Βέλαξα…

Συμβαίνουν όμως κάτι πράγματα… Κάτι πράγματα που με κάνουν να νιώθω νά, έτσι, σαν να βρίσκομαι ξαφνικά σε γκαλερί. Ξέρετε, αυτές τις κολωνακιώτικες, που μπαίνεις πλέμπα και βγαίνεις τουλάχιστον Τατιάνα (Μπλάνικ, σύζυγος Νικολάου, υιού πρώην βασιλέα Κωνσταντίνου, υιού Φρειδερίκης – όχι η άλλη, η ιμιτασιόν της…
τηλεοράσεως). Εκεί που, με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι και μια ελαφριά μεταξωτή εσάρπα να χαϊδεύει απαλά τους ώμους σου, βρίσκεσαι μπροστά σε πίνακες που όλοι εκθειάζουν. Αλλά ξαφνικά διαπιστώνεις, πάντα με τη σαμπάνια ανά χείρα και την εσάρπα επ’ ώμων, πως μπροστά σου δεν έχεις έναν Βαν Γκογκ, έναν Ντελακρουά, έναν Ακριθάκη έστω, αλλά πίνακες αγνώστων λοιπών στοιχείων, με τίτλους όπως «Μούχρωμα στην Καρύταινα» και «Θλίψη και μουντάλα στο Πήλιο».

Είναι ακριβώς αυτά τα «κάτι πράγματα» που με κάνουν και νιώθω έτσι ακριβώς. Κάπως άκαιρη, παράταιρη, απόκαιρη – κάτι σαν τις ψυχρές αέριες μάζες που περνώντας πάνω από τα ζεστά νερά των θαλασσών προκαλούν αστάθεια. Στις ίδιες, όμως, όχι στους άλλους. Οι άλλοι μια χαρά φαίνονται μες στο μούχρωμα και τη μουντάλα. Τουτέστιν, αντί για τα εκθέματα, νιώθω πως εκτίθεμαι εγώ ως κάτι που μου διαφεύγω.

«Το κάναμε κατά λάθος» είπαν. «Μου έτρωγε τα πουλιά που έπιανα» δήλωσε.

Δύο φαντάροι (νυν, πρώην, σχεδόν, ποιος νοιάζεται – πάντως φορούσαν στολές παραλλαγής και ήταν νέα παιδιά) βρήκαν παιχνίδι ένα έμψυχο ον. Που φυσικά δεν μπορούσε να μιλήσει τη γλώσσα τους, αλλά, πάλι, ούτε αυτοί μπορούσαν να μιλήσουν τη δική του. Αποτέλεσμα: συνεννόηση μηδέν. Υποθέτω πως πίστεψαν ότι το άτυχο σκυλί μπορεί και να βίωνε ευχάριστα τα φριχτά βασανιστήρια που του έκαναν «χωρίς καμία πρόθεση». Δεν είναι, εξάλλου, οι πρώτοι που μπερδεύουν την έννοια «βασανίζω» με την «απόλαυση». Η σκηνή με τους Γερμανούς Εσεσίτες να χορεύουν χαμογελώντας με κοκαλιασμένες γυναίκες, ενώ μουσική έπαιζαν επίσης ξεπιτισμένοι Τσιγγάνοι δεν είναι και τόσο μακρινή. Και εκείνοι την απολάμβαναν τη στιγμή. Πέρα δώθε, πέρα δώθε… στον ρυθμό μιας απάνθρωπης, υπεροπτικής ασυνειδησίας. Πέρα δώθε. Οπως κάναν με το σκυλάκι οι δικοί μας.

Είμαι υπερβολική;

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Νόρας Ράλλη, ΕΔΩ…