Ο Πλανήτης Εννέα (ή Πλανήτης Χ, όπως τον αποκαλεί η NASA) εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως πραγματική πιθανότητα το 2016
Οι αστρονόμοι έχουν βρει νέα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι ένας μυστηριώδης ένατος πλανήτης μπορεί να κρύβεται στα άκρα του ηλιακού συστήματος, ανατρέποντας για άλλη μια φορά όσα γνωρίζουμε για το σύμπαν.
Μια διεθνής ομάδα από την Ταϊβάν, την Ιαπωνία και την Αυστραλία χρησιμοποίησε δεδομένα 40 ετών από δύο διαστημικούς ανιχνευτές για να εντοπίσει τα σημάδια που πιστεύει ότι είναι αυτού του μακρινού πλανήτη που κινείται γύρω από τον ήλιο μας.
Ο Πλανήτης Εννέα (ή Πλανήτης Χ, όπως τον αποκαλεί η NASA) εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως πραγματική πιθανότητα το 2016, όταν δύο αστρονόμοι από το California Institute of Technology παρουσίασαν στοιχεία για μια μεγάλη βαρυτική δύναμη (έναν πλανήτη) πολύ πέρα από τον Ποσειδώνα.
Τώρα, μια νέα μελέτη έχει περιορίσει τον κατάλογο των 13 υποψηφίων σε ένα μόνο πιθανό αντικείμενο που κινείται αργά γύρω από τον ήλιο μας, σε απόσταση περίπου 46,5 δισεκατομμυρίων έως 65,1 δισεκατομμυρίων μιλίων.
Για να το θέσουμε σε προοπτική, αυτός ο νέος πλανήτης στο εξωτερικό περίγραμμα του ηλιακού συστήματος θα ήταν σχεδόν 20 φορές πιο μακριά από τον Ήλιο από ό,τι ο Πλούτωνας.
Ο Πλούτωνας, ο οποίος έχασε τη φήμη του ως ο ένατος πλανήτης το 2006, απέχει λιγότερο από 4 δισεκατομμύρια μίλια από τον Ήλιο και βρίσκεται στη Ζώνη Kuiper, μια περιοχή του ηλιακού μας συστήματος πέρα από τον Ποσειδώνα γεμάτη με παγωμένα αντικείμενα, κομήτες και νάνους πλανήτες όπως ο Πλούτωνας.
Δεδομένου ότι αυτός ο κρυμμένος πλανήτης μπορεί να βρίσκεται τόσο μακριά, η νέα μελέτη θεωρεί ότι είναι πιθανό να είναι ένας παγωμένος γίγαντας όπως ο Ουρανός ή ο Ποσειδώνας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη πιθανότητα για ζωή εκεί θα ήταν πιθανώς αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν «εξτρεμοφίλος», δηλαδή μικροοργανισμοί που μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε απίστευτα σκληρές συνθήκες όπου οι περισσότερες μορφές ζωής θα πέθαιναν.
Αυτές οι συνθήκες μπορεί να περιλαμβάνουν πολύ υψηλές ή χαμηλές θερμοκρασίες (όπως βραστά θερμά πηγάδια ή παγωμένα νερά της Ανταρκτικής), υψηλή πίεση (στα βάθη του ωκεανού), ακραία οξύτητα ή ακόμη και υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας.
Στη Γη, ζουν κοντά σε υποθαλάσσιους ηφαιστειακούς κρατήρες, παγωμένους παγετώνες στον νότιο πόλο και ακόμη και στην άγονη έρημο Ατακάμα της Χιλής.
Στον Πλανήτη Εννέα, οι συνθήκες θα ήταν πιθανώς ακόμη χειρότερες. Η μελέτη, η οποία βρίσκεται ακόμη στον προ-εκτυπωτικό διακομιστή arXiv εν αναμονή της αξιολόγησης από ομότιμους, διαπίστωσε ότι ο Πλανήτης Εννέα είναι τόσο μακριά από τον ήλιο, που η θερμοκρασία θα κυμαίνεται πιθανώς μεταξύ -364°F και -409°F.
Με βάση τη βαρυτική έλξη, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο μακρινός κόσμος θα έχει μάζα από επτά έως 17 Γης, καθιστώντας τον περίπου στο μέγεθος του Ουρανού ή του Ποσειδώνα.
Ωστόσο, όπως και αυτοί οι μακρινοί παγωμένοι γίγαντες, ο Πλανήτης Εννέα σχεδόν σίγουρα δεν έχει υγρό νερό, εκτός αν βρίσκεται βαθιά κάτω από τον πάγο, πιο κοντά στον πυρήνα του πλανήτη.
Επίσης, ο Πλανήτης Εννέα είναι τόσο μακριά από τον Ήλιο που το φως του θα είναι εξαιρετικά αδύναμο, πράγμα που σημαίνει ότι οι μορφές ζωής θα πρέπει να βρουν άλλη πηγή ενέργειας για να επιβιώσουν.
Αν και η ύπαρξη ζωής είναι αμφίβολη, οι επιστήμονες πλησιάζουν στο να προσδιορίσουν την τροχιά του γύρω από τον Ήλιο.
Η μελέτη χρησιμοποίησε δεδομένα από τον υπέρυθρο αστρονομικό δορυφόρο (IRAS), που εκτοξεύθηκε το 1983, και τον AKARI, έναν ιαπωνικό δορυφόρο που πραγματοποίησε διαστημικές παρατηρήσεις μεταξύ 2006 και 2007.
Και οι δύο σάρωσαν ολόκληρο τον ουρανό για να πιάσουν υπέρυθρες ακτίνες από μακρινά αντικείμενα. Ωστόσο, το κλειδί ήταν το κενό 23 ετών μεταξύ των παρατηρήσεών τους, το οποίο επέτρεψε στους αστρονόμους να αναζητήσουν κάτι που κινείται αργά στον ουρανό.
Συγκρίνοντας τα δύο σύνολα δεδομένων από αυτούς τους διαστημικούς δορυφόρους, η διεθνής ομάδα μπόρεσε να εντοπίσει μακρινά διαστημικά σώματα που ταξίδευαν περίπου τρεις «λεπτές γωνίες» ανά έτος.
Η λεπτή γωνία χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες για τη μέτρηση γωνιών στον ουρανό, όπως η απόσταση μεταξύ των αντικειμένων όταν κοιτάζουμε προς τα πάνω. Υπάρχουν 60 λεπτές γωνίες σε ένα μοίρα και 360 μοίρες σε έναν πλήρη κύκλο.
Για σύγκριση, η πανσέληνος έχει πλάτος περίπου 30 λεπτά του τόξου στον ουρανό – περίπου το μέγεθος ενός μικρού νομίσματος που κρατάτε σε απόσταση ενός βραχίονα. Είναι ένας τρόπος για να περιγράψετε μικρές κινήσεις ή αποστάσεις μεταξύ αντικειμένων στο διάστημα.
Με βάση τη μελέτη του 2016, η οποία εκτιμούσε ότι ο Πλανήτης Εννέα βρισκόταν σε απόσταση μεταξύ 46,5 και 65,1 δισεκατομμυρίων μιλίων, οι αστρονόμοι άρχισαν να αναζητούν αντικείμενα που περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο σε αυτό το εύρος τριών λεπτών του τόξου.
Τρία λεπτά της μοίρας ανά έτος αντιστοιχούν περίπου στο πλάτος ενός δεκάλεπτου νομίσματος από απόσταση δύο μιλίων.
Σε διάστημα 23 ετών, οι αστρονόμοι υπολόγισαν ότι ο Πλανήτης Εννέα θα είχε διανύσει απόσταση μεταξύ 42 και 69,6 λεπτών της μοίρας.
Συνδύασαν αυτό το μοτίβο κίνησης με τη βαρυτική επίδραση που πιστεύουν οι επιστήμονες ότι έχει ο Πλανήτης Εννέα στη Ζώνη Kuiper, για να περιορίσουν την αναζήτηση από 13 μακρινά αντικείμενα σε ένα μόνο που φαίνεται να ταιριάζει με την περιγραφή ενός μακρινού κόσμου που τραβάει την παγωμένη ζώνη του ηλιακού συστήματος πέρα από τον Ποσειδώνα.
Οι αστρονόμοι σημείωσαν ότι με μόνο δύο ανιχνεύσεις (μία από το IRAS και μία από το AKARI) δεν αρκούν για να χαρτογραφηθεί η πλήρης τροχιά του Πλανήτη Εννέα ή να επιβεβαιωθεί ότι είναι πραγματικά ένας πλανήτης.
Ενώ οι επιστήμονες εξακολουθούν να προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του Πλανήτη Εννέα, η NASA αναφέρει ότι η απόδειξη ότι αυτός ο παγωμένος γίγαντας είναι πραγματικός θα βοηθούσε τους αστρονόμους να εξηγήσουν διάφορα μυστήρια του ηλιακού μας συστήματος.
Σε μια ανάλυση του Πλανήτη Εννέα, η NASA δήλωσε: «Θα μπορούσε επίσης να κάνει το ηλιακό μας σύστημα να φαίνεται λίγο πιο «φυσιολογικό».
«Έρευνες για πλανήτες γύρω από άλλα άστρα στον γαλαξία μας έχουν διαπιστώσει ότι οι πιο συνηθισμένοι τύποι είναι οι «υπερ-Γαίες» και οι συγγενείς τους — μεγαλύτεροι από τη Γη, αλλά μικρότεροι από τον Ποσειδώνα», συνέχισαν οι ερευνητές της NASA.
«Ωστόσο, κανένας από αυτούς τους τύπους δεν υπάρχει στο ηλιακό μας σύστημα. Ο Πλανήτης Εννέα θα βοηθούσε να γεμίσει αυτό το κενό».
Συγκεκριμένα, η ανακάλυψη ενός μεγάλου πλανήτη στα όρια του ηλιακού συστήματος θα εξηγούσε γιατί τα αντικείμενα στη ζώνη Kuiper είναι κεκλιμένα κατά περίπου 20 μοίρες σε σχέση με το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο.
Η βαρύτητα του Πλανήτη Εννέα θα έλκει αυτά τα αντικείμενα για μεγάλες χρονικές περιόδους, κεκλιμώντας τις τροχιές τους, έτσι ώστε ολόκληρη η ζώνη πάγου να είναι εκτός ευθυγράμμισης με τους πλανήτες.
Η ύπαρξη του Πλανήτη Εννέα και η ισχυρή βαρύτητά του θα εξηγούσε επίσης γιατί όλοι αυτοί οι κομήτες και οι μικροί νάνοι πλανήτες όπως ο Πλούτωνας συγκεντρώνονται και κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση χωρίς να απομακρύνονται.
Κοινοποιήστε: