Το φλερτ…

 …Τσίπρα-Σοσιαλδημοκρατίας, η αγωνία του ΚΙΝΑΛ και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ…
Η κλασική Αριστερά άκουγε τη λέξη Σοσιαλδημοκρατία και πάθαινε αλλεργία. Ειδικά μετά την πανθομολούμενη μετάλλαξή της. Για το ΚΚΕ, τον Λαφαζάνη και άλλους ομοδόξους ισχύει ακόμη η…
δυσανεξία  αυτή. Όχι όμως για τον Τσίπρα.

Προσοχή! Για τον Τσίπρα και τους συν αυτώ κι όχι συνολικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι δεν είναι διόλου βέβαιο ότι συνηγορεί ικανό μέρος της Κουμουνδούρου. 

Αυτό μάλλον βλέπει με σκεπτικισμό και προϊούσα δυσφορία τον βηματισμό του πρωθυπουργού στην λεωφόρο της Σοσιαλδημοκρατίας και την πιθανή ιδεολογική συνοδοιπορία μαζί της.

Εδώ εντοπίζεται ένα σαρκαστικό παράδοξο. Οι δυσφορούντες για το άνοιγμα Τσίπρα και τις αγκαλιές με το SPD είναι οι ίδιοι που επιθυμούν διακαώς  την μελλοντική συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ, μετά το βέβαιο διαζύγιο με τους ΑΝΕΛ!

Με δυο λόγια, ιδεολογική καθαρότητα μεν, βολικές συνεργασίες  με συγγενείς δυνάμεις δε. Όμως έστω κι έτσι, τι πιθανότητες έχει ο ΣΥΡΙΖΑ μελλοντικώς να διατηρήσει την φυσιογνωμία ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, σαν κι αυτήν που έχουν για σημαία τους ορισμένοι της Κουμουνδούρου;

Η εντυπωσιακή στροφή, το τρίτο Μνημόνιο και η ευλαβική τήρηση όσων αυτό διαλαμβάνει, δεν συνιστούν απλώς τακτικό ελιγμό, αλλά αφετηρία για νέο ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό, με στόχο την συγκρότηση μιας σθεναρής Κεντροαριστεράς-ένα είδος αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας-, στην οποία θα ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο Τσίπρας, έχοντας καταλάβει νωρίς που οδηγούσαν οι προεκλογικές αυταπάτες, συνειδητοποίησε ταυτόχρονα τι σημαίνει να διοικείς τη χώρα και όχι ένα (μικρό) κόμμα.

Ετσι εξηγούνται τα έστω δειλά ανοίγματα στο επιχειρείν, ο ωμός ρεαλισμός στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, οι συμβιβαστικές διευθετήσεις σαν αυτή του Εκκλησιαστικού κ.α.

Προσέτι, ένας λόγος για την πορεία αυτή είναι και η κατάρρευση της οραματικής επιδίωξης για ιαματική ανάφλεξη της Ευρώπης, με αφετηρία την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και δραστικές επ΄αριστερά εξελίξεις στην Ενωση.

Οι κοινωνίες της Ευρώπης, παρά τις δυναστικές επιλογές στα οικονομικά και αναπόφευκτες τις εκρήξεις σε αρκετές χώρες, όχι μόνο δεν ευνόησε ανατρεπτικές διαδικασίες με αριστερό πρόσημο, αλλά άρχισαν να κινούνται αφηνιασμένες  προς την «αντισυστημική» Ακροδεξιά.

Όλα τούτα υποχρεώνουν την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία να αναθεωρεί και να αναζητεί αριστερά ερείσματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά  μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιάσει νέο προγραμματικό λόγο ή να θυμίζει την κλασική Σοσιαλδημοκρατία του κοινωνικού κράτους και των ριζοτομικών επιλογών.

Ουτως ή άλλως, όμως, οποιαδήποτε συνεργασία με τις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας δεν αφήνει πολλές πιθανότητες στον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει το προφίλ μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς. 

Διακηρυκτικά θα υφίσταται το συγκεκριμένο πρόσημο. Αλλά ουσιαστικά θα βρίσκεται σε χειμερία νάρκη… Εκτός και αν συρρικνωθεί τόσο, ώστε να επανέλθει στα  επίπεδα του παρελθόντος( 3-4 %) και ξαναβρεί την «χαμένη του αίγλη».

Αυτήν που χαρίζει η ανέξοδη ρητορεία και ο καταιγιστικός καταγγελτισμός, αλλά δεν προσφέρει καμία πιθανότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία.

Στα καθ΄ημάς, το φλερτ του Τσίπρα με την Σοσιαλδημοκρατία ενοχλεί τα μάλα την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Πιέζεται αφόρητα από τους Ευρωπαίους  να ρίξει γέφυρες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι όμως που συγκρούεται με την δομική αντιπολίτευση που ασκεί στο κυβερνών κόμμα.

Το ΚΙΝΑΛ βλέπει ότι η συμπόρευση καθ΄οιονδήποτε τρόπο ,ενόσω  κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφενός θα δημιουργήσει ρήγματα μεταξύ των στελεχών  στο εσωτερικό του και αφετέρου θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στις εκλογές.

Υπαρξιακού τύπου η αγωνία αυτή οδηγεί την ηγεσία του να μέμφεται(!) το SPD για την  πρόσκληση Τσίπρα και να συνεχίζει την οξύτατη αντιπολίτευση. 
Όμως πενιχρή συγκομιδή μέχρι στιγμής, όπως τουλάχιστον καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις…

Αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθουμε λίαν συντόμως. Διότι, εν όψει εκλογών, οι εξελίξεις στο πεδίο αυτό αναμένονται ραγδαίες.

Γιάννης Τριαντης