
Άγγελος, Όλιβερ, Άλκης και η λίστα συνεχίζεται…
Ησύχασε και δεν πονάει πια. Ησύχασε και δεν θα φοβηθεί ποτέ ξανά. Ησύχασε και χάρισε ζωή σε δυο ανθρώπους. Ο Άγγελος μας αποχαιρέτησε και μας άφησε με το θυμό και τις τύψεις μας.
Το χρονικό το γνωρίζετε όλοι. Ένας νταής και μια βλαμμένη βρήκαν το μωρό και ξέσπασαν επάνω του όλη την σκατοψυχιά τους. Το σακάτεψαν, το βασάνισαν και το σκότωσαν. ‘Μούδιασε’ η κοινωνία που τρία χρόνια δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Ή δεν ήθελε να πάρει χαμπάρι.
Οι γιατροί, οι χειρούργοι, οι ιατροδικαστές λύγισαν μπροστά στο μακελειό. Οι τηλεοράσεις βούιξαν για την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Θαύμασαν τη γιαγιά που δώρισε τα όργανα του παιδιού (να που είχε γλυτώσει και κάτι στο σώμα του Άγγελου). Πάμε για άλλα τώρα.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε…
Ήταν 2022 όταν συγκλονιστήκαμε από τον φόνο του Όλιβερ στην Αράχωβα. Και τότε η (πρώτη) κτηνίατρος που εξέτασε τον άτυχο σκύλο κατέγραψε τα απαίσια ευρήματα της. Άγριο ξυλοκόπημα σε απλά ελληνικά. Εκτονώσαμε την αγανάκτηση μας στα πληκτρολόγια και κλείσαμε το επόμενο τριήμερο στην Αράχωβα. Ποιός ήταν ο δολοφόνος, έμαθε κανείς;
Ήταν 2024 όταν συγκλονιστήκαμε από τον φόνο του Άλκη Καμπανού. Και τότε ο ιατροδικαστής είχε πει πως με το ξύλο που έφαγε δεν είχε καμιά ελπίδα. Εκτονωθήκαμε πάλι στα πληκτρολόγια και κανονίσαμε την επόμενη έξοδο με φίλους. Κάποιοι μπήκαν φυλακή αλλά για πόσο άραγε;
Είναι κάθε λίγοι μήνες που συγκλονιζόμαστε με κάθε καινούρια γυναικοκτονία. Εκτονώνουμε ως συνήθως την αγανάκτηση μας στα πληκτρολόγια και συνεχίζουμε. Συνηθίσαμε πια να συγκλονιζόμαστε. Ευτυχώς βέβαια… Φαντάσου να μην. Τότε θα έπρεπε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. (Το ηφαίστειο ακούει; Ακούει.)
Η λίστα είναι ατελείωτη και όχι μόνον αυτό, αλλά εμπλουτίζεται με ανησυχητική συχνότητα. Συζητούμε για λύσεις, αλλά οι παθογένειες είναι βαθιά ριζωμένες στην ‘κοιτίδα του πολιτισμού’.
Εν αρχή ην η παιδεία. Όχι μόνον η ιστορία, τα μαθηματικά και η γλώσσα, αλλά – ίσως κυρίως – η συνείδηση πως κανένας δεν μας ανήκει, η ανοχή στην διαφορετικότητα (‘μπορούμε να’μαστε όλοι ίδιοι;’ έλεγε η Καρέζη στο ‘Δεσποινίς Διευθυντής’), ο σεβασμός στην ανθρώπινη, σκυλίσια, γατίσια και όλων των ειδών ζωή, στον γείτονα, και η κατανόηση πως κανείς μας δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον κόσμο γιατί χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Όχι για να βαράμε κλωτσομπουνίδια, αλλά για να προχωρούμε, για όσο μας αντέξει αυτός ο πλανήτης πριν μας ξεράσει όπως μας πρέπει.
Χρειάζεται παιδεία έτσι ώστε να καταλάβουμε πως ο φασισμός είναι κακό πράγμα, πως το Κράτος δεν πρέπει να είναι ούτε μπαμπούλας ούτε λαμόγιο και κυρίως πως το να θέλεις την Αλήθεια, να είσαι ευγενικός και να μην κοιτάς μόνο την πάρτη σου, δεν είναι δείγμα μαλακίας, αδυναμίας και ξέρω γω τι.
Γενικώς, χρειάζεται παιδεία. Αν ακούει, παρακαλώ να προσέλθει.
Αν υποθέσουμε ότι έρχεται, χρειάζεται χρόνια για να ακουστούν τα αποτελέσματα της. Μέχρι τότε τι γίνεται; Ακολουθούν μερικοί προσωπικοί -ας τους πούμε – κανόνες:
-Μη βγάζεις την ουρά σου απέξω. Αν δεν έχεις καταλάβει πως κανένας δεν είναι ασφαλής, κανένας δεν περνά καλά (από τον κανονικό κόσμο εννοώ, όχι τους παραλήδες πολιτικούς και αρχηγούς μας), και πως ότι γίνει θα γίνει για όλους κι όχι μόνο για σένα επειδή είσαι ωραίος, ή έτσι γουστάρεις, καιρός είναι να το καταλάβεις. Το φαινόμενο αυτής της ρημάδας της πεταλούδας είναι εδώ ΚΑΙ για σένα. Τα παιδιά που σκοτώνονται μπορεί να είναι τα δικά σου την επόμενη φορά. Αν ο γείτονας δεν έχει να φάει και τίποτα να χάσει, θα επιτεθεί σε σένα που έχεις. Αν μολυνθεί το νερό στον Όλυμπο και την Γκιώνα, (τυχαίο το παράδειγμα), δεν θα έχεις να πιεις. Τι δεν καταλαβαίνεις;
-Μίλα όταν βλέπεις έναν νταή να απειλεί ή και να χτυπάει κάποιον κακόμοιρο. Αν μιλήσετε πέντε, ο νταής θα σηκωθεί και θα φύγει. Αν απλώς σηκώσεις το κινητό σου για να τραβήξεις βίντεο και να το ανεβάσεις στο Tik Tok για να πάρεις like, να ξέρεις, θα είσαι ο επόμενος που θα φάει το ξύλο.
-Χτύπα την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος αν ακούσεις ένα παιδί, μια γυναίκα, ένα ζώο να κλαίει από μέσα. Αν δεν σου ανοίξουν/απαντήσουν, ή ακούσεις μισόλογα, κάλεσε την Αστυνομία. Μπορεί να σώσεις μια ζωή. Και ναι, είναι δική σου δουλειά τα οικογενειακά του άλλου, όταν αυτά περιλαμβάνουν πόνο και δυστυχία.
-Βοήθησε όπως μπορείς. Έστω και λίγο. Θα κάνει τη διαφορά.
Κοινοποιήστε: