Τα Χριστούγεννα αποτελούν τη μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού και μέρες χαράς και αγάπης σε ολόκληρη την χριστιανική κοινότητα. Κάθε χώρα έχει τις δικές της παραδόσεις που έχουν τις ρίζες τους στην ξεχωριστή της ιστορία και στη παράδοσης της. Έτσι, βρίσκουμε πολλές ομοιότητες στους εορτασμούς των Χριστουγέννων στην Αρχαία Ελλάδα και στην σύγχρονη εποχή. Μελετώντας την ιστορία βλέπουμε πως αρκετά από τα έθιμά μας έχουν τις ρίζες τους στην Αρχαία Ελλάδα.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον Δεκέμβριο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου. Τον αποκαλούσαν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Οι ιερείς του Διονύσου κρατούσαν την ποιμενική του ράβδο, γιατί ήταν ο καλός «Ποιμήν». Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε ότι στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννηση του.Το πιο διαδεδομένο έθιμο σε όλο το Χριστιανικό κόσμο, τα κάλαντα, έχουν τις ρίζες τους στην Αρχαία Ελλάδα. Συγκεκριμένα, ο Όμηρος, κατά τη διαμονή του στη Σάμο, μαζί με μια ομάδα παιδιών, δημιούργησαν τα τραγούδια. Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική παράδοση, τα κάλαντα συμβόλιζαν την χαρά, τον πλούτο και την ειρήνη και τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων. Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας κλαδιά ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφερναν τα κλαδιά στο σπίτι τους και τα κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμεναν όλο το έτος (κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου αιώνα, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως – τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς), συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια.
Άλλη μια ομοιότητα, η οποία προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι και το μυθολογικός γεγονός του Αη-Βασίλη, με το έλκηθρό του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Παρόμοιο έθιμο, υπήρχε κατά τους εορτασμούς τους Διονύσου στην Αρχαία Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο μαζί με τον Διόνυσο οι Αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου τον οποίο παρίσταναν πάνω σε ένα ιπτάμενο άρμα, να μοιάζει με φως. Έτσι στη συνέχεια το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το «δώρο» του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους έγινε το «μοίρασμα των δώρων», το πιο αγαπημένο ίσως έθιμο μικρών και μεγάλων.
Τέλος, το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί και αυτό εξέλιξη ενός αρχαίου Ελληνικού εθίμου, του εορταστικού άρτου, που οι αρχαίοι πρόγονοι πρόσφεραν στους Θεούς κατά τη διάρκεια μεγάλων αγροτικών γιορτών, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.
Κοινοποιήστε: