αν ένα κόμμα μπορεί να μπλοκάρει τις αλλαγές που θα απαιτηθούν στο μέλλον, αφού όλες οι συζητούμενες αλλαγές δεν θίγουν τον πυρήνα του προβλήματος που είναι περισσότερη δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Προφανώς αν το πρόβλημα είναι στο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λυθεί ούτε με πολιτειακές αλλαγές, ούτε πολύ περισσότερο με ένα -άκαμπτο κιόλας για δέκα χρόνια- εκλογικό σύστημα.

Που σημαίνει ότι καλώς ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε μια συζήτηση για το πολιτικό σύστημα, τις σχέσεις κράτους -εκκλησίας- την λειτουργία των κομμάτων και τον πολιτικό «επαγγελματισμό», αλλά αυτή θα κρατήσει πολύ και δεν μπορεί να τελειώσει με τις -αναγκαίες- συνταγματικές αλλαγές που αφορούν ένα πεδίο πέρα από την απλοϊκή άποψη πως όταν έχουμε πρόβλημα με το πολιτικό σύστημα αρκεί να αλλάξουμε το Σύνταγμα.

Άλλωστε η διαφθορά δεν υπάρχει επειδή δεν υπάρχουν νόμοι για τη διαφθορά -ακόμα κι αν την …παραγράφουν, ούτε η διαπλοκή θα πάψει αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται απευθείας από τον λαό ή αν ξαφνικά η Ελλάδα γίνει προεδρική δημοκρατία. Πράγμα που σημαίνει πως οι βασικές αλλαγές που απαιτούνται στην Ελλάδα θα πρέπει να αναζητηθούν πέρα από ένα άλλωστε «καλό» Σύνταγμα…

Νίκος Λακόπουλος

Τη δεκαετία του ’70 τα κόμματα, πέραν της Νέας Δημοκρατίας, είχαν εξαιρετική οργανωτική δομή και μεγάλη διάχυση στην κοινωνία. Αν την εποχή που ο Καραμανλής προετοίμαζε την…
είσοδό μας στην ΕΟΚ προκαλείτο συλλογή υπογραφών για Δημοψήφισμα από όλα τα κόμματα που αντιδρούσαν στην ιστορική πρωτοβουλία, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα.

Η περίπτωση να ήμασταν σήμερα μία πτωχευμένη χώρα με δραχμές δεν μπορεί να αποκλειστεί από κανένα, αν σκεφτεί κανείς ότι ούτε οι συντηρητικοί ψηφοφόροι τότε είχαν συνειδητοποιήσει την τεράστια σημασία που θα είχε για το μέλλον της χώρας η εισδοχή στην ΕΟΚ, και ίσως η συμμετοχή τους δεν θα είχε τη μαζικότητα που σίγουρα θα πετύχαιναν οι αριστερές κινητοποιήσεις. Οι μεγάλες αλλαγές που επέφερε στο Οικογενειακό Δίκαιο το ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη του τετραετία, είχαν προκαλέσει σεισμό στη συντηρητική μας κοινωνία.

Οι φοβικές αντιδράσεις για τις πρωτόγνωρες για τα ήθη μας προτάσεις, στις οποίες ασφαλώς πρωτοστατούσε πάλι η Εκκλησία, διαπερνούσαν οριζοντίως το πολιτικό φάσμα. Ακόμα και μέλη του ΚΚΕ δεν μπορούσαν να αποδεχτούν την αποποινικοποίηση της μοιχείας και τη διατήρηση του επωνύμου της συζύγου. Το πιθανότερο είναι ότι αν γινόταν ένα δημοψήφισμα την εποχή εκείνη, που θα οργάνωνε η Ιερά Σύνοδος ή η Νέα Δημοκρατία (που είχε βγει στα κάγκελα με το σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ διαλύει την οικογένεια»), θα είχε ως αποτέλεσμα ακόμα να τυλίγουν τις μοιχαλίδες στα σεντόνια. Σύνταγμα: Οι προτάσεις που δεν τολμούν να κάνουν… Πατήστε εδώ Αλλά ας έλθουμε στο παρόν. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν είναι δυνατόν να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες υπογραφές για να προκληθεί δημοψήφισμα με το αίτημα «κανείς μετανάστης στη χώρα μας»; Μπορεί κανείς να προδικάσει το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας για το θέμα; Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι αν υπήρχε ήδη η δυνατότητα δεν θα προκαλείτο δημοψήφισμα για το όνομα της ΠΓΔΜ;

Εδώ δεν χρειάζονται υποθέσεις για το αποτέλεσμα – όλοι το γνωρίζουμε. Πόσο μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα θέματα της δικαιωματικής ατζέντας που επιτέλους τακτοποιήθηκαν νομοθετικά τα τελευταία χρόνια, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, η αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια κ.λπ. δεν θα κινητοποιούσαν συλλογές υπογραφών; – μη λησμονούμε ότι έχουμε μια κοινωνία με ισχυρούς ομοφοβικούς, θρησκόληπτους, ρατσιστικούς θύλακες. Και ακόμα και αν το αποτέλεσμα τέτοιων δημοψηφισμάτων ήταν το ευκταίο, ποιος ο λόγος να προκληθεί κοινωνικός διχασμός, ποιος ο λόγος να βρίσκουν επίσημο προεκλογικό βήμα τα λούμπεν ακροδεξιά φαντάσματα για να εξακοντίζουν χυδαίες επιθέσεις σε κοινωνικές μειονότητες; Ας μη μιλήσουμε για τα Μνημόνια γιατί θα πικραθούμε. Οχι μισό αλλά τρία εκατομμύρια υπογραφές θα μάζευαν και τώρα θα ήμασταν μια χαρούμενη, αμεσοδημοκρατική, πτωχευμένη χώρα. Και η μόνη περίπτωση να είχαμε διασωθεί θα ήταν αν οι πολιτικές ηγεσίες έγραφαν τη λαϊκή ετυμηγορία στα παλιά τους παπούτσια, όπως έκανε ο Τσίπρας.

Στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουν οι πολιτικοί. Αυτοί έχουν την εξουσία, τη νομιμοποίηση και την ευθύνη. Αυτοί οφείλουν να έχουν τη νηφαλιότητα, τις ακριβείς πληροφορίες, την επίγνωση των συσχετισμών και των συνεπειών, το ανοιχτό βλέμμα στο σύγχρονο κόσμο. Εμείς οφείλουμε να εκλέγουμε ηγεσίες που πραγματικά θα καθοδηγούν την κοινωνία και δεν θα περιμένουν να κρυφτούν πίσω από αυτήν. Γιατί τότε υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να παραχωρηθεί εξουσία σε συντηρητικούς μηχανισμούς με μεγάλη επιρροή, όπως είναι η Εκκλησία, ή, ακόμα χειρότερα, σε οργανωμένες σκοτεινές δυνάμεις όπως είναι η Χρυσή Αυγή…

Ανδρέας Πετρουλάκης