Στο τέλος της ημέρας, αυτό που χρειάζεται ο κόσμος –και η Αμερική– δεν είναι πόλεμος, αλλά ειρήνη με όρους
Σε μία περίοδο παγκόσμιας αβεβαιότητας και γεωπολιτικών αναταράξεων, η στάση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στην εντεινόμενη κρίση Ισραήλ – Ιράν αποδεικνύει ξανά πως η σταθερή του πυξίδα παραμένει η ειρήνη.
Παρά τις εσωτερικές εντάσεις στο κόμμα του και τις αντιφατικές φωνές στο πολιτικό του περιβάλλον, ο κ. Τραμπ παραμένει προσηλωμένος στη δέσμευση που τον ανέδειξε ήδη από το 2016: Nα κρατήσει την Αμερική μακριά από ατελείωτους πολέμους και να επιλέγει, πρώτα και πάνω απ’ όλα, τη διπλωματία.
Η δήλωσή του αυτή την εβδομάδα ότι «μιλάμε με το Ιράν, θα δούμε τι θα γίνει», δεν είναι ένδειξη αδυναμίας — είναι ένδειξη υπευθυνότητας. Όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν, ο κ. Τραμπ ξέρει πώς να πιέζει σκληρά όταν χρειάζεται, αλλά και πώς να ανοίγει διαύλους επικοινωνίας όταν η στιγμή το απαιτεί. Το ρητό “Peace through strength” δεν είναι για εκείνον απλώς ένα σύνθημα· είναι στρατηγική.
Οι γεωπολιτικές ισορροπίες στη Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικά εύθραυστες. Το Ιράν βρίσκεται απομονωμένο, χωρίς ξεκάθαρη υποστήριξη από συμμάχους, ενώ το Ισραήλ διαμηνύει ότι θα επιτεθεί προληπτικά στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να τραβήξει και τις δύο πλευρές πίσω από την κόκκινη γραμμή και να τους φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι ο Τραμπ.
Όπως επεσήμανε και εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, ο πρόεδρος Τραμπ έχει την εμπιστοσύνη του αμερικανικού λαού γιατί «λαμβάνει αποφάσεις που ωφελούν άμεσα τις αμερικανικές οικογένειες». Στην πραγματικότητα, έχει κερδίσει και την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας, διότι δεν είναι δέσμιος ιδεολογιών ή παγιωμένων δόγματων.
Είναι ρεαλιστής. Είναι πραγματιστής. Και –πάνω απ’ όλα– είναι διαπραγματευτής.
Η θέση του δεν είναι εύκολη. Από τη μία, οι πιο “γεράκια” υποστηρικτές του, όπως ο Mark Levin, ζητούν άμεση και σκληρή απάντηση απέναντι στο Ιράν.
Από την άλλη, η αντι-παρεμβατική βάση του “America First” φοβάται εμπλοκή σε ακόμα έναν μακροχρόνιο πόλεμο. Ο ίδιος, όμως, δεν βιάζεται να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με καμία από τις δύο πλευρές. Περιμένει, αξιολογεί, και όταν χρειάζεται, επιλέγει εκείνη τη γραμμή που μπορεί να οδηγήσει σε αποκλιμάκωση. Αυτή είναι η δύναμή του: η ικανότητά του να κινείται στα όρια, ώστε τελικά να αποφύγει την καταστροφή.
Αν ο κόσμος έχει σήμερα μία ελπίδα για να αποφευχθεί μια νέα πολεμική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, αυτή η ελπίδα περνάει μέσα από τον ρόλο του Ντόναλντ Τραμπ ως μετριοπαθούς ηγέτη και ειρηνοποιού. Είναι ο μόνος που μπορεί να πιέσει το Ισραήλ να χαμηλώσει τους τόνους, και ταυτόχρονα να αποτρέψει το Ιράν από επικίνδυνες προκλήσεις.
Πρώτα η ένταση – μετά η διαπραγμάτευση. Αυτό είναι το μοτίβο του Τραμπ και έχει αποδώσει στο παρελθόν.
Το δίλημμα δεν είναι αν θα υπάρξει επέμβαση, αλλά πώς θα αποφευχθεί. Και εκεί, ο Τραμπ δείχνει ξανά πως έχει την εμπειρία, την ψυχραιμία και την πολιτική αντίληψη να παίξει τον ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που χρειάζεται ο κόσμος –και η Αμερική– δεν είναι πόλεμος, αλλά ειρήνη με όρους.
Κοινοποιήστε: