Η «κρυφή» γοητεία του φιλελευθερισμού…

Ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει φιλελεύθερος και δεξιός· ο κ. Καμίνης φιλελεύθερος και αριστερός. Η ομολογία πίστης στον φιλελευθερισμό αποτελεί σήμερα ένα κοινό στοιχείο της πολιτικής τους ρητορικής.

Αύριο μπορεί να…
χρησιμεύσει ως η δικαιωτική ιδεολογική βάση μιας πολιτικής συνεργασίας, εφόσον το απαιτούν οι ανάγκες του έθνους.

Ο κ. Μητσοτάκης, από τη Θεσσαλονίκη, προσέδωσε στα πιστεύω του ένα «θεωρητικό βάθος»: «Δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνίες χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση».

Φρόντισε δηλαδή να επιβεβαιώσει ό,τι συστηματικότερα επεξεργάστηκαν οι μέντορές του: Η φιλελεύθερη ιδεολογία είναι η απολογητική των ανισοτήτων και του ανταγωνισμού. Αυτές είναι οι κινητήριες δυνάμεις της προόδου· σε αντιπαλότητα με το πρόταγμα της ισότητας που οδηγεί νομοτελειακά στα Γκουλάγκ.

Επ’ αυτών δεν ξέρουμε ακόμα τις απόψεις του κ. Καμίνη. Η προσθήκη της ιδιότητας του αριστερού πολλαπλασιάζει τις απορίες.

Οι περιγραφικές κοινοτοπίες του τύπου «φιλελευθερισμός είναι η προσήλωση στην ελευθερία και στα ατομικά δικαιώματα» δεν σημαίνουν τίποτα.

Ο «υπαρκτός φιλελευθερισμός» δεν είναι πολιτικά αθώος. Υπηρετεί συστηματικά και με αδιαλλαξία την αναπαραγωγή του ολοκληρωτικού, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Υπήρξε πάντα μια εκδοχή του Διαφωτισμού πολιτικά επιθετική προς τις λαϊκές τάξεις, εχθρική στις ιδέες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της αναγκαιότητας του «δημόσιου χώρου».

Η Αριστερά, στις καλύτερες στιγμές της, στάθηκε απέναντί του με όρους θεωρητικής και ιδεολογικής αυτονομίας.

Το ζεύγος «φιλελεύθερος – αριστερός» στην καλύτερη περίπτωση εκφράζει μια σύγχυση· στη χειρότερη, πρόθεση παραπλάνησης…

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Γιατζόγλου, πατήστε εδώ