Η πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α. που απαγορεύει (!) τις αμβλώσεις, είναι η συνέχεια σε ένα ζήτημα που δεν θα έπρεπε καν να τίθεται.
Η κουβέντα έχει ένθερμους υποστηρικτές και των δυο απόψεων. Δεν θα μπω στη λογική αν είναι φόνος ή όχι, μπορούμε να διαφωνούμε για αυτό το θέμα επ’ άπειρον.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση, είναι η πλήρης απουσία του ανδρικού στοιχείου από την εξίσωση.
Το ανάθεμα πέφτει στις γυναίκες που κάνουν έκτρωση. Τελεία.
Η γυναίκα είναι εκείνη που «πρέπει» να κρατήσει το έμβρυο με κάθε κόστος. Κανείς δεν ρωτάει αν θέλει να γίνει μητέρα (αυτό είναι αυτονόητο (!), αν έχει την οικονομική δυνατότητα να μεγαλώσει ένα παιδί, αν την στιγμή που θα της συμβεί μια εγκυμοσύνη σπουδάζει, εργάζεται, κάνει όνειρα για τη ζωή της.
Όχι. Είναι υποχρεωμένη, από την στιγμή που έμεινε έγκυος, να γίνει μάνα. Με κάθε κόστος για την ίδια και το παιδί της.
Χωρίς υποστηρικτικές δομές, δηλαδή φύλαξη, επιδόματα, άδειες, ψυχολογική υποστήριξη. Η ίδια πρέπει να κόψει το κεφάλι της να μεγαλώσει έναν άνθρωπο έστω και μόνη, έστω φτωχή, έστω πολύ νέα. Ή έστω κι αν δε γουστάρει βρε αδερφέ..
Όλοι όσοι κόπτονται για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού, δεν κουνάνε ένα δαχτυλάκι να βοηθήσουν μια μόνη μητέρα. Κανείς από αυτούς δεν προσφέρθηκε να κάνει baby sitting στο μωρό μιας τέτοιας μητέρας, κανείς δεν πληρώνει το φαγητό του και τα ρούχα του, αν η ίδια δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, κανείς δεν αναλαμβάνει τα φροντιστήριά του, τις σπουδές του. Και φυσικά, κανείς δεν αναλαμβάνει τον ρόλο του Πατέρα για ένα παιδί που δεν έχει. Και φτάνουμε στο επόμενο σημείο.
Κανείς δεν αναφέρεται στον πατέρα – καθώς για να συλληφθεί ένα παιδί χρειάζονται δυο. Δεν υπάρχει καμιά «υποχρέωση» για τον άνδρα που αφήνει έγκυο μια γυναίκα. Αν θέλει το αναγνωρίζει, αν δεν θέλει, όχι. Αν θέλει παντρεύεται, αν δεν θέλει, κανείς δεν τον λοιδωρεί. Το βλέπουμε ακόμη και σε διαζύγια, όταν ο «πατέρας» ξεκινά μια καινούρια ζωή. Πόσες μητέρες λαμβάνουν με το ζόρι την νόμιμη διατροφή; Πόσο δύσκολο είναι να την διεκδικήσουν νομικά, αν ο πρώην δεν θέλει να την δώσει; Πολύ, πάρα πολύ.
Διάβασα ένα post που έλεγε πως ακόμη κι αν είναι αποτέλεσμα βιασμού, το παιδί δεν φταίει για τα λάθη του πατέρα. Φρίκαρα. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν – ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν – τι μπορεί να σημαίνει βιασμός ενός ανθρώπου, τότε είμαστε ακόμη στις σπηλιές.
Η απόφαση αυτή αποδεικνύει περίτρανα πως οι γυναίκες είμαστε «δεύτερης» κατηγορίας. Ο μεγαλύτερος σκοπός μας πάνω στη γη είναι η τεκνοποίηση και το μεγάλωμα του παιδιού. Δεν έχει σημασία αν θέλουμε, αν μπορούμε.
Εμείς μόνο φταίμε αν μείνουμε έγκυες χωρίς να θέλουμε (που πρέπει να θέλουμε, έτσι είμαστε, το ξέρουν όλοι!!!). Εμείς ΠΡΕΠΕΙ να το μεγαλώσουμε στο σώμα μας, στη ζωή μας.
Δεν υπάρχει δικαίωμα στο σώμα μας και στο πως θέλουμε να ζήσουμε. Μαντρώστε μας λοιπόν για αναπαραγωγή, σκοτώστε όσες από μας δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, και οι υπόλοιποι απολαύστε το ελέω Θεού και Κράτους δικαίωμα να κάνετε ότι γουστάρετε.
Το Διαβάσαμε Όχι κυρία μου, δεν έχεις δικαίωμα!