Το 1999, όταν ο Jason Carmel, MD, Ph.D., ήταν δευτεροετής φοιτητής ιατρικής στην Κολούμπια, ο δίδυμος αδερφός του υπέστη κάκωση νωτιαίου μυελού, παραλύοντας τον από το στήθος και περιορίζοντας τη χρήση των χεριών του. Αυτό τον ώθησε τελικά να γίνει νευροεπιστήμονας, με στόχο την ανάπτυξη νέων θεραπειών για την αποκατάσταση της κίνησης σε άτομα που ζουν με παράλυση. Τώρα, μια θεραπεία διέγερσης νεύρων που αναπτύσσει ο Carmel στην Κολούμπια δείχνει πολλά υποσχόμενη σε μελέτες σε ζώα και μπορεί τελικά να επιτρέψει σε άτομα με τραυματισμό του νωτιαίου μυελού να ανακτήσουν τη λειτουργία των χεριών τους.
«Η τεχνική διέγερσης στοχεύει τις συνδέσεις του νευρικού συστήματος που δεν υπάρχουν λόγω τραυματισμού», λέει ο Carmel, νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο Columbia και το NewYork-Presbyterian, «επιτρέποντάς τους να αναλάβουν μέρος της χαμένης λειτουργίας». Τα τελευταία χρόνια, ορισμένες μελέτες υψηλού προφίλ για την ηλεκτρική διέγερση του νωτιαίου μυελού επέτρεψαν σε μερικά άτομα με ατελή παράλυση να αρχίσουν να στέκονται και να κάνουν ξανά βήματα. Η προσέγγιση του Carmel είναι διαφορετική επειδή στοχεύει το χέρι και το χέρι και επειδή συνδυάζει τη διέγερση εγκεφάλου και νωτιαίου μυελού, με ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου που ακολουθείται από διέγερση του νωτιαίου μυελού.
«Όταν τα δύο σήματα συγκλίνουν στο επίπεδο του νωτιαίου μυελού, σε απόσταση περίπου 10 χιλιοστών του δευτερολέπτου το ένα από το άλλο, έχουμε το ισχυρότερο αποτέλεσμα», λέει, και ο συνδυασμός φαίνεται να επιτρέπει στις υπόλοιπες συνδέσεις στο νωτιαίο μυελό να πάρουν τον έλεγχο. Στην πιο πρόσφατη μελέτη του, ο Carmel δοκίμασε την τεχνική του – που ονομάζεται συνειρμική πλαστικότητα του νωτιαίου μυελού (SCAP) – σε αρουραίους με μέτριες κακώσεις του νωτιαίου μυελού. Δέκα ημέρες μετά τον τραυματισμό, οι αρουραίοι τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν 30 λεπτά SCAP για 10 ημέρες ή ψευδή διέγερση.
Στο τέλος της περιόδου της μελέτης, οι αρουραίοι που έλαβαν SCAP στοχευμένο στα χέρια τους ήταν σημαντικά καλύτεροι στο χειρισμό της τροφής, σε σύγκριση με εκείνους της ομάδας ελέγχου, και είχαν σχεδόν φυσιολογικά αντανακλαστικά. «Οι βελτιώσεις τόσο στη λειτουργία όσο και στη φυσιολογία παρέμειναν για όσο διάστημα μετρήθηκαν, έως και 50 ημέρες», λέει ο Carmel. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο περιοδικό Brain, υποδηλώνουν ότι το SCAP προκαλεί μόνιμες αλλαγές στις συνάψεις ή στους ίδιους τους νευρώνες. «Τα ζευγοποιημένα σήματα μιμούνται ουσιαστικά την κανονική αισθητηριοκινητική ολοκλήρωση που χρειάζεται να ενωθεί για να εκτελέσει έμπειρη κίνηση», λέει ο Carmel.
Εάν η ίδια τεχνική λειτουργεί σε άτομα με κακώσεις του νωτιαίου μυελού, οι ασθενείς θα μπορούσαν να ανακτήσουν κάτι άλλο που έχασαν στον τραυματισμό: την ανεξαρτησία. Πολλές μελέτες για τη διέγερση του νωτιαίου μυελού επικεντρώνονται στο περπάτημα, αλλά «αν ρωτήσετε άτομα με τραυματισμό του αυχενικού νωτιαίου μυελού, που είναι η πλειοψηφία, ποια κίνηση θέλουν να επαναφέρουν, λένε τη λειτουργία των χεριών και των χεριών», λέει ο Carmel. «Η λειτουργία χεριών και χεριών επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι πιο ανεξάρτητοι, όπως να μετακινούνται από το κρεβάτι σε ένα αναπηρικό καροτσάκι ή να ντύνονται και να τρέφονται».
Κοινοποιήστε: