Ο σκελετός είχε εντοπιστεί για πρώτη φορά πριν από δεκαετίες, αλλά παρέμεινε στη θέση του λόγω της δύσκολης πρόσβασης στην περιοχή της νήσου Skai
Ένας δεινόσαυρος της Μέσης Ιουράσιας περιόδου ανακαλύφθηκε 166 εκατομμύρια χρόνια μετά το θάνατό του. Είχε το μέγεθος ενός μεγάλου σκύλου και ήταν χορτοφάγος. Το νεαρό δείγμα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα σε βράχους της Σκωτίας προκαλεί αίσθηση στους λάτρεις της παλαιοντολογίας.
Ο σκελετός είχε εντοπιστεί για πρώτη φορά πριν από δεκαετίες, αλλά παρέμεινε στη θέση του λόγω της δύσκολης πρόσβασης στην περιοχή της νήσου Skye. Τελικά, αποδείχθηκε ο πρώτος και πληρέστερος σκελετός δεινοσαύρου που έχει αναγνωριστεί μέχρι σήμερα στη Σκωτία.
Κανείς δεν περίμενε ένα τόσο σημαντικό δείγμα να παραμείνει απαρατήρητο για τόσο καιρό. Ωστόσο, η απομακρυσμένη του θέση δυσχέρανε τις προσπάθειες συλλογής μέχρι τα τελευταία χρόνια.
Ένα δύσκολο σημείο για την αναζήτηση απολιθωμάτων
Η εξόρυξη αυτού του απολιθώματος δεν ήταν εύκολη. Ο σκελετός ήταν σφηνωμένος σε σκληρό ασβεστόλιθο κατά μήκος μιας βραχώδους ακτής, σε ένα σημείο που είναι προσβάσιμο μόνο κατά την άμπωτη.
Χρειάστηκαν σχοινιά, σφήνες και ακόμη και ένα μηχανοκίνητο σκάφος για να μεταφερθεί το κομμάτι με ασφάλεια στο λιμάνι. Η ομάδα έπρεπε να εργαστεί με αυστηρές άδειες, καθώς η περιοχή αποτελεί μέρος προστατευόμενης περιοχής ειδικού επιστημονικού ενδιαφέροντος (SSSI).
Ένας περίεργος, χορτοφάγος δεινόσαυρος της Μέσης Ιουράσιας περιόδου
Οι ερευνητές έχουν συγκεντρώσει αρκετά απολιθώματα που υποδηλώνουν ότι αυτό το πλάσμα είχε περίπου το μέγεθος ενός μεγάλου σκύλου και ακολουθούσε χορτοφαγική διατροφή. Τα αποσπασματικά αλλά καλά διατηρημένα οστά του υποδηλώνουν ότι πιθανότατα κινούνταν με γερά πόδια και τρέφονταν με φυτά.
«Οι δεινόσαυροι του Τριαδικού και του Πρώιμου Ιουρασικού ήταν γενικά μικρά, δίποδα σαρκοφάγα και παμφάγα, αλλά μέχρι το Ύστερο Ιουρασικό είχαν εξελιχθεί σε μια πολύ ποικιλόμορφη γκάμα ειδών που περιλάμβανε μερικά από τα μεγαλύτερα χερσαία σπονδυλωτά που περπάτησαν ποτέ στη Γη», παρατήρησε η Δρ. Elsa Panciroli, παλαιοβιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας.
Αν και αυτό το πλάσμα παρέμεινε μικρού μεγέθους, έζησε σε μια περίοδο κατά την οποία ορισμένοι δεινόσαυροι εξελίχθηκαν γρήγορα σε νέες μορφές.
Ανακαλύπτοντας τα σπάνια μυστικά του Μεσαίου Ιουρασικού
Αυτά τα αποθέματα του Μεσαίου Ιουρασικού σπάνια αποκαλύπτουν καλά διατηρημένους σκελετούς δεινοσαύρων. Πολλά γνωστά δείγματα από αυτή την περίοδο της προϊστορίας αποτελούνται απλώς από αποσπασματικά δόντια ή σπασμένα οστά άκρων.
Οι επιστήμονες επιθυμούν να βρουν περισσότερα απολιθώματα από αυτή την περίοδο, ώστε να συμπληρώσουν τα κενά στο γενεαλογικό δέντρο των δεινοσαύρων. Κάθε νέο δείγμα τους βοηθά να χαρτογραφήσουν πότε οι φυτοφάγοι και οι σαρκοφάγοι ανέπτυξαν νέα χαρακτηριστικά ή έφτασαν σε ρεκόρ μεγέθους.
Κάθε θραύσμα απολιθώματος δεινοσαύρου έχει σημασία
Οι ειδικοί ανέλυσαν τα χαρακτηριστικά του σκελετού του δεινοσαύρου και βρήκαν ενδείξεις ότι θα μπορούσε να ανήκει σε μια ομάδα που ονομάζεται ορνιθόσχημοι δεινόσαυροι.
Αυτή η ομάδα περιλαμβάνει πολλές φυτοφάγες μορφές που άφησαν αποτυπώματα και σποραδικά υπολείμματα, αλλά λίγα σκελετικά ευρήματα, από αυτή τη γεωλογική περίοδο.
«Εάν το δείγμα αντιπροσωπεύει όντως έναν ορνιθίσιο, όπως υποδηλώνουν προσωρινά το μερικό ισχίο και η ιστολογική τομή, τότε αποτελεί το γεωλογικά νεότερο γνωστό εύρημα στη Σκωτία και το πρώτο από το σχηματισμό Kilmaluag», δήλωσε ο Δρ Panciroli.
Οι ερευνητές σχεδιάζουν να συγκρίνουν αυτά τα απολιθώματα με παρόμοια φυτοφάγα είδη για να επιβεβαιώσουν τους οικογενειακούς δεσμούς του.
Κοινοποιήστε: