Αυτή τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο δραστηριοποιούνται περίπου 1000 Μ.Κ.Ο, φωτογράφοι χτίζουν καριέρες και κάνουν δημόσιες σχέσεις πυροβολώντας τα πρόσωπα ταλαιπωρημένων γερόντων και νεκρών παιδιών, 700 εκατομμύρια ευρώ μοιράζονται σταδιακά από το 2015 ως το 2018 σε «αλληλέγγυες» επιχειρήσεις-πλυντήρια μαύρου χρήματος, στα νησιά του βορειοανατολικού αιγαίου οι Μ.Κ.Ο έχουν μοιράσει τις παραλίες έτσι ώστε η καθεμία τους να έχει το δικό της πεδίο δράσης, περιμένοντας σαν όρνεα στις ακτές να αρπάξουν και να κατασπαράξουν ανθρώπινες ψυχές.
Πολλές Μ.Κ.Ο συνεργάζονται με διακινητές και με την τουρκική ακτοφυλακή προκειμένου να προκαθορίζεται το ακριβές σημείο απόβασης των προσφύγων, με τις φωτογραφικές μηχανές και τις κάμερες κάθε είδους ανά χείρας να παρουσιάζουν το «έργο» τους μέσω του διαδικτύου. Ιδιαίτερη ζήτηση για τους μισθοφόρους-φωτογράφους των Μ.Κ.Ο παρουσιάζουν τα μικρά παιδιά και οι μανάδες τους. Η ανάρτηση μιας μάνας να κλαίει με το μωρό της στην αγκαλιά εκτοξεύει την δημοφιλία της σελίδας που προμοτάρει την όποια Μ.Κ.Ο.
Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στα ετήσια βραβεία φωτογραφίας θα δεί πως οι 7 στις 10 υποψηφιότητες αφορούν τους πρόσφυγες, με φωτογραφίες (στο 99% των περιπτώσεων) που το μόνο που απεικονίζουν είναι ο πόνος, ο θάνατος, η εξαθλίωση και η φρίκη στα βλέμματα μικρών παιδιών. Ασελγούν στα σώματα αθώων κυνηγημένων ανθρώπων, θυματοποιώντας τους και τρομοκρατώντας τους με το που πατούν το πόδι τους σε μια χώρα που υποτίθεται βρίσκεται σε ειρήνη, σε μια χώρα που υποτίθεται έρχονται για να σωθούν..Και τι αντιμετωπίζουν; Κοράκια, αρπαχτικά που τους τραβολογούν από δω και από κει και τους σημαδεύουν όπως ακριβώς τους σημάδευαν και στη πατρίδα τους, πατώντας το κουμπάκι της φωτογραφικής μηχανής σαν άλλη σκανδάλη σκοτώνοντας σε κάθε καρέ την ελπίδα τους, την γαλήνη που έψαχναν να βρουν μακριά από την παράνοια του πολέμου.
Με το που κατεβαίνουν από τις βάρκες, όσοι τα καταφέρνουν, συνειδητοποιούν πως στη δύση μαίνεται ένας άλλος πόλεμος, πιο ύπουλος, που ο εχθρός είναι παντού και που δεν μπορείς να του ξεφύγεις όπου και αν κρυφτείς, η ανηλεής μάχη της διατήρησης του ανθρωποφάγου καπιταλισμού.Τα στρατόπεδα είναι δύο, το ένα στάζει αίμα και με το μότο,»ο θάνατός σου η ζωή μου», προελαύνει και συνεχώς μεγαλώνει πατώντας πάνω στις κουρελιασμένες αξιοπρέπειες των γενιτσάρων που σκάβουν τα αναχώματα στη πρώτη γραμμή. Το άλλο είναι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που με δάκρυα στα μάτια τραβούν από τα σαγόνια των όρνεων τα παιδιά, τις μανάδες και τους γέροντες για να τους σώσουν, να τους βρουν απάγκιο. Είναι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που παλεύουν με το ίδιο το κράτος και το παρακράτος για να βροντοφωνάξουν με την περήφανη στάση τους μαζί με τους πρόσφυγες πως κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, πως κανένα από αυτά τα παιδιά δεν είναι για λύπηση, πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών και πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι ακόμη μια ευκαιρία πλουτισμού των ίδιων μεγαλοεργολάβων και των παρατρεχάμενων τους…
Θα έρθει η μέρα που αυτά τα πιτσιρίκια που τώρα παίζουν στις λάσπες και κοιμούνται στα χιόνια, θα μεγαλώσουν και θα προσπαθήσουν να επουλώσουν τις πληγές που εσύ τους άνοιξες στη παιδική τους ψυχούλα. Και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ θα είμαστε ένα, θα συνεχίσουμε να είμαστε ένα και θα είμαστε πολλοί, πολλοί περισσότεροι από σήμερα και εσύ με τον μικρό φασίστα που κουβαλάς μέσα σου θα τρέχεις να σωθείς όπως εκείνοι τώρα μα δεν θα τα καταφέρεις…Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ είσαι και θα είσαι δειλός και λίγος…
Κοινοποιήστε: