«Κάπως έτσι η κεντροαριστερά πασχίζει να βρει μια ταυτότητα την οποία η ίδια διώχνει με την υιοθέτηση πολιτικού προγράμματος που ανήκει ουσιαστικά στην παράταξη η οποία αποτελούσε τον παραδοσιακό της αντίπαλο»…
Ένα από τα πλέον αναμενόμενα αποτελέσματα ήταν τα απογοητευτικά ποσοστά τηλεθέασης του ντιμπέιτ των υποψηφίων για την ηγεσία της μετα-ΠΑΣΟΚ εποχής. Τολμώ μάλιστα να πω ότι…
φάνταζε πιο σίγουρη η σχεδόν ανύπαρκτη προσέλκυση τηλεθεατών για το ντιμπέιτ από την ανατολή και τη δύση του ηλίου.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το μετά-ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Φώφης Γεννηματά αποτελεί έναν εύκολο δέκτη πυρών. Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η επαναλαμβανόμενη αδυναμία των σύγχρονων ηγετών της να καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει κεντροαριστερά και πώς έχει μεταμορφωθεί ο πολιτικός συνδυασμός των ανθρώπων που ουσιαστικά έχουν μετατοπιστεί στα δεξιά και αρνούνται να το καταλάβουν.
Ο λόγος της άρνησης; Στα μάτια μου, η αδυναμία πολιτικής βούλησης για σύγκρουση με το κυρίαρχο μοντέλο που τσακίζει και βυθίζει στην ανασφάλεια τη μεγάλη μάζα των πολιτών της μνημονιακής Ελλάδας. Από την ημέρα ανακοίνωσης της εισόδου της χώρας μας στο μνημόνιο από το Καστελόριζο, το ΠΑΣΟΚ πυροβόλησε ουσιαστικά τα πόδια του: Χωρίς τη διασφάλιση σταθερής εργασιακής απασχόλησης και βοηθημάτων για τα ευπαθή και μεσαία στρώματα της κοινωνίας, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί ένα πολιτικό σχήμα που έχει γίνει μια άλλη Νέα Δημοκρατία και δεν το ξέρει. Χωρίς ουσιαστική αντίδραση για την ελαστική εργασία και την προστασία των αδύναμων, με το “αμάρτημα” του PSI στην πλάτη του, η κεντροαριστερά πίστευε ότι, αλλάζοντας σήμα και όνομα θα κατάφερνε να ξορκίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Στην πραγματικότητα, αυτό που άλλαξε η κεντροαριστερά στη χώρα μας ήταν η πολιτική της θέση: Με την πλήρη αποδοχή των μνημονιακών προσταγών και την ίδια και απαράλλαχτη ταύτιση με την συντηρητική πολιτική, οι ψηφοφόροι γνωρίζουν σήμερα ότι επιλέγοντας κεντροαριστερά, επιλέγουν ουσιαστικά μία αναπληρωματική Νέα Δημοκρατία.
Κάπως έτσι η κεντροαριστερά πασχίζει να βρει μια ταυτότητα την οποία η ίδια διώχνει με την υιοθέτηση πολιτικού προγράμματος που ανήκει ουσιαστικά στην παράταξη η οποία αποτελούσε τον παραδοσιακό της αντίπαλο.
Αυτό είναι το πυρηνικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ του σήμερα και όχι ο “ανώριμος ψηφοφόρος” όπως αρέσκονται να αναφέρουν συχνά πυκνά οι αυτοαποκαλούμενοι ως κεντροαριστεροί. Και κάπως έτσι, οι αυταπάτες στους υποψήφιους ηγέτες της παραμένουν ισχυρές…
Δημήτρης Σταράκης
Κοινοποιήστε: