Ποιος ήταν λοιπόν ο Τσακυράκης που σήμερα όλοι μιλούν γι’ αυτόν;
Και γιατί τόσο καιρό δεν είχαμε δει το όνομά του στην «πρώτη σελίδα» των σάιτ; Γιατί όλοι αυτοί που…
σήμερα γράφουν «πόσο σημαντικός ήταν» δεν τον άκουγαν; Γιατί δεν είχαμε τον Τσακυράκη στην πρώτη γραμμή; Και γιατί αφού είναι τόσο δυσαναπλήρωτο το κενό, δεν τον ψηφίσαμε όλοι το 2014, να γίνει ευρωβουλευτής (τη μια και μοναδική φορά που ο ίδιος ζήτησε την ψήφο των πολλών);
Ο Σταύρος Τσακυράκης ήταν η εξαίρεση που μας βολεύει να εκτιμάμε. Το αξιακό μας άλλοθι.
Η εξαίρεση στον αντιδικτατορικό αγώνα, η εξαίρεση στα πανεπιστήμια, η εξαίρεση στη σκέψη, η εξαίρεση στη δικαιοσύνη, η εξαίρεση στο ήθος, η εξαίρεση στην πολιτική, η εξαίρεση στο Facebook – γιατί, και εδώ, ήταν αντίπαλος στον λαϊκισμό και την ευκολία.
Τον είχαμε σταυρώσει να κόψει το τσιγάρο και όταν το έκοψε ήταν πια αργά. Αλλά από την άλλη, Τσακυράκης χωρίς ρωμαλέα πάθη γίνεται; Δεν γίνεται. Αν δεν οργίζεσαι, αν δεν παθιάζεσαι πώς να σε αγαπήσει ο άλλος;
Ο Σταύρος ήταν σπουδαίος. Η εξαίρεση που χειροκροτάμε αλλά δεν τολμάμε να ακολουθήσουμε. Τρομάζουμε με τα μεγάλα κύματα και ανεβαίνουμε στα μεγάλα καράβια. Εκείνος όμως θαλασσοδερνόταν. Εκεί ήταν ευτυχισμένος. Να υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις απόψεις του. Δεν λέω ότι ήταν όλες σωστές – δεν ξέρω, ίσως να ήταν – μάλωνε ακόμη και με τον εαυτό του, αναθεωρούσε και προχωρούσε.
Δεν ήταν ο βολικός τύπος που συμμορφωνόταν με τις επιθυμίες του πλήθους ή της εξουσίας. Πραγματικός διανοητής, συναισθηματικά ευφυής, γενναίος στα μικρά και στα μεγάλα. Αρκεί να κρατούσε ζωντανό το μυαλό του και το μυαλό μας. Αυτό τον ένοιαζε.
Από τις φωτογραφίες του, θα επιλέξω μόνο μια. Είναι στους Δελφούς. Παραδομένος στον ήλιο και στην αγκαλιά της Πόπης – και ελπίζω να μου το συγχωρέσει η Πόπη που δεν τις αρέσουν οι δημοσιότητες. Η αρρώστια είχε ξεκινήσει. Αλλά αυτός συνέχιζε χαμογελαστός στην ανηφόρα. Για το Μαντείο των Δελφών και την Κασταλία πηγή.
ΥΓ: Α, θέλω να ειδοποιήσω τα παιδιά που σήμερα με περιμένουν στην Θεσσαλονίκη και αύριο στην Νάουσα, τη Βέροια, την Κοζάνη, ότι δεν θα πάω. Θα μείνω το βράδυ στον Μόλυβο. Εκεί που ο Σταύρος ήθελε να τελειώσουν όλα γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα. Σε αυτά τα χώματα να παραδοθεί. Χώματα αναμεμειγμένα με το δάκρυ του, τα γέλια του, τον ιδρώτα του, των παιδικών του χρόνων αλλά και όλων των καλοκαιριών, που τόσο λαίμαργα κατάπινε.
Σταύρος Θεοδωράκης (fb)
Πηγή Ο Σταύρος Τσακυράκης ήταν το αξιακό μας άλλοθι…
Κοινοποιήστε: