Γελάμε, κύριοι; Γελάμε; Τι γελάμε;..

Ο Αδωνης «ρητοροδιδάσκαλος» και οι Αδωνίτσες…

Κανάλι δικό του στο YouTube άνοιξε ο Αδωνης και ξεκίνησε με εβδομαδιαία διαγγέλματα, να λέει τα πιο δεξιά τα δικά του, εκεί που…
το κόμμα του οποίου είναι αντιπρόεδρος καμιά φορά κωλώνει.

Γιατί όχι; Δεκαεφτά ολόκληρα χιλιάρικα έδινε κάθε μήνα νοίκι στο κανάλι του Κουρή για το τηλεπωλητήριό του, σημάδι πως οι δουλειές πήγαιναν περίφημα, πως εντέλει ήταν ολόσωστη η τακτική του, η αυτοκαραγκιοζοποίηση, όπως έχω ξαναπεί –έχει κι ολόκληρο φαν κλαμπ, όχι μονάχα από τον χώρο του, αλλά και από τον ευρύτερα δημοκρατικό, άρθρα επί άρθρων καίνε θυμίαμα στο εικόνισμά του.

Και φυσικά, είμαστε έπειτα κι εμείς, με την αρνητική κριτική που πάντα διαφήμιση είναι, επίσης οι σατιρικές εκπομπές που αναπαράγουν τα θεατρικά του σόου, τα οποία εξάλλου απευθύνονται κυρίως σ’ αυτές, να διευρύνουν το κοινό του και να του κάνουν έτσι τη μισή δουλειά.

Κατέβασε ρολά το τηλεπωλητήριο (δεν είναι πάντως η πρώτη φορά!), όταν πια το τερμάτισε με τα «θαυματουργά» νανογιλέκα· έγραψε κι ένα επικήδειο άρθρο ο τηλεπωλητής, διόλου αυτοκριτικό, μόνο ότι τον πολεμάνε συνεχώς οι οχτροί, μια για την πολιτική του, μια επειδή πουλούσε «κάποιο βιβλίο» (έτσι αορίστως: «κάποιο βιβλίο» το περιβόητο του Πλεύρη).

Εχουμε γράψει πολλοί πολλές φορές και πολλά, σχεδόν τα πάντα, για τον Αδωνη· από τα πιο προφανή: τα καραγκιοζιλίκια, που είπαμε και παραπάνω, τις συστηματικές, θρασύτατες παλινωδίες του, τις ακροδεξιές, ρατσιστικές κτλ. θέσεις του, ώς τα λιγότερο ή και καθόλου προφανή: τις παρετυμολογίες του, ιδίως τα χωλά ελληνικά του, νέα και αρχαία (χοντρά γραμματικοσυντακτικά λάθη, ανορθογραφίες κ.ά.), την παραχάραξη αρχαίων ρητών κ.ά. Οποιος θέλει, διαβάζει, ψάχνει έπειτα και μόνος του, και τότε λέει μια αυτοκριτική κουβέντα, ή σιωπά.

ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΦΑΝ ΚΛΑΜΠ και οι Αδωνίτσες, δεν λέω τόσο για τους θαυμαστές και τις θαυμάστριες του καθαυτό πολιτικού του έργου, θέμα ιδεολογίας και πολιτικής είναι στο κάτω κάτω, όσο γι’ αυτούς που κόπτονται γιατί να δέχεται επικρίσεις σαν τηλεπωλητής (επιμένουν ακόμα;) ή του λουστράρουν το καινούριο κοσκινάκι του, τη ρητοροδιδασκαλία!

Ετσι, ανατρέχω σε διάφορα άρθρα για τα θαυμαστά που έπραξε, λέει, ο Αδωνης υπουργός: του Αθανάσιου Ελλις (Καθημερινή 12.6.14), του Πάνου Πολυζωίδη (Protagon 10.6.14) και της Ρέας Βιτάλη (Protagon 16.12.13): στα δύο τελευταία είχα ξανααναφερθεί· επανέρχομαι, γιατί η κ. Βιτάλη, γράφοντας για τη μετάλλαξη του Αδωνη από γραφικό σε τάχα σοβαρό, σημείωνε και πως «παρενέβη στον ήχο του.

Μείωσε τα ντεσιμπέλ. Πιάσαμε εξαιρετικό τόνο»: τα ξαναλέει τώρα αυτά; Ενώ ο κ. Πολυζωίδης σχολίαζε και τις επικρίσεις για την ιδιότητα του τηλεπωλητή: τα ξαναλέει κι αυτός τώρα αυτά;

Τα ξαναλέει όμως άραγε ιδίως η Κατερίνα Παναγοπούλου, που είχε αφιερώσει ολόκληρο άρθρο στο θέμα: «Οταν η πώληση βιβλίων χρησιμοποιείται ως βρισιά» (Athens Voice 29.4.17);

Το -ασύστατο, βεβαίως- δίπολο κατά την κ. Παναγοπούλου είναι οι αργόμισθοι του δημοσίου και οι βιοπαλαιστές του ιδιωτικού τομέα· όπου οι αργόμισθοι παραβλέπουν τις εκδόσεις των αρχαίων (τις οποίες σίγουρα δεν έχει ανοίξει η ίδια ούτε ξέρει τίποτα για την ποιότητά τους, όπως άλλωστε δεν -θέλει να– ξέρει και τι άλλα βιβλία εξέδιδε ή προωθούσε ο Αδωνης), «κάνουν face control για το είδος της δραστηριοποίησης στον ιδιωτικό τομέα» και ασχολούνται καθημερινά με το αν «ο τρόπος με τον οποίο ο Γεωργιάδης πουλάει τα βιβλία του […] είναι γλαφυρός, υπερβολικός ή γελοίος». Ολα ήταν μπροστά της της κ. Παναγοπούλου: και οι εκδόσεις και η γελοιότητα. Δεν ήθελε να τα δει. Τα νανογιλέκα τώρα τα βλέπει;

ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΟΣΚΙΝΑΚΙ, τα σεμινάρια ρητορικής που οργανώνει τελευταία ο Αδωνης σε διάφορες πόλεις, για «να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του στη ρητορική», όπως διαφήμιζε το Protagon (15.2.17). Και ακολούθησε ολόκληρο άρθρο («Μαθαίνοντας ρητορική από τον Αδωνι», 20.2.17) πρώην βουλευτίνας του Ποταμιού, της κ. Χριστίνας Ταχιάου.

Που παρακολούθησε σχετικό σεμινάριο στη Θεσσαλονίκη, και γράφει για το «one Adonis show», με το «αξιοζήλευτο κέφι», τις «ενδιαφέρουσες και γλαφυρές ιστορίες» που τους είπε ο Δάσκαλος, τον Επιτάφιο του Περικλή που τους διάβασε, τις «ασκήσεις για τη διαφραγματική αναπνοή» που τους έκανε, τα ντιμπέιτ που τους οργάνωσε με διάφορα θέματα, όπως για την παγκοσμιοποίηση -όπου στο «επιχείρημα «θέλετε σούσι ή σκουμπρί;», ασυναίσθητα θα πεις «σκουμπρί κι ας λυσσάξω απ’ τη δίψα, θα πλακωθώ στα τσίπουρα και θα έχω αιώνιο καλοκαίρι στο μυαλό»!

Γελάτε, κύριοι; Γελάτε; Τι γελάτε; όπως θα έλεγε ο πρόεδρος του αντιπροέδρου.

Πόσο άλλο να ασχοληθεί κανείς… Ας ξανακούσει όμως τον αντιπρόεδρο (γεμάτο βιντεάκια είναι το διαδίκτυο), σε πάνελ του Αυτιά, του Παπαδάκη κ.ά., σε αντιπαραθέσεις στη Βουλή, στο τηλεπωλητήριό του, και ας προσέξει πώς μέσα στον «χειμαρρώδη» λόγο του ρητοροδιδασκάλου ισοπεδώνονται φωνήεντα και εξαφανίζονται συλλαβές ολόκληρες! Κι όμως, θα αρκούσαν μερικά απλά μαθήματα φωνητικής, π.χ. από τη μουσικό γυναίκα του: παρατεταμένο μμμ, με τα διάφορα φωνήεντα: μμμα, μμμο, μμμαμμμά…, κ.ο.κ. Ισως να έβρισκε τη γλώσσα που του αρμόζει…

Γελάμε, κύριοι; Γελάμε; Τι γελάμε;..

Γιάννης Η. Χάρης