Στη φωτό εδώ από πάνω σας έχω καρφιτσώσει μια Πυθαγόρεια Πεντάλφα.
Οι Πυθαγόρειοι σοφοί αντιστοίχιζαν σε κάθε κορυφή της, ένα από γράμματα της λέξης “Υγίεια”
[οι διφθογγοι θεωρούνταν ως ενα και μοναδικό ηχητικο συμπλοκο/γράμμα]
Βασικό δομικό στοιχείο της Πεντάλφα είναι η ύπαρξη του γράμματος Α[λφα]
Το Α[λφα] είναι το πρώτο γράμμα του Ελληνικού, του Φοινικικού ή του Λατινικού αλφαβήτου και κατ’ ακολουθίαν όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών.
Μην με ρωτήσετε όμως ποιο αλφάβητο σχηματίστηκε πρώτο [ή σε ποια γλώσσα/λαλιά επινοήθηκαν πρώτα τα γράμματα ως ηχητικά και όχι ως εικονικά σύμβολα, αντικαθιστώντας τα συλλαβικά ή εικονογραφικά ή γραμμικά αλφάβητα].
Ο Ηρόδοτος αναφέρει μια πολύ χαριτωμένη ιστορία για το πως ένας Αιγύπτιος φαραώ “απέδειξε” ότι η πρώτη ομιλούμενη γλώσσα ήταν τα Φοινικικά, και όχι τα Αιγυπτιακά ή τα Ελληνικά, ωστόσο πολλές από τις εξαίσιες ιστορίες του Ηροδότου ανήκουν στη σφαίρα της μυθοπλασίας [ή της παραμυθοπλασίας]
Σήμερα που μιλάμε οι γνώμες διίστανται και άλλοι λόγιοι θεωρούν ως πρώτο αλφάβητο το Φοινικικό, ενώ άλλοι θεωρούν το Ελληνικό. Για την πρώτη λαλούμενη [και όχι γραπτή] γλώσσα επίσης, υφίστανται διχογνωμίες [ή πιο σωστά τριχογνωμίες], ενώ οι υποστηρικτές της κάθε άποψης μισιούνται μεταξύ τους θανάσιμα και τρώγουνται σαν τον σκύλο με τη γάτα.
Εδώ όμως το θέμα μας δεν είναι η πρωτιά στην επινόηση του Α[λφα] και η μετατροπή του από ένα εικονογραφικό σύμβολο [κεφαλή βοδιού] σε ηχητικό σημείο, πράγμα που σήμαινε και το πρώτο βήμα στην εξέλιξη της φωνητικής γραφής αλλά η χρήση του στην Πεντάλφα και οι σημασίες του.
Και τα λέω αυτά για να μην “χαθείτε στη μετάφραση” της γλωσσικής πρωτιάς, που δεν θα μας οδηγήσει πουθενά…
Το γράμμα Α[λφα] λοιπόν έχει τον ρόλο του πρώτου ήχου στις γραπτές γλώσσες του λευκού ανθρώπου και, κατά συνέπειαν μπορεί να παραλληλιστεί με το πρωταρχικό δομικό στοιχείο της Φύσεως.
Κι εδώ συναντάμε την άκρη του νοητικού νήματος, που μπορεί να ξετυλίξει το κουβάρι της Πυθαγόρειας ερμηνείας της Υγίειας και της Πεντάλφα.
Τι παναπεί όμως “πρωταρχικό δομικό στοιχείο της Φύσεως”, που είναι καθαρά Ελληνική έννοια και αναδύθηκε ως ο πυρήνας της πρώτης έλλογης προσπάθειας του ανθρώπου να ερμηνεύσει τον εαυτό του και τον Κόσμο, κάπου στις ακτές της Ιωνίας, στον καιρό του Ηράκλειτου ή του Θαλή [οι λεγόμενοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι];
Θα το μεταφέρω όσο πιο σύντομα και συνοπτικά δύναμαι, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να δημιουργηθούν ασάφειες, εξαιτίας της αναγκαίας συντομίας του ηλεκτρονικού μέσου.
Ολόκληρη λοιπόν η προσωκρατική φιλοσοφία, δηλαδή η πρωταρχική φάση της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, από όπου εκκινεί και το νήμα του παγκόσμιου έλλογου στοχασμού, διέπεται από την Αγωνία του ανθρώπου να εκφράσει τον κόσμο του, με τρόπο κατανοητό και λογικό.
Η έννοια της Φύσεως, όπως την αντιλαμβάνονταν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, δεν περιορίζεται απλώς στο υλικό περιβάλλον [οικοσύστημα] όπως την νοούμε εμείς σήμερα αλλά εμπεριέχει το σύνολο του “επιστητού”, δηλαδή και δια-νοητικές και υλικές και υπερ-υλικές οντότητες.
Φύσις με άλλα λόγια, για την προσωκρατικη φιλοσοφία είναι το Υπαρκτό και Αντιληπτό Σύμπαν, ασχέτως αν εμπίπτει στα μετρήσιμα μεγέθη ή όχι.
Θεωρώντας λοιπόν τη Φύση ως Όλον [ύλη και ενέργεια, με σύγχρονους όρους], τότε νομιμοποιούμαστε να αναζητήσουμε το Πρωταρχικό δομικό στοιχείο που τη δομεί.
Εδώ όμως οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι δεν συμφωνούσαν.
Κατ’ άλλους πρωταρχικό στοιχείο της Φύσεως ήταν η φωτιά [πυρ] κατ’ αλλους το νερό [ύδωρ] κ.λπ.
Στην Πεντάλφα που σας καρφιτσώνω εδώ από κάτου, μπορείτε να δείτε με ποια πρωταρχικά στοιχεία της δομής της Φύσεως, αντιστοίχιζαν οι Έλληνες τις κορυφές της Πεντάλφα….
Αέρας [αιθήρ], Γη, Πυρ και Ύδωρ ήσαν πρωταρχικά στοιχεία δομής της Φύσεως, στις διάφορες προσωκρατικές σχολές φιλοσοφίας.
Αργότερα ως γνωστόν προέκυψαν και τα “άτομα” του Δημόκριτου και πολύ-πολύ αργότερα, οι “ενοποιημένες τριάδες” του Πλωτίνου, από τις οποίες εμπνεύστηκαν οι θεωρητικοί του Χριστιανισμού την έννοια της Αγίας Τριάδας…
Η μάλλον αμφίβολη έννοια του Πνεύματος, που βλέπετε να αντιστοιχεί στην Άνω Κορυφή,
υπονοεί την Ενότητα του Σύμπαντος και τη Νοηματική του δικαίωση, μια Ενότητα ωστόσο που έμελλε να διαρραγεί από τον Πλάτωνα, σπάζοντας τον Κόσμο σε δύο υποστάσεις – την Πνευματική και την Υλική…
Πρόκειται για τη χαμένη ενότητα του Είναι, για την οποία έκαμε λόγο ο Νίτσε και ο Χάιντεγκερ.
Η Ελληνική Πεντάλφα συνεπώς είχε να κάμει με μια φιλοσοφία δημιουργίας και λειτουργίας της Φύσεως, που με τον ίδιο τον συμβολισμό της, μέσω των 5 περιπεπλεγμένων Α[λφα], οδηγούσε στην Τελική Ερμηνεία της Ενότητας της Φύσεως και τον όντων.
Εν το Παν, όπως έλεγε ο Παρμενίδης [ο οποίος εντάσσεται στην προσωκρατική φιλοσοφία]
Ειδικά η Πυθαγόρεια Πεντάλφα παρέπεμπε στην ερμηνεία της Αρμονίας του Ανθρώπου με τη Φύση, που όντας αναπόσπαστο κομμάτι της Παγκόσμιας Ενότητας, όφειλε μέσω του δρόμου της Αρετής και της Γνώσης, να εναρμονίσει τον εαυτό του με το Όλον, κατακτώντας την Υγίεια [Ψυχοσωματική Αρμονία].
Προσέξτε ότι στη δομή της Πεντάλφα εισάγεται το γράμμα Α[λφα] ως αρχικό δομικό στοιχείο της [Α]ρμονίας, του [Α]νθρώπου και της προς τα [Α]νω πορείας, που δεν είναι άλλη από την εναρμόνιση, τη μυητική [Α]ποκάλυψη της Ενότητας του Παντός.
Και πράγματι μετρώντας τα μήκη των πλευρών των 5 Α[λφα] και τον λόγο ανάμεσα στα σημεία που τέμνονται, διαπιστώνουμε ότι ο λόγος αυτός είναι ίσος με τον λόγο της περίφημης Χρυσής Τομης, που στον αρχαίο κόσμο ήταν ο λόγος του αισθητικού κάλλους!
Γι αυτό ακριβώς και αποκάλεσαν αυτό το Ενοποιημένο Υπαρκτό Όλον, ως Κόσμον.
Δηλαδή κόσμημα – στολίδι, που ο άνθρωπος αποτελούσε μέρος του.
Ο Ελληνισμός κινούνταν πάντα στις κορυφές του Ωραίου…
Η Πεντάλφα λοιπόν βάσει της ερμηνείας που της έδιδαν οι Έλληνες, ήταν το σύμβολο της Απολλώνειας φωτεινότητας στην ερμηνεία του Κόσμου [ως κόσμημα]
Η Ηθική έννοια της Σωκρατικής [και όχι της Πλατωνικής φιλοσοφίας] του “καλού κ’ αγαθού”, δηλαδή του “Ωραίου και του Ενάρετου”, ως ηθική προστακτική της επίγειας ζωής, προκύπτει αβίαστα από την ίδια την ερμηνεία της Πεντάλφα, που δεσπόζει στη φύση του Ελληνισμού.
Στον Ελληνισμό η ίδια η ζωή προβάλλει ως πηγή Χαράς, Αρμονίας, Γνώσης και Ηδονής, εναρμονισμένα όλα σε έναν Κόσμο του Μέτρου, όπου το ένα ισορροπεί με το άλλο, αντι να το αντιμάχεται.
Η αντίθεση λοιπόν της Ελληνικής κοσμοαντίληψης με τη μεσσιανική Ιουδαϊκή κοσμοθεωρία, που θεωρεί τη ζωή ως “τιμωρία” για κάποιο προπατορικό μας αμάρτημα και μεταθέτει την ανθρώπινη Ευ-τυχία, σε κάποιον άλλον χρόνο, σε κάποια “παραδείσια εξωγήινη τοποθεσία” και πάντα υπό το έλεος κάποιου Μεσσία, είναι κάτι περισσότερο απο προφανής.
Γι αυτό άλλωστε, όπως θα δούμε και στη συνέχεια ερμηνεύοντας το άστρο του Δαβιδ [που είναι το αντίθετο της Πεντάλφα] η σύγκρουση του Ιουδαϊσμού με τον Ελληνισμό, είναι τόσον αρχαία όσον και ο πολιτισμός του λευκού ανθρώπου και συνεχίζεται αμείλικτη…
Η παραποίηση της Πεντάλφα – το Σημάδι του Σατανά
Στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο η Πεντάλφα είχε μόνο τις θετικές σημασίες για τις οποίες ήδη κάναμε λόγο και γι αυτό χρησιμοποιούνταν συχνά και ως σύμβολο προφύλαξης απο το κακό.
Αργότερα, στα χρόνια της Ρωμαϊκής Παντοκρατορίας, ήδη άρχισε να διαστρεβλώνεται, από τα ασιατικά πλήθη των εποίκων [και ενίοτε λαθρεποίκων] που κατέκλυσαν τη Ρώμη.
Χρησιμοποιήθηκε ως σημάδι του Εωσφόρου, ο οποίος σε πρωτη φάση ηταν θεότητα της γνώσης και του φωτός [κάτι σαν τον δικό μας Ερμή] αλλά ακριβώς γι αυτό μισήθηκε θανάσιμα από Ιουδαίους, ασιάτες και χριστιανούς, που ήσαν αλλεργικοί σε οτιδήποτε θύμιζε Γνώση.
Έτσι σταδιακά ο Εωσφόρος έγινε συνώνυμο του Διαβόλου, και με τη σειρά της η Πεντάλφα πέρασε στον μαζικό τρόμο του Μεσαίωνα, ως σύμβολο του Κακού. Αν και οι αλχημιστές, αμφισβητώντας έμπρακτα τις ιουδαιοχριστιανικές φοβίες, συνέχιζαν να θεωρούν τον Εωσφόρο [ή τον Ερμή τον Τρισμέγιστο] ως Αγγέλους της Γνώσης και χρησιμοποιουσαν συχνα την Πενταλφα, για να τους βοηθησει στην ανακαλυψη των μυστικων της Υλης.
Δεν χρειαζεται ρωτημα πως οταν τους ανακαλυπταν οι ιεροεξεταστες, τους εκαιγαν ζωντανους…
Στον 19ο αιώνα παρουσιάζεται όμως ανεστραμμένη, ως σύμβολο του Άρχοντα του Σκότους, του Σατανά ή Βεελζεβούλ ή όποια άλλη ονομασία έχουν εφεύρει κατα καιρούς οι τρομαγμένοι άνθρωποι για να ξορκίσουν τον Πρίγκιπα του Κακού.
Μια τέτοια ανεστραμμένη πεντάλφα σας κοτσάρω εδώ από κάτω, για να απολαύσετε το μέγεθος του ανθρώπινου παραλογισμού και τη δύναμη της δεισιδαιμονίας…
Δεν είναι φυσικά παράξενο το ότι αυτή η αναστροφή ενός Φωτεινού Ελληνικού συμβόλου, όπως της Πεντάλφα, έγινε από έναν Εβραίο.
Ο Ελιφά Λαβί είχε τη φήμη μάγου και αποκρυφιστή που εισήγαγε μια λατρεία του Σατανά στον δυτικό κόσμο του 19ου αιώνα, αντιστρέφοντας την ελληνική Πεντάλφα και φυσικά αντιστρέφοντας όλες τις φωτεινές ερμηνείες της…
Πρόκειται ασφαλώς για άλλον έναν θρίαμβο της ανθρώπινης δεισιδαιμονίας και του παραλογισμού στη μακρά ιστορία του Σκότους, ωστόσο πάντα το παράλογο και το ανεξήγητο, πιάνουν στις μεγάλες μάζες, εφόσον δεν απαιτούν ούτε γνώση ούτε κόπο για να γίνουν αντιληπτά.
Γι αυτό και σήμερα ο κοσμάκης, στη συντριπτικη του πλειοψηφία συγχέει την Πενταλφα με τα συμβολα του σατανισμού…
Ωστόσο η αναστροφή της Πεντάλφα και των σημασιών της δεν ήσαν οι μοναδικές “ασπίδες” που κατασκευάστηκαν για να απομακρύνουν το Φωτεινό όραμα του Ελληνισμού, από τη συλλογική συνείδηση του λευκού ανθρωπου.
Το περίφημο Αστρο του Δαβίδ, το κατεξοχήν σημείο του Σιωνισμού, διαδραμτίζει επίσης αυτόν τον ρόλο του αλεξικέραυνου απέναντι στον Ελληνισμό. Και τι σύμπτωσις…
Λέγεται ότι το άστρο του Δαβίδ προέκυψε από μια ασπίδα!
Την ασπίδα του βασιλιά Δαβίδ [μαγκέτ Δαβίδ στα Εβραϊκα] που υποτίθεται ότι έφεραν ως συμβολο τους οι Ισραηλιτες μαχητες της Βιβλου…
Το αστρο του Δαβιδ και μια πρωτη αποκρυπτογραφηση του
Τέλος του 1ου μέρους
Εδώ όμως είμαι αναγκασμένος να σταματήσω και να χωρίσω το όλο κείμενο: “Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ” σε δύο μέρη.
Το 1ο μέρος είναι αυτό που μόλις διαβάσατε και αφορά την Παντάλφα, το 2ο μέρος θα ακολουθήσει σύντομα και θα αφορά το Άστρο του Δαβίδ και την ενδιάμεση εξέλιξη της ιστορίας του λευκου ανθρώπου, που από το σύμβολο της Πεντάλφα κατέληξε στο σύμβολο του άστρου του Δαβίδ.
Ο λόγος που το κάμω αυτό είναι ότι εδώ δεν γράφεται βιβλίο αλλά διαδικτυακό κείμενο. Και το διαδίκτυο έχει αλλες νόρμες ως εκφραστικό μέσον, από ότι το βιβλίο.
Μία από αυτές είναι η συντομία….
Εν αναμονή του 2ου μέρους λοιπόν, το κείμενο συνεχίζεται…
Σημείωσις [προς το ρουφιανότσουρμο πάσας της ελληνόφωνης διαδικτυακής επικράτειας]
Το 2ο μέρος του κειμένου που θα ακολουθήσει, σας βεβαιώνω ότι δεν θα είναι διόλου αντισημιτικό.
Θα είναι μόνον αντισιωνιστικό.
Και όπως ήδη ανέλυσα στο: “Οι Ιούδες του Ιούδα”, άλλο πράγμα ο αντισημιτισμός και άλλο πράγμα ο αντισιωνισμός.
Γι αυτό λοιπόν μην βιαστείτε να πλακωθείτε στις αναφορές, στις σπιουνιές και στα μπλογκαρίσματα.
Αφήστε τουλάχιστον να ολοκληρωθούν τα 2 μέρη…
Λευτερης Πανουσης
ΠΗΓΗΠηγή Από την Πεντάλφα στο άστρο του Δαβίδ
Κοινοποιήστε: