Η συνάντηση με το κακό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο
Συχνά αναρωτιέμαι: η μανία του κακού πού ακριβώς τελειώνει;
Στο χέρι που απλώνει να χτυπήσει; Στον άνθρωπο που το δέχεται;
Σε εκείνον που ασυναίσθητα χτυπάει κάποιον τρίτο; Σε εκείνον που σκόπιμα μεταφέρει τον θυμό του σε άλλον;
Στο παιδί που γίνεται μάρτυρας και θα μιμηθεί;
Πού ακριβώς σταματάει;
Μπορώ μόνο να σκεφτώ πού θα έπρεπε να σταματάει.
Σε μένα. Σε σένα. Στον καθένα μας.
Όταν γίνομαι δέκτης του κακού γιατί πρέπει απαραίτητα να γίνω και πομπός; Γιατί δεν μας διδάσκει κανείς πως δεν απαντάμε στην κακία με μεγαλύτερη κακία;
Η πικρή αλήθεια είναι πως η συνάντηση με το κακό μπορεί να σε κάνει χειρότερο άνθρωπο.
Αλλά η ουσιαστική αλήθεια -αυτή που δεν μας μαθαίνουν σχεδόν ποτέ- είναι πως η συνάντηση με το κακό μπορεί να σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο. Πολύ καλύτερο άνθρωπο.
Από εσένα εξαρτάται.
Είναι αυτό που λένε: εξαρτάται ποιον λύκο θες να ταΐσεις. Εξαρτάται ποιον λύκο θα αφήσεις να μεγαλώσει μέσα σου.
Θα μου πείτε –και εύλογα- γιατί δεν αναρωτιέμαι από πού αρχίζει η μανία του κακού… γιατί δεν με ενδιαφέρει η πηγή και με ενδιαφέρει απλά να μειωθεί η εξάπλωσή του…;
Η απάντηση που έχω να δώσω είναι ότι μπορώ να ελέγξω μόνο εμένα, μπορώ να ελέγξω τη συμπεριφορά μου όταν συναντηθώ με το κακό. Δεν μπορώ να ελέγξω τίποτε άλλο και κανέναν άλλον.
Και αφού η ευθύνη της επιλογής αφορά εμένα, είμαι απόλυτα υπεύθυνος για το αν θα γίνω καλός ή κακός αγωγός του κακού, αν θα δεχτώ να βοηθήσω στην εξάπλωσή του.
Προσωπικά πιστεύω πως στο κακό μόνο με καλό μπορείς να απαντήσεις αν θες να το νικήσεις. Έχω ακούσει βέβαια πολλές εκδοχές, με επικρατέστερη αυτή που λέει πως το κακό μόνο με το χειρότερο αντιμετωπίζεται. Μπορεί και να αντιμετωπίζεται. Μπορεί και να κατατροπώνεται μάλιστα.
Αλλά τι νόημα έχει αν γίνεις ίδιος με τον άλλον;
Τι έχεις να κερδίσεις αν πέσεις στο επίπεδό του; Τι θα σου προσφέρει να μαυρίσεις την ψυχή σου;
Όταν συναντιέσαι με το κακό δύο επιλογές έχεις, δυο μονοπάτια μπορείς να διαλέξεις.
Η πρώτη επιλογή είναι να γίνεις ένα με αυτό, να αφομοιωθείς και τότε μπορεί να οδηγηθείς στην εκδικητική συμπεριφορά χωρίς να το καταλάβεις. Θα μπεις σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς να το καταλάβεις.
Η δεύτερη είναι να γίνεις κάτι ανώτερο, κάτι φωτεινό, και το κακό δε θα μπορεί να σε αγγίξει. Και δε θα μπορεί να σε αγγίξει γιατί υπάρχει μέσα σου, το έχεις αναγνωρίσει, το έχεις αποδεχτεί ως μέρος της φύσης σου, αλλά δεν θα το χρησιμοποιήσεις για κανέναν λόγο. Ο σημαντικότερος λόγος είναι πως δεν θες να προκαλέσεις αυτό που σου προκάλεσαν, πως θες αυτή η αλυσίδα του κακού να σπάσει σε σένα.
Όταν συναντηθείς με το κακό, μπορείς απλά να επιλέξεις το φωτεινό μονοπάτι. Σε αυτή τη διαδρομή να ξέρεις ότι παράλληλα θα κοιτάς το άλλο μονοπάτι, αυτό που άφησες… αλλά να ξέρεις… δεν θα μπορείς να το φωτίσεις, όσο σκοτεινό και να το βλέπεις, όσο και να καίγεσαι από επιθυμία να το φωτίσεις.
Η διαφορά για όσους επιλέγουν αυτό το φωτεινό μονοπάτι είναι πως ξέρουν τι γίνεται στο δίπλα μονοπάτι και συνειδητά το έχουν απορρίψει. Όσοι όμως έχουν βρεθεί στο σκοτεινό μονοπάτι δεν μπορούν πια να διακρίνουν το φως.
Στο χέρι σου είναι να διαλέξεις.
Σκοτάδι ή φως;
Κοινοποιήστε: