Με τούτο το σαθρό διερώτημα δικαιολογούμε τη στάση μας και αρνούμαστε την αυτοκριτική, με αποτέλεσμα να μας κυνηγάει ακόμη και η σκιά μας. Και χειραφετημένοι από πολιτικούς μύθους, απόβλητοι της λογικής, εξευτελισμένοι στα ιδανικά μας, ναυαγοί στο κεφάλαιο της ηθικής αυτοτέλειας και αυτοσυνειδησίας, γυρεύουμε αγωνιωδώς στηρίγματα και λύσεις γύρω μας. Και είμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδους ερεθίσματα και εγχειρήματα-πειράματα της πολιτικής θρασύτητας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τι πετύχαμε με αυτή την παγιωμένη στάση μας; Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι όλοι οι Αγγελοι της Ελλάδας συναθροισμένοι εκ περάτων, αρνούνται να δεχθούν την αδράνεια της σκέψης μας. Πετύχαμε να πτωχεύσουμε τα όνειρά μας και κυρίως τα όνειρα των παιδιών μας. Κλέψαμε ακόμα και τις σκέψεις του θεού και τις τυλίξαμε σ’ ένα μεγάλο καημό.
Πετύχαμε από φιλήδονοι εραστές των μεγάλων ιδεών και των ωραίων πραγμάτων, να βλέπουμε απλώς μια Ελλάδα να ασωτεύει την ομορφιά της και να εκπέμπει φως μ’ ένα μπουκέτο έγχρωμους αιώνες στα χέρια της. Πετύχαμε τα μάτια μας και η γλώσσα μας να αθροίζουν ομοιώματα φωτός στην χώρα του απόλυτου φωτός!
Πετύχαμε όλα σε τούτο τον τόπο να φέρονται “επί πτερύγων ανέμων”. Οι λέξεις “σοβαρότητα” και “υπευθυνότητα” να έχουν χάσει το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ ο στοχασμός και πολύ περισσότερο ο φιλοσοφικός λόγος να αντιμετωπίζονται με ειρωνική διάθεση, που συμπυκνώνεται στην ωχαδερφιστική νεοελληνική φράση: “άσε ρε τις φιλοσοφίες…”.
Πετύχαμε να ζούμε στις παρυφές της πολιτικής παράνοιας. Ολοι να επιζητούμε λύσεις, να επιζητούμε το “δια ταύτα”, αλλά ταυτόχρονα να είμαστε εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό μας, χωρίς να συνδέουμε αυτό το “δια ταύτα” με την παραγωγή σκέψης, με το στοχασμό.
Πετύχαμε να απεκδυθούμε κριτική δύναμη και ηθική τόλμη. Και εμμένοντες στην ασκεψία, να αρκούμαστε στα “αναμασήματα” των κομματικών μαγειρείων, που επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και επικοινωνιακών τεχνασμάτων.
Και με αφομειωμένο τον απελπισμό μας είτε μεταφράζουμε σε μηδενιστική ξεγνοιασιά τα αδιέξοδα τούτου του τόπου, είτε αποφεύγοντας τη βάσανο της σκέψης και προσβλέποντας στην “ετοιματζίδικη” και δανεική σκέψη, στην αντίδραση κάποιου άλλου, για να μη διακυβεύσουμε τα όποια κεκτημένα και εκτεθούμε, βρίσκουμε καταφυγή με “δόξα και τιμή” στην άμορφη μάζα.
Οι λέξεις “μάζα” και “μαζοποιημένος” μας ενοχλεί ωστόσο, Και προτιμούμε να θριαμβολογούμε αμφισβητώντας φωνές σύνεσης ή και αντίδρασης, για να καλύψουμε την ερημιά των σκέψεών μας και τη δειλία μας, όπως τα μικρά παιδιά τραγουδάνε στο σκοτάδι…
Κοινοποιήστε: