Στην πολιτική ισχύει ένας απαράβατος κανόνας: όταν μια πολιτική εξουσία, ένα κόμμα παράγει πολιτική, παρεμβαίνει αποφασιστικά στις εξελίξεις, διατυπώνει συγκεκριμένες θέσεις και…
λύσεις, προβάλλει τις αξίες και το όραμά του για το αύριο, ενώ την ίδια ώρα ο πολιτικός του αντίπαλος όχι μόνο δεν αντιπαραθέτει προτάσεις και λύσεις αλλά «αποσύρεται» από την πραγματικότητα, αρκούμενος στην υπονόμευση και σε μια τυφλή και άνευ όρων και ορίων σύγκρουση, τότε έχουμε μπροστά μας το φαινόμενο του πολιτικού και ιδεολογικού εκφυλισμού.

Η ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη ΝΔ αποτελεί ένα κατεξοχήν παράδειγμα πολιτικού εκφυλισμού. Η ηγεσία της και οι προπαγανδιστικοί της μηχανισμοί δεν απευθύνονται ευθέως στην κοινωνική-εκλογική της βάση με προγράμματα και θέσεις. Αντίθετα επιδιώκουν και προσδοκούν να λάβουν την ψήφο των πολιτών ως άρνηση και απόρριψη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης και όχι ως θετική επιλογή προς το κόμμα της ΝΔ και την ηγεσία του. Αυτή ακριβώς η αρνητική «στρατηγική» οδηγεί ευθέως στον πολιτικοϊδεολογικό εκφυλισμό της ΝΔ και στον πλήρη εξευτελισμό των πρακτικών και της στάσης της σε μείζονος, μάλιστα, σημασίας προβλήματα. Πώς και πότε όμως το φαινόμενο του πολιτικού εκφυλισμού εκδηλώνεται στην ηγεσία και στο κόμμα της ΝΔ;

Όταν διαδραματίζουν συνειδητά τον ρόλο του εθνικού προβοκάτορα, καλώντας τους ξένους επενδυτές να μην έρθουν στη χώρα, γιατί «η ελληνική κυβέρνηση καταστρέφει την οικονομία», και ταυτόχρονα ικετεύουν τους ξένους ηγέτες να περικόψουν τις συντάξεις. Όταν, ταυτόχρονα, λοιδορούν και απαξιώνουν ξένους ηγέτες και θεσμικούς ευρωπαϊκούς παράγοντες που τολμούν να διατυπώσουν θετικές κρίσεις για την πορεία της οικονομίας και της χώρας.

Όταν άγονται και φέρονται από τους ολιγάρχες και τα «διαπλεκόμενα», όταν εμπλέκονται «μέχρι τον λαιμό» σε σκάνδαλα, όταν έχουν μετατρέψει την ατιμωρησία και τον ευτελισμό του νόμου σε καθεστώς, το οποίο μάλιστα επιδιώκουν να διαιωνίσουν.

Όταν δεν σέβονται και δεν διστάζουν να «εργαλειοποιούν» το ίδιο το Σύνταγμα ή την Εκκλησία προκειμένου να εντάξουν και να χρησιμοποιήσουν ως «πολεμικό εφόδιο» στο πλαίσιο του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου κάθε ύπατο θεσμό, κάθε «ιερό και όσιο».

Όταν υιοθετούν ή και κατασκευάζουν ψευδείς ειδήσεις ή διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα μέσω των προπαγανδιστικών μηχανισμών των ολιγαρχών, οι οποίοι έχουν αναλάβει «αντ’ αυτών» το έργο της ανατροπής της κυβέρνησης. Όταν η απαξίωση και ο ευτελισμός της δημόσιας ζωής, ο «πολιτικός βούρκος» αποτελούν γι’ αυτούς τον ζωτικό πολιτικό τους χώρο.
Όμως ο πολιτικός εκφυλισμός της ΝΔ και της ηγεσίας της δεν στρέφονται μόνο προς το «περιβάλλον» της. Αφορά κατεξοχήν στο εσωτερικό της, στην ίδια της την υπόσταση και στην προοπτική της.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί απλώς ένα «προϊόν συμβιβασμού», ένα «εργαλείο» στη μάχη για την παλινόρθωση. Όμως ο Αντώνης Σαμαράς (και η ακροδεξιά του) ονειρεύεται την επάνοδό του στην ηγεσία της ΝΔ. Η Ντόρα Μπακογιάννη έχει δρομολογήσει τον υιό της προς την ίδια κατεύθυνση… Οι δε «καραμανλικοί» επιδιώκουν τη ρεβάνς για τον παραμερισμό τους και την ακροδεξιά αλλοίωση της ΝΔ… Αυτό είναι το ενδογενές πεδίο του πολιτικοϊδεολογικού εκφυλισμού της ΝΔ, το οποίο και προφανώς θα έχει «συνέπειες» στην εκλογική αναμέτρηση…

Στο αντίπαλο «στρατόπεδο» ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση προωθούν και λύνουν προβλήματα, παρεμβαίνουν και επουλώνουν σταδιακά τις «πληγές» και τα κοινωνικά «ρήγματα» των μνημονίων, απευθύνονται άμεσα και με ειλικρίνεια στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, έχουν αίσθηση και γνώση των ιστορικών προτεραιοτήτων και δυσκολιών και καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να ανταποκριθούν.

Κι απέναντι η ΝΔ και η ηγεσία της, συνεπικουρούμενες από τις κομματικές τους «βακτηρίες», «εκπέμπουν» το ψεύδος, τον διχασμό, την καταστροφολογία.. την μεγάλη άρνηση… Κι αυτήν ακριβώς την άρνηση θα την εισπράξουν αυτούσια την κατάλληλη ώρα…

Μενέλαος Γκίβαλος

που τραβάνε για τις αυτοδιοικητικές…

Νεφέλη Λυγερού

Δυστοκία επικρατεί στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου σχετικά με την ανεύρεση υποψηφίου για το Δήμο Αθηναίων και…
ευρύτερα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Έχουν παραγγελθεί αρκετές κρυφές δημοσκοπήσεις που εστιάζονται σε διαφορετικά πρόσωπα, χωρίς να έχει βρει εκείνο που θα εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή πορεία. Το ίδιο έκανε και για την περιφέρεια Αττικής, στην οποία δοκίμασε και συνέκρινε την απήχηση της Ρένας Δούρου, του Νίκου Παππά και του Αλέξη Χαρίτση. Προς μεγάλη απογοήτευση τους και τα τρία αυτά πρόσωπα απέτυχαν να αποσπάσουν υψηλή δημοφιλία.

Στο δήμο Αθηναίων το Μαξίμου έχει φλερτάρει με πολλούς δυνητικούς υποψήφιους, οι οποίοι στο τέλος κρίθηκαν ακατάλληλοι να σηκώσουν τέτοιο βάρος. Με την επίσημη ανακοίνωση αφ’ ενός της υποψηφιότητας του Κώστα Μπακογιάννη, αφ’ ετέρου του Παύλου Γερουλάνου όχι μόνο αποσαφηνίστηκε σε μεγάλο βαθμό ο προεκλογικός χάρτης, αλλά και εντάθηκε η πρόκληση που έχει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι μυστικό ότι το ζήτημα αυτό όχι μόνο έχει απασχολήσει, αλλά έχει διχάσει τις φατρίες της Κουμουνδούρου. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ότι μία ομάδα μέσα στην κυβέρνηση και μάλιστα κοντά στον Αλέξη Τσίπρα πρότεινε σαν διέξοδο στο αδιέξοδο ως κίνηση παράκαμψης την υποστήριξη του Κώστα Μπακογιάννη! Συνεργάτης του πρωθυπουργού, έχοντας εξασφαλίσει την σύμφωνη γνώμη και άλλων στελεχών, εξέφρασε την άποψη ότι με τον τρόπο αυτό θα είχαν πολλαπλά οφέλη.

Από τη μία θα αιφνιδίαζαν την αξιωματική αντιπολίτευση, στριμώχνοντας ιδιαίτερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την άλλη, θα αποδείκνυαν εμπράκτως την «διάθεση τους να μην κινηθούν μικροκομματικά, αλλά υπερκομματικά. Εξάλλου, και ο ίδιος ο Μπακογιάννης ως υπερκομματική επιλογή πλασάρεται», έλεγε το ίδιο στέλεχος. Τέλος, ως κόμμα εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γλίτωνε την ηχηρή έλλειψη μίας ανταγωνιστικής υποψηφιότητας που θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις τον δήμο, ή τουλάχιστον να καταφέρει να περάσει στον δεύτερο γύρο.

Μετά βδελυγμίας
Σε αυτή την πρόταση, όμως, αντέδρασε σφόδρα μία άλλη ομάδα του κόμματος, η οποία απέρριπτε μετά βδελυγμίας και την επιλογή του Παύλου Γερουλάνου ως ελιτίστικη. Χαρακτηριστική είναι μία άτυπη μεταμεσονύκτια συζήτηση στο γνωστό στέκι του Παγκρατίου, όπου μία παρέα προβεβλημένων στελεχών σχολίαζαν μεταξύ τους πως είναι «αστείο να μιλάμε ταξικά, υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των πολλών και να δίνουμε χρίσμα στον Γερουλάνο, ο οποίος εκπροσωπεί τους λίγους». Τί και αν η συγκεκριμένη παρέα απολάμβανε ένα ουίσκι αμέσως μετά, η τιμή του οποίου είναι απαγορευτική για πολλούς πολίτες, τα συμφέροντα των οποίων λένε πως προστατεύουν.

Η πραγματικότητα, πάντως, είναι ότι οι υποψήφιοι για τους δύο μεγάλους δήμους θα επιλεγούν από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, με τη συνεργασία του Πάνου Σκουρλέτη, ο οποίος έχει αναβαθμισμένο ρόλο ως Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερη επιρροή. Κοινό μυστικό αποτελεί ότι κινείται παρασκηνιακά, επιχειρώντας να προωθήσει άτομα της επιρροής του και προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα άτυπο αντίβαρο στο Μαξίμου. Πάντα με επίκεντρο τον ίδιο, άντε και συμπλέοντας συχνά πυκνά με το Νίκο Φίλη.

Ο τελευταίος πρότεινε ως υποψήφιο δήμαρχο τον καθηγητή Νίκο Μπελαβίλα, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της «Ανάπλασης Αθήνα ΑΕ». Επιλογή που υποστήριξε και ο Πάνος Σκουρλέτης. Η δημόσια άρνηση του Μπελαβίλα θύμωσε το πρωθυπουργικό περιβάλλον που έκανε λόγο για μία «δημόσια απόρριψη που δεν ήταν αναγκαία». Στέλεχος που έχει εικόνα των σχετικών συζητήσεων και τηλεφωνημάτων που έγιναν στην Κουμουνδούρου το μεταφέρει πιο απλά: «φάγαμε μία χυλόπιτα, πριν καν υπάρξει φλερτ».

Τρικλοποδιές από το “βαθύ κόμμα”
Όπως και να έχει, τη στιγμή που Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Σκουρλέτης συνεργάζονται στενά για τις δημοτικές εκλογές, ο γραμματέας του κόμματος διατηρεί την ατζέντα του. Κάτι, άλλωστε, που γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος όμως λέγεται ότι προσδοκά από τον αυτονομημένο επικεφαλής της Κουμουνδούρου να πείσει το “βαθύ κόμμα” να μην σκέφτεται με όρους κόμματος του 3-4%. Αυτό, όμως, δεν έχει επιτευχθεί, αν σκεφτεί κανείς ότι το “βαθύ κόμμα” φαίνεται να είναι αυτό που βάζει τρικλοποδιές στα κυβερνητικά ανοίγματα.

Τί και αν το Μαξίμου έδωσε τις ευλογίες του στην υποψηφιότητα του νυν περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρου Αρναουτάκη; Στελέχη από όλη την Κρήτη και οι νομαρχιακές οργανώσεις του Ηρακλείου και του Λασιθίου αντέδρασαν. Το ίδιο συνέβη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως σε αυτή του Δημάρχου Νίκαιας-Ρέντη Γιώργου Ιωακειμίδη και της Δημάρχου Αγίου Δημητρίου Μαρίας Ανδρούτσου.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον δήμο Αθηναίων, που εκ των πραγμάτων αποτελεί το μεγάλο κυβερνητικό στοίχημα. Το όνομα του Γαβριήλ Σακελλαρίδη έπεσε στο τραπέζι, αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες, το άλλοτε αγαπημένο παιδί του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους. Το ίδιο και ένας διαπρεπής καθηγητής του εξωτερικού που επιστημονικά ασχολείται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στο Μαξίμου τώρα ψάχνουν μία υποψηφιότητα τύπου Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Αν και το επιχείρημα που αφήνει να διαρρεύσει το Μαξίμου είναι ότι προτιμάει άφθαρτα νέα πρόσωπα, καθώς δεν θέλει να «θυσιάσει» κορυφαίους υπουργούς, όπως τον Αλέξη Χαρίτση και την Έφη Αχτσιόγλου, η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Οι παραπάνω υπουργοί δεν τραβάνε ιδιαίτερα στις δημοσκοπήσεις. Σε κλειστές συσκέψεις έχει εκφραστεί η άποψη πως εάν καταβαραθρωθεί πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού θα συνιστά μεγάλο πολιτικό πλήγμα, το οποίο θα επηρέαζε την εικόνα και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα.

2 σε 1
Γυρεύοντας λοιπόν νέα, άφθαρτα και συμπαθητικά πρόσωπα με τα οποία θα μπορούσε να ταυτιστεί ο κόσμος, προτάθηκε και ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης. Σε αυτόν είχε αρχικά ποντάρει και το ΚΙΝΑΛ, πριν την επικράτηση του Παύλου Γερουλάνου. Στον ΣΥΡΙΖΑ μέτρησαν την καταγωγή του θετικά. Είναι γιος του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ιστορικού στελέχους της ανανεωτικής Αριστεράς. Για την ακρίβεια εντός Μαξίμου ακούστηκε το εξής σχόλιο: «Και συσπειρώνει το κοινό μας και επιβεβαιώνει το άνοιγμά μας προς το κέντρο». Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή. Πόσο μάλλον, όταν η ενασχόλησή του με το μεταναστευτικό είναι η αρμοδιότητά του στο Δήμο μέχρι σήμερα.

Φαβορί, όμως, θεωρείται ο σημερινός υφυπουργός Εργασίας Νάσος Ηλιόπουλος. Πέρα από την ηλικία του, καθώς είναι μόλις 35 ετών, έχει δύο πλεονεκτήματα. Αποτελεί παιδί του Μαξίμου και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, ενώ ενώνει Μαξίμου και Κουμουνδούρου, μιας και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις τάξεις του κομματικού μηχανισμού. Στις συσκέψεις που έχουν γίνει όλοι συμφώνησαν ότι μπορεί να χτιστεί η εικόνα του ως ο αυτοδημιούργητος νέος που δεν έχει πλάτες.

Ο νέος πολιτικός που δεν φοβάται να τα βάλει με την «οικογενειοκρατία» του Κώστα Μπακογιάννη και το «κατεστημένο» του Παύλου Γερουλάνου. Οι κρυφές δημοσκοπήσεις, όμως, είναι αποθαρρυντικές. Έδειξαν ότι πρόκειται για ένα κυβερνητικό στέλεχος που παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η υποψηφιότητά του έχει απορριφθεί.

Ο Πάνος Σκουρλέτης είναι ιδιαίτερα απασχολημένος με τις αυτοδιοικητικές εκλογές, καλώντας να λύσει γρίφους, όχι μόνο στην πρωτεύουσα. Εξάλλου, αυτός είναι που έχει αναλάβει να μοιράσει το χρίσμα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, εξ ου και ταξιδεύει συνεχώς. Η επίσκεψή του στην Πάτρα είχε ως στόχο να αμβλύνει τις αντιδράσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του κόμματος. Για την ακρίβεια, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται τριχοτομημένος ως προς την επιλογή υποψηφίου για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Η μία τάση προτείνει να στηριχτεί από τον πρώτο γύρο η υποψηφιότητα του Απόστολου Κατσιφάρα.

Πονοκέφαλος από βορρά
Εκτός από την Πάτρα, πάντως, ο γενικός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να πείσει πολλά στελέχη να στηρίξουν εξωκομματικούς. Οι περισσότεροι επιμένουν σε αυτόνομα ψηφοδέλτια, ώστε το κόμμα να τεστάρει τις δυνάμεις του. Άλλα στελέχη την ίδια ώρα θεωρούν πλέον –μετά και τις τοποθετήσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα– ως μονόδρομο τις συνεργασίες.

Ένας ακόμα κυβερνητικός πονοκέφαλος έρχεται από το Βορρά. Στον Δήμο Θεσσαλονίκης, όσο δεν αποφασίζει ο Γιάννης Μπουτάρης αν θα είναι τελικά υποψήφιος, μεγαλώνει και η ανησυχία στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο Μαξίμου -και όχι μόνο- δεν κρύβουν την ενόχλησή τους για μια κωλυσιεργία που μυρίζει «προσωπικούς σχεδιασμούς». Η αλήθεια είναι ότι πλέον έχουν διεξαχθεί πολλές και ενδελεχείς συζητήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της «Πρωτοβουλίας», ώστε να υπάρξει το επόμενο διάστημα ένας κοινός βηματισμός. Δεν αποκλείεται μάλιστα τις επόμενες ημέρες να υπάρξει και τηλεφώνημα από την Αθήνα στο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι προθέσεις του.

Παρ’ όλα αυτά, παροικούντες την Ιερουσαλήμ ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά παράλληλα δικό του άνθρωπο στη συμπρωτεύουσα. Ακόμα και αν δεν διεκδικήσει αυτή τη φορά την δημαρχία να είναι ο άνθρωπος του Μαξίμου εκεί, ο άνθρωπος της επόμενης ημέρας στον δήμο. Το ενδεχόμενο να παίξει αυτό τον ρόλο η Κατερίνα Νοτοπούλου δεν έχει ακόμα αποκλειστεί. Το Μαξίμου είναι σχετικά ευχαριστημένο από αυτήν, αν και αναγνωρίζουν ότι επικοινωνιακά ακόμα χωλαίνει. «Ένας έμπειρος αντίπαλος θα την έκανε κομματάκια».

Όσον αφορά την περιφέρεια, ακόμα παραμένει γρίφος το πρόσωπο που θα σηκώσει το βάρος να εκπροσωπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Μπορεί ο Απόστολος Τζιτζικώστας να είναι το αδιαμφισβήτητο φαβορί, αλλά λέγεται ότι ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι ο Μάρκος Μπόλαρης έχει ένα ταλέντο να μιλάει σε ακροατήρια, που ακόμα και σήμερα γυρνούν την πλάτη στο κυβερνών κόμμα…

slpress.gr

Μπλέχτηκαν τα ποτάμια και οι χείμαρροι στο OPEN. Γέμισε νερό το στούντιο. «Είστε…
χείμαρρος», είπε η Στάη στον Βενιζέλο.

Κι εκείνος το ανταπέδωσε: Αν είμαι χείμαρρος εγώ, είστε κι εσείς χείμαρρος κ. Στάη, ακόμη περισσότερο.

Και κοπάνησε και το αστειάκι του: Με δυο χείμαρρους εδώ μέσα πλημμυρίσαμε…

Οι παλιοί δημοσιογράφοι το ξέρουν. Σε δυο περιπτώσεις ο συντάκτης έχανε τη δουλειά του -ειδικά αν ήταν υπότροπος: στη…
γκάφα και στη διάψευση.

Όταν μια ή περισσότερες εφημερίδες είχαν θέμα από τον τομέα της αρμοδιότητας σου, που δεν είχες εσύ, έπαιρνες το δρόμο για το λογιστήριο χωρίς συζήτηση.

Όταν η εφημερίδα έπαιρνε την ευθύνη να δημοσιεύσει στην πρώτη σελίδα της μια είδηση -ή ένα ρεπορτάζ -με την υπογραφή σου και προέκυπτε ότι δεν ήταν ακριβές, έμπαινες στο ψυγείο και αν το κακό συνεχίζονταν έπρεπε να ψάξεις αλλού για δουλειά.

Και στις δυο περιπτώσεις αυτό έμπαινε στο «βιογραφικό» σου και σε συνόδευε στον επαγγελματικό βίο σου.

Οι παλιοί διευθυντές –και οι εκδότες- δεν ήταν αγριάνθρωποι. Δεν απέλυαν κόσμο με χαρά. Με πόνο ψυχής το έκαναν. Αλλά το έκαναν. Γιατί ήξεραν πως ο αναγνώστης είναι πάνω από πάνω από τον συντάκτη. Και δεν μπορείς να τον κοροϊδεύεις. Από τη δραχμούλα του υπάρχεις ως εφημερίδα…

Με τις απολύσεις αυτού του τύπου δεν ήθελαν να τιμωρήσουν τους απρόσεκτους συντάκτες. Πρωτίστως ήθελαν να προστατεύσουν την έννοια της είδησης, την εφημερίδα τους και το κοινό τους. Τότε οι αναγνώστες πίστευαν στην εφημερίδα τους – οποία εφημερίδα επέλεγαν. Γιατί οι -μεγάλες- εφημερίδες δεν εξαπατούσαν τους αναγνώστες’

Κρεμούσαν στα μανταλάκια την αλήθεια, όπως την έβλεπαν, και τη πολιτική γραμμή τους, όπως την επέλεγαν. Αλλά δεν εξαπατούσαν κανέναν. Ούτε έκαναν δημοσιογραφία κατά τα οικονομικά συμφέροντα του ενός και του άλλου.

Πολύ περισσότερο για τα παρασυμφέροντα. Σε έγκριτη εφημερίδα απολύθηκε συντάκτης γιατί είχε γραφεί τρεις συνεχόμενες φορές το όνομα μεγαλοδικηγόρου και αυτό καθιστούσε τον συντάκτη ύποπτο συναλλαγής.

Δεν είχε έλθει η εποχή που πιο δημοσιογράφοι έγραφαν με το αζημίωτο και ο νοών νοείτω. Ούτε πλούτιζαν, πέρα από το μισθό τους εμπορευόμενοι πληροφορίες. Συντάκτης που κατασκεύαζε είδηση ή ρεπορτάζ έπαιρνε πόδι με τα ανάλογα μπινελίκια. Και ήταν δακτυλοδεικτούμενος.

Ήταν η εποχή που ο αρχισυντάκτης σου έλεγε: «Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που γράφεις; Μην μας κόψουν την ατέλεια χάρτου». Αλλά εκείνη την εποχή τις εφημερίδες δεν τις έγραψαν απλώς πραγματικοί δημοσιογράφοι -με τον ιδρώτα τους, αλλά τις είχαν και πραγματικοί εκδότες.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς περάσαμε στην εποχή του σχοινιού και του παλουκιού. Δεν θέλουμε να δούμε την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον Λαμπράκη, τη Βλάχου, τον Τεγόπουλο, τον Μπότση, τον Παπαγεωργίου και τους σημερινούς πραγματικούς και αφανείς ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.

Τις τελευταίες μέρες πρώην μεγάλη εφημερίδα, με ιστορικό τίτλο, έφαγε δυο ηχηρές πρωτοσέλιδες διαψεύσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε για την ίδια, ούτε για άλλα ΜΜΕ. Ο Λέων Καραπαναγιώτης θα είχε ξηλώνει μέχρι και τα ντουβάρια.

Σήμερα σιγά μη στάξει η ούρα του γαϊδάρου. Στις παλιές εποχές τέτοια λάθη τα πληρώνει καμία φορά ολόκληρο το επιτελείο, γιατί αλλιώς ο εκδότης δεν θα είχε μούτρα να βγει στην πιάτσα με τόσο εμφανείς αποδείξεις κακής ενημέρωσης. Αλλά πλέον πρώτοι οι δημοσιογράφοι έχουν συνηθίσει το τέρας. Προφανώς γιατί πολλοί από αυτούς έχουν αρχίσει να του μοιάζουν…

Γ. Λακόπουλος