Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας: Εχει στενέψει αφόρητα το πολιτικό τοπίο στη χώρα. Η ελληνική κοινωνία δεν πείθεται πια από τα «ιστορικά» αντίπαλα κόμματα, ούτε από…
τυχόν συμπράξεις αυτών με μικρότερα της Αριστεράς ή της Δεξιάς.
Στριμωγμένοι άπαντες σε ποσοστά που δεν είναι ικανοποιητικά για αυτοδυναμίες, προσπαθούν με χίλιους τρόπους να συμμαχήσουν μπας και στείλουν στα τάρταρα τη μισητή κυβέρνηση, που έχει προκύψει από τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝ.ΕΛΛ. Φαίνεται ότι ματαιοπονούν· όχι γιατί η μισητή κυβέρνηση είναι πανίσχυρη – απεναντίας, τα στελέχη της συχνά-πυκνά πέφτουν σε ολισθήματα και τραγικές αντιφάσεις, τόσο κυβερνητικές όσο και ιδεολογικές, με αποτέλεσμα να χάνουν οποιοδήποτε λαϊκό έρεισμα. Η ματαιοπονία τους πηγάζει από την ίδια τους την (ανύπαρκτη) πολιτική πρόταση…
Τι να πουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στον μαρασμό και τη χρεοκοπία; Κανονικά θα έπρεπε να ντρέπονται που ζητούν ανερυθρίαστα γι’ ακόμη μία φορά την ψήφο των πολιτών. Δεκαετίες τώρα ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς. Τι άλλο χρειαζόμαστε για να τους αποστρεφόμαστε; Να, όμως, εξακολουθούν να κομπορρημονούν (και να ασχημονούν) στο πολιτικό θέατρο σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό.
Πού πήγαν τόσα σκάνδαλα, τόση διασπάθιση δημόσιου χρήματος; Να, λοιπόν, που ξεχάστηκαν όλα αυτά. Και γιατί, παρακαλώ; Ακριβώς διότι η Αριστερά απέτυχε οικτρά να αποδείξει στον ελληνικό λαό ότι έχει μια απελευθερωτική πρόταση, βασισμένη στη διαφάνεια και την αξιοκρατία, στον σεβασμό προς τον πολίτη (με τις όποιες ιδιαιτερότητές του) και στην κοινωνική δικαιοσύνη.
Εχουν δίκιο να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις τα δύο «ιστορικά» κόμματα (η άρνηση της κ. Γεννηματά δεν συνιστά αναίρεση της συναινετικής τους προσπάθειας να γκρεμίσουν τη χειρότερη μεταπολιτευτικά κυβέρνηση, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν). Πολιτικά αυτό δεν σημαίνει τίποτα – τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιώργου Σταματόπουλου, ΕΔΩ…
Η ματαιοπονία των «ιστορικών» αντιπάλων…
Κοινοποιήστε: