Τίποτα δεν μάθαμε από το House of Cards?…

Διαβάζοντας τις αναλύσεις και τα σχόλια για την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα, διαπιστώνω πως κυριαρχούν ο…
φτηνός συναισθηματισμός, ο δήθεν πατριωτισμός και μια θεώρηση της πολιτικής που δεν διαφέρει από αυτή ενός τηλεοπτικού παιχνιδιού, όπου οι θεατές βαθμολογούν τους διαγωνιζόμενους.


Επισκέπτεται ο Πρόεδρος μιας ξένης χώρας την Ελλάδα, και η επίσκεψη αντιμετωπίζεται σαν πόλεμος.
Οι πάντες αναζητούν νικητές και ηττημένους.
Μια βαρετή και τυπική επίσκεψη ενός ξένου ηγέτη δίνει ευκαιρίες για «εθνικούς θριάμβους» και «ταπεινωτικές ήττες».
Κατ’ αρχάς, έχω γράψει εδώ και δέκα χρόνια πως δεν υπάρχει κανένας λόγος πια να κάνουν επισκέψεις οι «ηγέτες» μιας χώρας σε μια άλλη.
Το πολιτικό παιχνίδι το κάνουν οι αγορές και οι πολιτικοί -λίγο ή πολύ- είναι μαριονέτες και πλασιέ.
Όσο και να θεωρούν κάποιοι παντοδύναμο τον Ερντογάν, είναι προφανές πως δεν θα ήταν πρόεδρος της Τουρκίας, αν δεν είχε τη στήριξη Τούρκων -αλλά και ξένων- ολιγαρχών.
Βέβαια, δεν μπορούν να κάνουν επισκέψεις οι απρόσωπες αγορές, οπότε συνεχίζονται οι επισκέψεις ηγετών σε άλλες χώρες.
Υπάρχουν κάποια έθιμα που έχουν επιβιώσει από τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού -επισκέψεις ηγετών, εκλογές, παρελάσεις, εθνικές εορτές κλπ- αλλά αυτό συμβαίνει αφενός επειδή δεν έχουν βρει ακόμα με τι θα τα αντικαταστήσουν και αφετέρου επειδή τα έθιμα έχουν μια δυναμική που βασίζεται στη συνήθεια και σε κάποιο αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας που παρέχουν στις κοινωνίες που έχουν κατατρομάξει με τις αλλαγές και το γεγονός πως όλα γίνονται ερήμην τους.


Τα χάπατα από εδώ νιώθουν εθνική υπερηφάνεια που ο Τσίπρας και ο Παυλόπουλος την «είπαν» στον Ερντογάν, ενώ οι μπουνταλάδες και τα χαϊβάνια της γειτονικής χώρας, ονειρεύονται την επανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Βέβαια, θα έπρεπε να είναι όλοι κάπως πιο υποψιασμένοι.
Όταν η πιο δημοφιλής τηλεοπτική σειρά στον κόσμο είναι το House of Cards -που δεν σου αφήνει καμία απορία για το πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι-, πρέπει να είσαι εντελώς ανόητος για να αντιλαμβάνεσαι ακόμα την διεθνή πολιτική ως επισκέψεις πολιτικών σε άλλες χώρες, ανακρούσεις εθνικών ύμνων και δηλώσεις μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες.
Επίσης, πρέπει να είσαι ακόμα πιο ανόητος, όταν ψάχνεις τον «σωστό χρόνο», για να γίνει μια τέτοια επίσκεψη.
Καταλαβαίνω πως ζούμε σε έναν χαώδη κόσμο, όπου τα συμφέροντα συγκρούονται παντού και διαρκώς, και ο μέσος άνθρωπος -που τρέχει σαν το ζώο όλη μέρα για να πληρώνει λογαριασμούς- δεν μπορεί να καταλάβει Χριστό από αυτά που συμβαίνουν γύρω του.
Τουλάχιστον όμως, θα μπορούσε να μην τσιμπάει.

pitsirikos