Μία γυναίκα ινδικής καταγωγής, η οποία εργάζεται για την AirAsia, ακολουθεί μία αντισυμβατική διαδρομή προς την εργασία της, που περιλαμβάνει καθημερινές πτήσεις στη Μαλαισία. Για εκείνη, αποτελεί μία άκρως συμφέρουσα λύση.
Μία νεαρή υπάλληλος της AirAsia, η Ρέιτσελ Κορ, δεν πηγαίνει στη δουλειά της με τα πόδια, το λεωφορείο ή το τρένο όπως οι περισσότεροι, αλλά κάνει… check–in σε αεροδρόμιο, περνά από τον έλεγχο ασφαλείας και επιβιβάζεται σε αεροπλάνο. Αυτό το ταξίδι κάνει δύο φορές την ημέρα, καθημερινά από τη Δευτέρα έως την Παρασκευή.
Όπως επισημαίνει, η απόφαση της μητέρας της να αγοράσει σπίτι στην Πενάνγκ της Μαλαισίας, αντί να μετακομίσουν στην Κουάλα Λουμπούρ, είχε άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο ζωής και τις μετακινήσεις της.
Περιγράφοντας το προσωπικό της πρόγραμμα, η Ρέιτσελ αναφέρει ότι «συνήθως ξυπνάω γύρω στις 04:00, 04:15 το αργότερο. Στη συνέχεια, κάνω ντους, ντύνομαι και φεύγω από το σπίτι μου μέχρι τις 05:00.
Μετά, οδηγώ αργά προς το αεροδρόμιο, καθώς η επιβίβαση είναι προγραμματισμένη για τις 05:55, οπότε έχω αρκετό χρόνο να παρκάρω το αυτοκίνητό μου, να βάλω τα παπούτσια μου, να περπατήσω, να επιβιβαστώ και να κάνω check–in για την πτήση μου».
Η πτήση διαρκεί συνήθως 30 – 40 λεπτά και η δουλειά της Ρέιτσελ Κορ είναι μόλις πέντε λεπτά με τα πόδια από το αεροδρόμιο. Φθάνει στη δουλειά περίπου στις 07:45 και επιστρέφει σπίτι το απόγευμα, περίπου στις 19:00.
Η Ρέιτσελ καλύπτει το κόστος των πτήσεων, αλλά σημειώνει ότι επωφελείται από την έκπτωση υπαλλήλου και προσθέτει ότι το ενοίκιο στην Πενάνγκ είναι φθηνότερο σε σύγκριση με την Κουάλα Λουμπούρ.
Όπως λέει, το μηνιαίο κόστος στέγασης στην Πενάνγκ είναι περίπου 224 δολάρια, ενώ, στην Κουάλα Λουμπούρ θα πλήρωνε περίπου 336 δολάρια. Αυτό το γεγονός τής επιτρέπει να περνά περισσότερο χρόνο με τα παιδιά της.
Ακόμη, υπογραμμίζει ότι ταξιδεύοντας με αεροπλάνο και την έδρα της επιχείρησης να είναι σε κοντινή απόσταση από αυτό, μπορεί να αποφεύγει την κίνηση που συχνά παρατηρείται στην Κουάλα Λουμπούρ.
Όπως συμπληρώνει, το μεγαλύτερο παιδί της είναι ηλικίας 12 ετών και η μικρότερη κόρη της 11, και νιώθει ότι «χρειάζονται τη μητέρα τους να είναι πιο συχνά κοντά τους. Τώρα, είμαι σε θέση να πηγαίνω σπίτι κάθε μέρα, να βλέπω τα παιδιά μου το βράδυ και να τα βοηθάω στα μαθήματα και να είμαι εκεί όταν με χρειάζονται».
Κοινοποιήστε: